Ég er ekki frá því að þetta sé eitt skemmtilegasta fag sem ég hef verið í alveg síðan ég veit ekki hvenær, og það er eiginlega hálfgerð synd að það sé að klárast. T.a.m. er heimavinnan sú skemmtilegasta sem ég hef kynnst. Mér finnst afskaplega skemmtileg tilhugsun að ég sé að læra heima fyrir morgundaginn núna - því þetta virkar voðalega lítil kvöð. Mér fannst þetta bloggdæmi allt saman talsverð kvöð fyrir áramót, en þá var ég eiginlega ekki búinn að gera mér grein fyrir því hvernig átti að gera þetta skemmtilegt. Og það var auðvelt: Að gera það vel.
Það er mjög gaman að líta yfir nýskrifaða, langa og skrautlega færslu og er það eflaust hinu nýja stigakerfi að þakka, þar sem það kom af stað eins og smá keppni. Ef ekki við aðra nemendur, þá a.m.k. við sjálfan - að toppa færsluna á undan.
Og það færir mig að einu því besta við þennan kúrs: frelsið og áhrifin sem við getum sjálfir haft á efnið. Stigakerfið er besta dæmið um það. Margir voru ekki alveg sáttir við 30 færslu lágmarkið og eftir miklar um- og rökræður gátum við breytt því í sameiningu. Allir glaðir!
Ég á afskaplega erfitt með að tjá mig um bíótímana í sjálfu sér, þar sem ég komst ekki í nema 2 þeirra (The General og American Movie), en myndirnar sem ég náði að vinna upp voru fjölbreyttar, framandi og oftast nær verulega góðar og kynntu mann fyrir myndum sem maður myndi venjulega aldrei hafa horft á. Þar koma inn í myndirnar sem fylgdu leikstjórafyrirlestrunum. Ég get ekki sagt að ég hefði nokkurn tímann leigt mér japanskt drama um konu sem yfirgefur börnin sín í Tokyo eða belgíska mockumentary um fjöldamorðingja. En ég er svo ánægður að hafa séð þessar myndir.
Leikstjóraheimsóknirnar voru líka afskaplega fróðlegar og skemmtilegar, þó sumar hafi verið skemmtilegri en aðrar (Óli de Fleur hefur þar vinninginn).
Það eina sem ég gæti gagnrýnt eitthvað að ráði er lokaprófið. Það er bara fáránlegt að taka lokapróf sem gildir 50% úr áfanga sem inniheldur svo lítið bóklegt efni. Þess vegna vona ég, tilvonandi nemenda vegna, að það verði hægt að breyta þessu eitthvað á næstu árum, því ef ekki væri fyrir þetta kjánalega lokapróf þá væri þetta hið fullkomna fag.
...eða því sem næst.
Takk fyrir frábæran vetur.
miðvikudagur, 16. apríl 2008
þriðjudagur, 15. apríl 2008
Innkaup
Ég fór til Minneapolis og Vancouver í páskafríinu og eins og alvöru Íslendingur fór ég berserksgang í sparnaði með því að kaupa sjittlód af DVD-myndum (ein 12 stykki) því þær eru á mun lægra verði þar en hér.
1. Aladdin (1992)
Ég hef lengi leitað að þessari mynd vegna nostalgíunnar einnar. Það hefði reyndar verið best hefði ég fundið hana á Íslandi með íslenskri talsetningu, því íslenska talsetningin á Aladdin er ein best heppnaða talsetning íslandssögunnar. En maður verður víst bara að „sætta sig við“ frábæra teiknimynd á móðurmáli sínu.
Ég er reyndar ekki enn búinn að horfa á DVD-diskinn en ég er búinn að hlusta á lögin úr henni svo oft að ég kann þau flest öll, enda er Alan Menken ekkert nema snillingur.
Úff, hvað ég hlakka samt til að horfa á þessa snilld aftur.
2. Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)
Ein af myndunum í top 10 listanum mínum og hálfgerður skandall að ég skuli ekki hafa útvegað mér þessa mynd fyrr. Hún er bara svo sæt og falleg og flott og skemmtileg að það er eiginlega ósanngjarnt gagnvart öðrum rómantískum myndum.
3. Austin Powers: International Man of Mystery (1997)
Fyndnasta hlutverk Mike Myers ever (já, fyndnara en Shrek) og líkt og allir kvenkarakterar myndarinnar stenst ég ekki sjarmatröllið sem Austin „Danger“ Powers er. Það eru svo mörg frábær atriði í þessari mynd að það er aðdáunarvert. Til dæmis:
•Dr. Evil sturtar Will Ferrell karakternum ofan í eldgryfjuna en Will Ferrell neitar að deyja. Yndislegt.
•Austin situr fastur á litlum tour-bíl í göngum en reynir samt að snúa bílnum við.
•„Shh!“ senan þegar Dr. Evil er að þagga niður í Scott, syni sínum.
Svo mætti halda lengi áfram.
4. Dan in Real Life (2007)
Steve Carell á sinn besta leik til þessa í yndislega pínlegri en fallegri ástarsögu. Dan verður óvart ástfanginn af kærustu bróður síns, sem er sérstaklega vandræðalegt þar sem öll stórfjölskyldan er saman uppi í sumarbústað. Maður finnur svo til með Dan að það verður hálferfitt að horfa á myndina á köflum.
Krúttlegasta mynd síðasta árs.
5. Death Proof (2007)
Ég keypti hana bara því hún var á svona „2 for 25$“ tilboði og mig langaði að sjá hana. Ég hef ekki enn gert það svo ég hef ekkert um þessa mynd að segja.
6. Fargo (1996)
Frábær mynd úr smiðju Coen bræðra og jafnframt sú næstbesta (rétt á eftir No Country For Old Men en rétt fyrir framan The Big Lebowsky og O Brother, Where Art Thou?). Húmorinn og spennan og viðbjóðurinn er í fullkomnu jafnvægi að skapar frábæra blöndu sem fáir (ef nokkur) hefur náð að leika eftir. Frances McDormand og William H. Macy eru æði og Steve Buscemi útskýrir enn einu sinni af hverju hann er minn uppáhaldsleikari.
7. Hot Fuzz (2007)
Næstfyndnasta mynd síðasta árs og önnur æðislega stór fjöður í hatt Simon Pegg og Nick Frost, en sú fyrri er að sjálfsögðu Shaun of the Dead. Frábær leikur, snilldarhúmor og verulega töff klipping gera þessa mynd afskaplega eigulega.
8. No Country For Old Men (2007)
Ein besta mynd sem ég hef séð.
Enough said.
9. Oldboy (2003)
Loksins, loksins, loksins fann ég hana. Ég hef aldrei kippt DVD-mynd jafnhratt úr nokkurri hillu fyrr en þarna (fyrir utan Garden State hulstrið á sínum tíma). En fyrir frekari lof á myndinni sjá færslu fyrir neðan.
10. Ratatouille (2007)
Keypti hana aðallega því við eigum allar fyrri Pixar myndir á DVD og það er ekki hægt að hætta að safna þeim. Sérstaklega ekki þar sem Ratatouille er æðisleg.
11. Saw (2004)
Klárlega langbesta Saw myndin. Ég man að ég fékk boðsmiða á forsýningu á henni í tilefni af opnun nýja salarins í Laugarásbíói og ég held ég hafi aldrei hlakkað jafn mikið til að fara í bíó og á þessa mynd. Ég hafði bara séð trailerinn og heyrt talað um hana, en það var nóg. Mér fannst þetta bara svo heillandi concept. Jafnast á við Se7en nema hvað Danny Glover, Cary Elwes og Michael Emerson jafnast ekkert á við Morgan Freeman, Kevin Spacey og Brad Pitt.
Samt sem áður æðisleg mynd.
12. 1991 (1991)
Besta mynd Arnold Schwarzenegger fyrr og síðar og ein besta spennumynd sem ég hef nokkurn tímann séð. Það er bara svo einfalt.
(Til gamans má geta að Adam Jones, gítarleikari hljómsveitarinnar Tool, vann að tæknibrellum við T2. Gaman að því.)
Þannig að... já. Þetta voru á annað hundrað dollarar, en öllum vel eytt, held ég.
P.S. Guð minn góður... 4 færslur á einu kvöldi... ég ætti að fara að leggja mig.
1. Aladdin (1992)
Ég hef lengi leitað að þessari mynd vegna nostalgíunnar einnar. Það hefði reyndar verið best hefði ég fundið hana á Íslandi með íslenskri talsetningu, því íslenska talsetningin á Aladdin er ein best heppnaða talsetning íslandssögunnar. En maður verður víst bara að „sætta sig við“ frábæra teiknimynd á móðurmáli sínu.
Ég er reyndar ekki enn búinn að horfa á DVD-diskinn en ég er búinn að hlusta á lögin úr henni svo oft að ég kann þau flest öll, enda er Alan Menken ekkert nema snillingur.
Úff, hvað ég hlakka samt til að horfa á þessa snilld aftur.
2. Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)
Ein af myndunum í top 10 listanum mínum og hálfgerður skandall að ég skuli ekki hafa útvegað mér þessa mynd fyrr. Hún er bara svo sæt og falleg og flott og skemmtileg að það er eiginlega ósanngjarnt gagnvart öðrum rómantískum myndum.
3. Austin Powers: International Man of Mystery (1997)
Fyndnasta hlutverk Mike Myers ever (já, fyndnara en Shrek) og líkt og allir kvenkarakterar myndarinnar stenst ég ekki sjarmatröllið sem Austin „Danger“ Powers er. Það eru svo mörg frábær atriði í þessari mynd að það er aðdáunarvert. Til dæmis:
•Dr. Evil sturtar Will Ferrell karakternum ofan í eldgryfjuna en Will Ferrell neitar að deyja. Yndislegt.
•Austin situr fastur á litlum tour-bíl í göngum en reynir samt að snúa bílnum við.
•„Shh!“ senan þegar Dr. Evil er að þagga niður í Scott, syni sínum.
Svo mætti halda lengi áfram.
4. Dan in Real Life (2007)
Steve Carell á sinn besta leik til þessa í yndislega pínlegri en fallegri ástarsögu. Dan verður óvart ástfanginn af kærustu bróður síns, sem er sérstaklega vandræðalegt þar sem öll stórfjölskyldan er saman uppi í sumarbústað. Maður finnur svo til með Dan að það verður hálferfitt að horfa á myndina á köflum.
Krúttlegasta mynd síðasta árs.
5. Death Proof (2007)
Ég keypti hana bara því hún var á svona „2 for 25$“ tilboði og mig langaði að sjá hana. Ég hef ekki enn gert það svo ég hef ekkert um þessa mynd að segja.
6. Fargo (1996)
Frábær mynd úr smiðju Coen bræðra og jafnframt sú næstbesta (rétt á eftir No Country For Old Men en rétt fyrir framan The Big Lebowsky og O Brother, Where Art Thou?). Húmorinn og spennan og viðbjóðurinn er í fullkomnu jafnvægi að skapar frábæra blöndu sem fáir (ef nokkur) hefur náð að leika eftir. Frances McDormand og William H. Macy eru æði og Steve Buscemi útskýrir enn einu sinni af hverju hann er minn uppáhaldsleikari.
7. Hot Fuzz (2007)
Næstfyndnasta mynd síðasta árs og önnur æðislega stór fjöður í hatt Simon Pegg og Nick Frost, en sú fyrri er að sjálfsögðu Shaun of the Dead. Frábær leikur, snilldarhúmor og verulega töff klipping gera þessa mynd afskaplega eigulega.
8. No Country For Old Men (2007)
Ein besta mynd sem ég hef séð.
Enough said.
9. Oldboy (2003)
Loksins, loksins, loksins fann ég hana. Ég hef aldrei kippt DVD-mynd jafnhratt úr nokkurri hillu fyrr en þarna (fyrir utan Garden State hulstrið á sínum tíma). En fyrir frekari lof á myndinni sjá færslu fyrir neðan.
10. Ratatouille (2007)
Keypti hana aðallega því við eigum allar fyrri Pixar myndir á DVD og það er ekki hægt að hætta að safna þeim. Sérstaklega ekki þar sem Ratatouille er æðisleg.
11. Saw (2004)
Klárlega langbesta Saw myndin. Ég man að ég fékk boðsmiða á forsýningu á henni í tilefni af opnun nýja salarins í Laugarásbíói og ég held ég hafi aldrei hlakkað jafn mikið til að fara í bíó og á þessa mynd. Ég hafði bara séð trailerinn og heyrt talað um hana, en það var nóg. Mér fannst þetta bara svo heillandi concept. Jafnast á við Se7en nema hvað Danny Glover, Cary Elwes og Michael Emerson jafnast ekkert á við Morgan Freeman, Kevin Spacey og Brad Pitt.
Samt sem áður æðisleg mynd.
12. 1991 (1991)
Besta mynd Arnold Schwarzenegger fyrr og síðar og ein besta spennumynd sem ég hef nokkurn tímann séð. Það er bara svo einfalt.
(Til gamans má geta að Adam Jones, gítarleikari hljómsveitarinnar Tool, vann að tæknibrellum við T2. Gaman að því.)
Þannig að... já. Þetta voru á annað hundrað dollarar, en öllum vel eytt, held ég.
P.S. Guð minn góður... 4 færslur á einu kvöldi... ég ætti að fara að leggja mig.
Twofer!
Og þá á ég ekki við svarta Harvard nördinn í snilldinni 30 Rock, heldur "two-for-one" færslu um tvær myndir sem horft var á í bíótímunum merkilegu, hverja ég komst eiginlega aldrei í. En á þeim lista voru tvær myndir sem ég hafði séð löngu fyrir tímann og koma hér því tvær stuttar umfjallanir um hvora fyrir sig (gildir það kannski sem mæting líka?).
Some Like It Hot (1959)
Ég man ekki alveg hvað það var sem fékk mig til að horfa á þessa mynd á sínum tíma því þegar ég sá hana stóð ég í þeirri trú að svarthvítar myndir svæfðu mig. Það var reyndar mjög gjarnan raunin. En það hafa líklega verið meðmæli frænda míns (sem nú er í námi við MFA kvikmyndadeildina í Columbia University í New York - vei) sem urðu þess valdandi að ég fékk myndina lánaða hjá honum og horfði á hana einhvern daginn. Ég sá ekki eftir því.
Þessi hugmynd er bara svo pottþétt og svo frábærlega framkvæmd að það er engin furða að hún sé á top 100 á IMDB:
Jerry (Jack Lemmon) og Joe (Tony Curtis) eru tveir fátækir tónlistarmenn sem verða vitni að mafíuárás og flýja því borgina. Eða réttara sagt Joe og Jerry hverfa sporlaust en Josephine og Daphne flýja borgina með kvennahljómsveit sem inniheldur kynbombuna og glæsikvendið Sugar Kane Kowalczyk (Marilyn Monroe). Ekki batna aðstæðurnar þegar Josephine/Joe fellur fyrir Sugar Kane og ríkisbubbinn Osgood Fielding fellur fyrir Daphne. Í kjölfarið fylgja farsakenndar uppákomur og hlægilega spennandi atriði þar sem Daphne og Josephine gera allt hvað „þær“ geta til að halda Jerry og Joe í felum.
Síðan hefur þessi hugmynd gjarnan verið notuð, t.d. í myndum eins og viðbjóðnum Sorority Boys og saurslettunni Juwanna Mann. Mrs. Doubtfire notast reyndar líka við þessa grunnhugmynd en tekst öllu betur upp en hinum tveimur sem ég stefni á að reyna að komast hjá að nefna á nafn, nokkurn tímann aftur.
Ég man að ég var ekkert ofboðslega hrifinn af Marilyn Monroe í þessari mynd, hvorki sem leikkonu né kyntákni (skilgreiningin á 'sexy' hefur breyst aðeins síðan 1959), en Jack Lemmon og Tony Curtis aftur á móti fannst mér frábærir. Og þá sérstaklega Jack Lemmon - sem er einn fremsti gamanleikari sögunnar.
En ég er frænda mínum ævinlega þakklátur fyrir að hafa fengið mig til að afsanna svarthvítu svefnkenninguna og ég vil biðja hvern þann sem tókst að sofna yfir þessari mynd að tala við mig svo ég geti hunsað hann og virt hann ekki viðlits.
* * * * af 5.
Oldboy (2003)
Ég hef lofsamað Oldboy á þessu bloggi áður og það er ærin ástæða fyrir því að hún er á topp 10 listanum mínum. Hún er einfaldlega svo ógeðslega góð!
Ég man ennþá eftir því þegar ég sá hana fyrst - tók hana í algjörri blindni á leigu því að „ekkert betra“ var til. Það varð reyndar furðulega satt, þar sem það var bókstaflega ekkert betra til og er ekki enn (með örfáum undantekningum).
Oh Dae-Su er rænt eitt kvöldið eftir massívt fyllerí og vaknar í læstu herbergi úr hverju er engin undankomuleið. Þar vaknar hann svo næstu 5475 morgna (námundun) þegar hann er skyndilega látin laus. Hann fær aldrei útskýringu á þessu en ákveður (eðlilega) að reyna að komast að því. Og hefst þá ein magnaðasta, flottasta og truflaðasta kvikmyndaupplifun mín.
Ég elska allt lúkk á myndinni og sum skotin og atriðin eru einfaldlega stórglæsileg (líkt og í öllum Chan-wook Park myndum sem ég hef séð). Til dæmis er í henni eitt flottasta bardagaatriði sem ég hef nokkurn tímann á ævi minni séð:
Það sem gerir þetta svona fokking geðveikt atriði er:
1. Það er allt í einni helvítis töku.
2. Hann er einn á móti sjittlód af gaurum.
3. Hann er laminn í klessu sjálfur - enda gæti enginn farið skrámulaust í gegnum svona hóp! ...nema Batman.
4. Hljóðið er geðveikt og laust við þetta Hollywood "DÚSHJ" hljóð. Kóresk andlit hljóta að vera úr öðru efni en Hollywood andlit.
5. Lagið er klikkað (The Old Boy eftir Yeong-wook Jo og já, ég á sándtrakkið).
6. Hann er bara svo fokk harður.
Myndin er, eins og klippið fyrir ofan gefur til kynna, frekar brútal, en það þjónar þó tilgangi, ólíkt myndum eins og Saw III og IV og Hostel dúettinum. Maður áttar sig bara á því hve mikið Oh Dae-Su hatar fangara sína þegar hann rífur tennurnar úr einum þeirra með hamri og hve mikið hann hatar svo sjálfan sig þegar hann sker úr sér tunguna. Eins og Chan-wook Park segir sjálfur:
En Oldboy er sumsé ekkert nema tær snilld og ef einhver á eftir að upplifa þetta meistaraverk þá hefur ekki kynnst kvikmyndaheiminum til fulls.
* * * * * + af 5
Some Like It Hot (1959)Ég man ekki alveg hvað það var sem fékk mig til að horfa á þessa mynd á sínum tíma því þegar ég sá hana stóð ég í þeirri trú að svarthvítar myndir svæfðu mig. Það var reyndar mjög gjarnan raunin. En það hafa líklega verið meðmæli frænda míns (sem nú er í námi við MFA kvikmyndadeildina í Columbia University í New York - vei) sem urðu þess valdandi að ég fékk myndina lánaða hjá honum og horfði á hana einhvern daginn. Ég sá ekki eftir því.
Þessi hugmynd er bara svo pottþétt og svo frábærlega framkvæmd að það er engin furða að hún sé á top 100 á IMDB:
Jerry (Jack Lemmon) og Joe (Tony Curtis) eru tveir fátækir tónlistarmenn sem verða vitni að mafíuárás og flýja því borgina. Eða réttara sagt Joe og Jerry hverfa sporlaust en Josephine og Daphne flýja borgina með kvennahljómsveit sem inniheldur kynbombuna og glæsikvendið Sugar Kane Kowalczyk (Marilyn Monroe). Ekki batna aðstæðurnar þegar Josephine/Joe fellur fyrir Sugar Kane og ríkisbubbinn Osgood Fielding fellur fyrir Daphne. Í kjölfarið fylgja farsakenndar uppákomur og hlægilega spennandi atriði þar sem Daphne og Josephine gera allt hvað „þær“ geta til að halda Jerry og Joe í felum.
Síðan hefur þessi hugmynd gjarnan verið notuð, t.d. í myndum eins og viðbjóðnum Sorority Boys og saurslettunni Juwanna Mann. Mrs. Doubtfire notast reyndar líka við þessa grunnhugmynd en tekst öllu betur upp en hinum tveimur sem ég stefni á að reyna að komast hjá að nefna á nafn, nokkurn tímann aftur.
Ég man að ég var ekkert ofboðslega hrifinn af Marilyn Monroe í þessari mynd, hvorki sem leikkonu né kyntákni (skilgreiningin á 'sexy' hefur breyst aðeins síðan 1959), en Jack Lemmon og Tony Curtis aftur á móti fannst mér frábærir. Og þá sérstaklega Jack Lemmon - sem er einn fremsti gamanleikari sögunnar.En ég er frænda mínum ævinlega þakklátur fyrir að hafa fengið mig til að afsanna svarthvítu svefnkenninguna og ég vil biðja hvern þann sem tókst að sofna yfir þessari mynd að tala við mig svo ég geti hunsað hann og virt hann ekki viðlits.
* * * * af 5.
Oldboy (2003)Ég hef lofsamað Oldboy á þessu bloggi áður og það er ærin ástæða fyrir því að hún er á topp 10 listanum mínum. Hún er einfaldlega svo ógeðslega góð!
Ég man ennþá eftir því þegar ég sá hana fyrst - tók hana í algjörri blindni á leigu því að „ekkert betra“ var til. Það varð reyndar furðulega satt, þar sem það var bókstaflega ekkert betra til og er ekki enn (með örfáum undantekningum).
Oh Dae-Su er rænt eitt kvöldið eftir massívt fyllerí og vaknar í læstu herbergi úr hverju er engin undankomuleið. Þar vaknar hann svo næstu 5475 morgna (námundun) þegar hann er skyndilega látin laus. Hann fær aldrei útskýringu á þessu en ákveður (eðlilega) að reyna að komast að því. Og hefst þá ein magnaðasta, flottasta og truflaðasta kvikmyndaupplifun mín.Ég elska allt lúkk á myndinni og sum skotin og atriðin eru einfaldlega stórglæsileg (líkt og í öllum Chan-wook Park myndum sem ég hef séð). Til dæmis er í henni eitt flottasta bardagaatriði sem ég hef nokkurn tímann á ævi minni séð:
Það sem gerir þetta svona fokking geðveikt atriði er:
1. Það er allt í einni helvítis töku.
2. Hann er einn á móti sjittlód af gaurum.
3. Hann er laminn í klessu sjálfur - enda gæti enginn farið skrámulaust í gegnum svona hóp! ...nema Batman.
4. Hljóðið er geðveikt og laust við þetta Hollywood "DÚSHJ" hljóð. Kóresk andlit hljóta að vera úr öðru efni en Hollywood andlit.
5. Lagið er klikkað (The Old Boy eftir Yeong-wook Jo og já, ég á sándtrakkið).
6. Hann er bara svo fokk harður.
Myndin er, eins og klippið fyrir ofan gefur til kynna, frekar brútal, en það þjónar þó tilgangi, ólíkt myndum eins og Saw III og IV og Hostel dúettinum. Maður áttar sig bara á því hve mikið Oh Dae-Su hatar fangara sína þegar hann rífur tennurnar úr einum þeirra með hamri og hve mikið hann hatar svo sjálfan sig þegar hann sker úr sér tunguna. Eins og Chan-wook Park segir sjálfur:
"I have principles and rules. I deal very carefully with acts of violence and make sure that audiences understand how much suffering these acts cause."En það er líka eitt sem Oldboy gerði mér sem ég er gríðarlega þakklátur fyrir: hún opnaði nýjan heim kvikmynda fyrir mér. Það var Oldboy sem kveikti það ljós í hausnum á mér að það eru til ógeðslega mikið af æðislegum myndum utan Bandaríkjanna. Þess vegna hef ég horft á myndir eins og Cidade De Deus, Tsotsi, Pan's Labyrinth, fjórar Chan-wook Park myndir í viðbót o.fl. o.fl. Það er reyndar óheppilegt að eiga vini (eða vin, öllu heldur) sem neitar að horfa á og hefur enga trú á myndum sem ekki eru á ensku. En það er bara eitt af takmörkum mínum í lífinu - að opna augun á viðkomandi einstakling.
En Oldboy er sumsé ekkert nema tær snilld og ef einhver á eftir að upplifa þetta meistaraverk þá hefur ekki kynnst kvikmyndaheiminum til fulls.
* * * * * + af 5
Mannaveiðar (2008) (TV)
Ég hafði eiginlega engra kosta völ en að horfa á þessa þætti. Ekki einungis vegna þess að Siggi sagði okkur að gera það heldur varð ég að gera það fjölskyldunnar vegna, þar sem Sveinbjörn I. Baldvinsson, handritshöfundur þáttanna (sem og mynda á borð við Foxtrot og Tár úr steini) er föðurbróðir minn.
Ekki það að það hafi þurft að neyða mig til að horfa á þessa þætti.
Ég verð þó að viðurkenna að ég var ekkert allt of spenntur fyrir þessum þáttum í upphafi. Eins og ég hef svo oft minnst á á íslenskur þátta- og kvikmyndaleikur verið afspyrnugervilegur og síðasta hlutverk Ólafs Darra var ekki gott (Brúðguminn). En fyrsti þátturinn fékk mig til að skipta um skoðun.
Gæsaskyttur fara að hrynja niður hér og þar um landið með högl í andlitinu og lögreglumennirnir Gunnar, feiti sóðinn sem fer óhefðbundnar leiðir í vinnu sinni, og Hinrik, steríliseraði fullkomnunnarsinninn, vinna saman að málinu. Kannski ekki frumlegustu karakterarnir í sjónvarpssögunni, en uppskrift sem virkar. Aðrir karakterar þáttanna eru eiginlega miklu sniðugari: Katrín - mótorhjólasveitabeyglan sem liggur undir grun, Símon - kjánalegi bjáninn sem tekur Dale Carnegie fram yfir rannsókn málsins og danski skotfærasérfræðingurinn sem sést sjaldan (ef nokkurn tímann) án sígarettu í munnvikinu.
Ég nenni eiginlega ekki að fara í söguframvindu þáttanna, sem myndi klárlega brjóta í bága við quantity over quality stílinn minn, þar sem hún var nokkuð pottþétt. Vísbendingar hér og þar berast þeim Gunnari og Hinriki og að sjálfsögðu fá þeir gátur til að leysa, a la The Riddler, því annars deyr einhver. Nokkuð gott, allt saman.
Aftur á móti var ég ekki hrifinn af endinum. Og þess vegna ætla ég að henda upp einum svona gæja:
*SPOILER*
Allt í lagi, ég átti ekki von á því að það væri Jóhann (mig minnir að hann hafi heitið það) fyrr en rátt á undan Hinriki og Gunnari og er sú staðreynd allt í góðu. En ástæðan fyrir morðunum fannst mér kjánaleg. Ok, það virkar alveg þegar hann drap Leif - og það var m.a.s. bara nokkuð töff.
En mér hefur bara alltaf verið illa við „að finna verðugan andstæðing“ ástæðuna. Hún minnir mig bara á vonbrigðin sem ég varð fyrir í t.d. Mindhunters, töff mynd sem klúðraði plot twistinu allsvakalega. Mér finnst hún bara vera svolítið copout.
*SPOILER búinn*
En fyrir utan þennan galla þá eru þetta hinir fínustu þættir. Spennan fín og húmorinn góður („Ég verð alltaf svangur þegar ég sé Borgarnes“ er t.d. æðisleg lína sem mun eflaust lifa lengi). Leikurinn var reyndar svolítið eins og íslenskum leik hættir til að vera, en þó í minni mæli en gjarnan, en ég fékk þó aftur trú á Ólaf Darra sem er mjög skemmtilegur hérna.
Sumsé, þetta eru hinir fínustu þættir og eflaust bestu íslensku spennuþættir sem ég hef séð (taka skal fram að þetta er skoðun mín óháð fjölskyldutengslum og að ég hef ekki séð Pressu).
Fínt stöff.
Ekki það að það hafi þurft að neyða mig til að horfa á þessa þætti.
Ég verð þó að viðurkenna að ég var ekkert allt of spenntur fyrir þessum þáttum í upphafi. Eins og ég hef svo oft minnst á á íslenskur þátta- og kvikmyndaleikur verið afspyrnugervilegur og síðasta hlutverk Ólafs Darra var ekki gott (Brúðguminn). En fyrsti þátturinn fékk mig til að skipta um skoðun.
Gæsaskyttur fara að hrynja niður hér og þar um landið með högl í andlitinu og lögreglumennirnir Gunnar, feiti sóðinn sem fer óhefðbundnar leiðir í vinnu sinni, og Hinrik, steríliseraði fullkomnunnarsinninn, vinna saman að málinu. Kannski ekki frumlegustu karakterarnir í sjónvarpssögunni, en uppskrift sem virkar. Aðrir karakterar þáttanna eru eiginlega miklu sniðugari: Katrín - mótorhjólasveitabeyglan sem liggur undir grun, Símon - kjánalegi bjáninn sem tekur Dale Carnegie fram yfir rannsókn málsins og danski skotfærasérfræðingurinn sem sést sjaldan (ef nokkurn tímann) án sígarettu í munnvikinu.
Ég nenni eiginlega ekki að fara í söguframvindu þáttanna, sem myndi klárlega brjóta í bága við quantity over quality stílinn minn, þar sem hún var nokkuð pottþétt. Vísbendingar hér og þar berast þeim Gunnari og Hinriki og að sjálfsögðu fá þeir gátur til að leysa, a la The Riddler, því annars deyr einhver. Nokkuð gott, allt saman.
Aftur á móti var ég ekki hrifinn af endinum. Og þess vegna ætla ég að henda upp einum svona gæja:
Allt í lagi, ég átti ekki von á því að það væri Jóhann (mig minnir að hann hafi heitið það) fyrr en rátt á undan Hinriki og Gunnari og er sú staðreynd allt í góðu. En ástæðan fyrir morðunum fannst mér kjánaleg. Ok, það virkar alveg þegar hann drap Leif - og það var m.a.s. bara nokkuð töff.
En mér hefur bara alltaf verið illa við „að finna verðugan andstæðing“ ástæðuna. Hún minnir mig bara á vonbrigðin sem ég varð fyrir í t.d. Mindhunters, töff mynd sem klúðraði plot twistinu allsvakalega. Mér finnst hún bara vera svolítið copout.
En fyrir utan þennan galla þá eru þetta hinir fínustu þættir. Spennan fín og húmorinn góður („Ég verð alltaf svangur þegar ég sé Borgarnes“ er t.d. æðisleg lína sem mun eflaust lifa lengi). Leikurinn var reyndar svolítið eins og íslenskum leik hættir til að vera, en þó í minni mæli en gjarnan, en ég fékk þó aftur trú á Ólaf Darra sem er mjög skemmtilegur hérna.
Sumsé, þetta eru hinir fínustu þættir og eflaust bestu íslensku spennuþættir sem ég hef séð (taka skal fram að þetta er skoðun mín óháð fjölskyldutengslum og að ég hef ekki séð Pressu).
Fínt stöff.
Stóra planið (2008)
Þegar ég fór á myndina var ég orðinn pirraður áður en ég var sestur niður, en ekki út í myndina eða aðstandendur hennar, heldur kvikmyndahúsið. 1300 kall fyrir bíó er sjúklega mikið. Nánast jafn dýrt og bensínkostnaðurinn við að koma sér þangað - ZING.En hvað um það, maður sér ekki eftir peningnum þegar maður horfir á hágæðamynd - sem Stóra planið var ekki.
Ég viðurkenni reyndar að hún var eiginlega algjörlega laus við hinn einkennandi skelfilega íslenska kvikmyndaleik. Langflest samtölin flæddu frekar vel og virkuðu mjög eðlileg. Enda, eins og Ólafur „de Fleur“ Jóhannesson sagði (sem var btw frábær heimsókn - sú besta hingað til), voru leikararnir meira og minna að spinna samtölin sín á milli. Það er greinilega the way to go fyrir íslenskan kvikmyndaleik, því þessi klassíski skelfilegi er oft hreint út sagt pínlegur.
Stóra planið segir frá Davíð (Pétur Jóhann Sigfússon), gjörsamlega misheppnuðum handrukkara, sem verður skyndilega bigshot þegar hann kynnist Haraldi Haraldssyni (Eggert Þorleifsson), alræmdum fyrrverandi glæpaforingja Íslands. En þegar líða tekur á samband þeirra Davíðs og Haralds fara mál að flækjast og teygja sig allt til æsku Davíðs þegar keyrt var á bróður hans.
Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að Eggert Þorleifsson er einn fyndnasti og besti gamanleikari íslensku þjóðarinnar og þessi mynd breytir þeirri skoðun ekkert. Hann fer afar vel með hlutverk sitt sem hinn stórskemmdi og kengruglaði Haraldur. Til að mynda er atriðið á bílaþvottaplaninu algjörlega óborganlegt og það er örugglega ekki margir aðrir en Eggert sem gætu gert það jafn fyndið og raun bar vitni.
Pétur Jóhann kemur líka sterkur inn, enda vann hann sig mjög hátt upp í virðingarstiga mínum í Næturvaktinni (þó ekki eins hátt og Jón Gnarr, en það er efni í aðra færslu). Davíð er ekkert allt of ólíkur Ólafi Ragnar heldur - báðir óttalegir lúserar sem trúa í blindni á það að þeir verði loksins eitthvað. Benedikt Erlingsson og Ingvar E. eru líka pottþéttir eins og ávallt, sem og Stefan C. Schaefer sem hinn yndislegi og kjánalegi Wolfi, sem kom mér skemmtilegast á óvart.
Myndin byrjar nokkuð skemmtilega (burtséð frá ákeyrslunni, sem var sjokkerandi og furðulega brútal miðað við íslenskan klassa) og heldur fínum dampi fram að hléi (sem ég hata svo innilega ennþá, btw). En eftir hlé kárnaði gamanið. Jú jú, brandararnir voru ennþá til staðar en myndin varð bara eitthvað svo stefnulaus og máttlaus. Maður vissi einhvern veginn ekkert hvað hafði gerst, hvað var að gerast og hvað þá hvað mun gerast. Það fannst mér hálfsvekkjandi þar sem fyrri hluti myndarinnar var bara nokkuð fínn.
Ég hef voða lítið meira um þessa mynd að segja, enda stefni ég á að punga út þessum síðustu færslum í kannski aðeins meiri quantity over quality stíl, lesendum (lesanda?) til gífurlegar armæðu.
En hvað um það.
Stóra planið er svo sem sæmileg mynd. Fyndin og vel leikin en nær bara ekki að fylgja því eftir til enda.
* * af 5.
miðvikudagur, 9. apríl 2008
Man Bites Dog (C'est arrivé près de chez vous) (1992)
Ok, mig var farið að dauðlanga að sjá þessa mynd eftir að hafa lesið bloggfærslur samnemenda minna, þar sem þeir lofsömuðu hana hver á fætur öðrum. T.d. segir Árni: „...Man Bites Dog toppar þó eiginlega flest sem ég hef séð“ og Bóbó er á sömu nótum: „Vá, þessi mynd er alveg hreint rosaleg". Þannig að auðvitað var ég spenntur.Ein lína leiddi hugsanir mínar í gegnum alla myndina: „Þetta er svo rangt á svo marga vegu“.
Man Bites Dog er belgísk mockumentary frá 1992 sem fjallar um fjöldamorðingjann, þjófinn og allsherjar öfuguggann og viðbjóðinn Benoit Poelvoorde, sem er eflaust einn sjúkasti karakter sem ég hef séð, btw. En þrír kvikmyndagerðar-menn, Remy, Andre og Patrick/Franco/Vincent (ástæðan fyrir margnefninu er vegna „vinnuslysa“) fylgja honum eftir, og stundum jafnvel meira en það, í þessum viðbjóði sínum.
Benoit virðist á yfirborðinu vera nokkuð sjarmerandi náungi: listunnandi, sælkeri, fjölskyldumaður og kemur ávallt vel fyrir. Alvöru Parísarsjentilmenni. En mikið djöfull er það rangt, og því er skellt framan í mann eftir hátt í 15 sekúndur.
Og í kjölfarið fáum við heillandi útskýring á kerfinu yfir hve mikla þyngd þarf til að sökkva hinum ýmsu líkum. T.d. þarf þrefalda líkamsþyngd fyrir meðalmanneskju, fjórfalda fyrir börn því þau eru svo létt en allt að fimmfalda líkamsþyngd fyrir gamalt fólk því beinin eru full af holrýmum. Yndislega sjúkt.Þessi varð fórnarlamb eftir 15 sekúndur og lík hálfri mínútu síðar.
En myndin verður bæði grafískari og sjúkari en þetta. Ójá.
T.d. kæfir hann ungan strák með kodda, eftir að strákurinn gekk inná Benoit slengja höfði pabba hans við vask. Smekklegt.
Hann skýtur vin sinn í höfuðið í sínu eigin afmælisboði vegna þess eins að hann var eitthvað að hvíslast á við vinkonu Benoit og hlæja. En sú sena er einmitt ein sú gallsúrasta sem ég hef nokkurn tímann séð. Ég átti svo sem von á slysaskoti í þeirri senu (a la Pulp Fiction) en nei, nei - hann skýtur hann bara, sest svo niður og fær sér köku.
Blása á kertin, óska sér, skjóta vin sinn, borða köku - endurtakist hvert ár.
En öll þessi atriði verða óttalega hjákátleg miðað við viðbjóðinn sem á sér stað eftir fylleríið þeirra fjórmenninganna (þar sem þeir svolgruðu í sig hverjum umgangnum á fætur öðrum af „Dead Baby, boy“ sem samanstóð af gini, tónik, ólífu og tveimur sykurmolum (bundin við ólífuna til að sökkva henni líkt og barnslíki)).
En ég á að sjálfsögðu við þegar fjórmenningarnir ryðjast inn í íbúð ungs pars sem er „í miðjum klíðum“ og ákveða líkt og herramenn að leysa unga manninn af hólmi! Hver á fætur öðrum! Á meðan Benoit heldur byssu upp að andliti unga mannsins. En það er ekki búið enn, ónei. Eftir að þeir ljúka sér allir af, skellihlæjandi, er klippt á næsta morgun. Okkar menn liggja sofandi á eldhúsgólfinu, buxnalausir, ungi maðurinn blóðugur og líflaus uppi á eldhúsborðinu og unga konan rist á hol með allt til sýningar.
Eins sjúkt og þetta er, þá er skotið samt nokkuð flott.
Mér leið hálfilla að horfa á þetta...
En ef við lítum á þessa kvikmyndagerðina á bakvið þessa mynd í stað myndefnisins, þá er þetta nokkuð aðdáunarvert, þar sem þetta var einhvers konar útskriftarverkefni kvikmyndagerðarmannanna (sem léku einmitt kvikmyndagerðarmennina). Og ef við lítum á „Man Bites Dog“ í því samhengi þá er hún helvíti glæsileg.
En annars verð ég að segja að mér fannst hún ekki eins heillandi og ofangreindum samnemendum mínum og fannst mér hún meira truflandi en góð.
En þetta er alls ekki slæm mynd.
Hún er afskaplega ill og viðbjóðsleg að öllu leyti, en ekki slæm.
* * 1⁄2 af 5.
þriðjudagur, 8. apríl 2008
Joint Security Area (Gongdong gyeongbi guyeok JSA) (2000)
Ég held ég sé farinn að nálgast ískyggilega mikið það stig að geta sagt án nokkurs vafa að minn uppáhaldsleikstjóri (a.m.k. topp 3) er Chan-Wook Park. Nú var ég að ljúka að horfa á JSA, sem er þá önnur Chan-wook Park myndin mín á jafnmörgum kvöldum og jafnframt sú fimmta (sjötta ef ég tel stuttmyndir með) sem ég hef séð. Ég get sagt það með 126% vissu að þær eru allar verulega góðar, þó sumar séu betri en aðrar. Oldboy er t.a.m. best, og ég er ekki frá því að JSA komi beint inn í annað sætið. Þar á eftir kemur Lady Vengeance, svo I'm a Cyborg, But That's OK í því fjórða og að lokum Sympathy for Mr. Vengeance („Cut“ úr Three Extremes er svo sér á lista). En aftur árétta ég að þetta eru allt hágæðamyndir og ég fæ næstum því samviskubit yfir því að raða þeim upp á þennan hátt.En, já, JSA er víst aðalefni þessarar færslu.
Ég var ekki búinn að kynna mér þessa mynd neitt að ráði þegar ég - uhh - útvegaði mér hana í dag, nema ég vissi það að þetta væri einhvers konar herdrama úr stríðinu milli Norður- og Suður-Kóreu. Í „Einskis manns landi“ milli Norður- og Suður-Kóreu er ein tenging, svokallað Joint Security Area í Panmunjeom, og einmitt þar gerist öll myndin. Upp kemur massíft vesen þegar tveir norður-kóreskir hermenn finnast látnir í vaktturni N-Kóreu megin og bendir allt til þess að þeir hafi verið myrtir af S-Kóreumanninum Sgt. Lee Soo-hyeok. En sögum hans og hins n-kóreska Sgt. Oh Kyeong-pil, sem einnig var vitni að þessu, ber ekki saman þ.a. til er kölluð hlutlaus svissnesk/sænsk sveit til að rannsaka málið, sem er alls ekki svo einfalt og það virðist vera í fyrstu.
Sgt. Oh situr vinstra megin, Sgt. Lee hægra megin og fyrir miðju er svo hin svissnesk/kóreska Maj. Sophie E. Jean, yfirmaður rannsóknarinnar. Ég vil síðan benda á ótrúlega sænska gaurinn uppi til hægri.Myndin er frekar myrk - og þá í bókstaflegri merkingu, þar sem mest öll atburðarrásin á sér stað um nótt - og eins og við er að búast frá Chan-Wook Park myndum lítur hún glæsilega út í alla staði. Náttúran kemur meira við sögu hér en áður, af augljósum ástæðum og eru mörg náttúruskotin afskaplega flott.
Ég er afskaplega hrifinn af birtunni í þessu skoti. Það og staðreyndina að það er ekkert þarna nema hermennirnir og stráin.Það fer ekki mikið fyrir tónlistinni framan af myndinni en þegar líða tekur á og dramatíkin og átakanleikinn magnast upp spilar hún stærra og stærra hlutverk og hefur hún leitt til þess að akkúrat núna er ég að - uhh - útvega mér einhver af verkum Yeong-wook Jo (sem sér um tónlistina í flestum myndum Parks). Tónlistarnotkunin er einnig öllu hefðbundnari hérna, fyrir utan kóresku ballöðuna við eina stríðssenuna, en hún virkaði furðulega vel, bæði sem bakgrunnstónlist og svo féll hún vel að sögunni.
Þá vitiði það. Ef þið viljið upplifa þessa mjög svo góðu mynd upp á eigin spýtur þá ráðlegg ég ykkur að hætta að lesa hérna.
Augljóst er að aðalefni myndarinnar er í raun og veru vinátta S-Kóreumannanna Sgt. Lee og Pvt. Nam við N-Kóreumennina Sgt. Oh og Pvt. Jeong. Þeir eiga alls ekki að vera vinir, enda engin vinátta milli þjóðanna. Þ.a. að því leyti er JSA svolítið eins og asísk buddy-útgáfa af Rómeó og Júlíu.
Og líkt og í Rómeó og Júlíu endar samband þeirra með hamförum þegar yfirmaður þeirra Oh og Jeung gengur inn á fjórmenningana sem voru að hafa það gott saman. Spennan sem myndast í þeirri senu þar sem þeir standa með byssurnar á lofti, togstreitan milli þess að skjóta vini sína annars vegar og svíkja þjóð sína hins vegar, er rosaleg.„Why can't we all just... get along?“
Fílíngurinn sem Park nær að mynda í þessari senu er bæði sjúklega spennandi og verulega átakanlegur. Jeung velur hér þjóð sína fram yfir hina nýju vini.Og eftirmálar þessa eru ekki síður átakanlegir, þegar Oh og Lee mætast við yfirheyrslur, hvor með sína lygasöguna að vopni í tilraun til að fela vináttu sína. Hræðslan við það að málið komist upp er m.a.s. svo mikil hjá Nam að strax og hann grunar að rannsóknarteymið sé að nálgast sannleikann reynir hann að fremja sjálfsmorð.
En eitt það glæsilegasta við þessa mynd er án nokkurs vafa síðasti rammi myndarinnar: ljósmyndin sem bandaríski ferðamaðurinn tekur af landamærunum innan JSA.
Einn útpældasti lokarammi sem ég veit um.
Pælingin sem liggur á bakvið þennan ramma er aðdáunarverð og fer eflaust framhjá flestum. Myndin sýnir okkur sigur fjórmenninganna á mótlætinu en leyfir jafnframt sorginni sem fylgir málalokunum að síga inn. Lee reynir að skýla Oh fyrir myndatökunni, sem sýna aðgerðir Lee í myndinni í hnotskurn: tilraunir hans til að verja Oh, sem bjargaði lífi hans í byrjun. Ef við köfum enn dýpra (kannski er ég að teygja mig ofan í drulluna) þá má jafnvel líta á bandaríska ferðamanninn sem tók myndina sem tákn fyrir Bandaríkin í heild sinni - fylgjast með utan frá en sjá jafnframt ekki þann mikla mun sem aðskilur þjóðirnar í raun og veru og samstöðuna milli þeirra.
Eins og ég segi, þetta er kannski fisk, en þar sem Park er víst með prófgráðu í heimspeki gæti ég alveg trúað því að það sé mikil merking á bakvið þetta skot.
JSA er sumsé þrælmögnuð mynd og ég gæti þurft að endurskoða Topp 10 listann minn á næstu dögum...
* * * * 1⁄2 af 5.
The Devil's Backbone (El Espinazo del diablo) (2001)
Það var eiginlega alveg sama hvað ég reyndi mikið, en allan tímann sem ég horfði á „The Devil's Backbone“ hugsaði ég bara „Pan's Labyrinth“. Það kemur kannski ekkert ofboðslega á óvart, þar sem báðar myndirnar eru yfirnáttúrulegar myndir um spænsku borgarastyrjöldina í leikstjórn Guillermo Del Toro.En þetta er sem sagt önnur „uppvinnslumyndarfærsla“ í tilraun til að bæta mætingareinkuninna mína (hún batnar við þessa færslu, ekki satt?), þar sem ég kemst ómögulega í mánudagsbíótímana. Þannig að ég notaði eitthvert hádegið þegar ég lá veikur heima og horfði á „The Devil's Backbone“.
Myndin hefst, að því virðist, á afskaplega random hátt: Gamall maður (þó með flotta rödd) talar um drauga, sprengja dettur úr flugvél og lítill blóðugur drengur er lagður hreyfingarlaus ofan í vatnslaug. En viti menn, þetta er ekki random! Nema kannski sprengjan. Ég áttaði mig ekki alveg á henni. Hún var verulega svöl, það er engin vafi um það - féll æðislega vel inn í leikvöllinn (no pun intended) en tilgangurinn með henni var vafasamur í mínum augum. Kannski voru hljóðin í henni tengd Santi og táknaði óánægju draugsin.
Eða hún var bara ógeðslega töff skraut og ég er að kafa eftir ímynduðum perlum. Það er þægilegast svoleiðis.
Myndin fjallar um Carlos, 10 ára gamall sonur fallins hermanns í borgarastyrjöldinni sem skilinn er eftir á munaðarleysingjahæli lengst úti í rassgati. Það er einmitt frekar sárt atriði þegar fóstri hans leggur töskuna hans frá sér, labbar upp í bíl og keyrir burt án þess að líta til baka á Carlos sem hleypur eins og fætur toga á eftir honum. Ég fæ alveg sting í sólarplexusinn (Mr. Skallagrímsson, einhver?).
En hvað um það. Hann kynnist einhverjum strákum á svæðinu, sem eru bara óttaleg fífl við greyið Carlos, og það sem öllu óhugnanlegra er, hann fær líka fyrstu kynni að massívum draugagangi stráks sem heitir Santi (sami Santi og minnst er á hér að ofan).
Mörg atriðanna í kringum Santi eru verulega töff og það sem betra er, þau eru ekki eitthvað bregðuatriðarunk eins og tíðkast gjarnan. Hér er bara byggð upp spenna um að það gæti verið einhver þarna og svo hún leyst með því að það var kannski eitthvað þarna. En það fannst mér samt stór galli við myndina hvað þeir sýndu Santi snemma og mikið.En líkt og í „Pan's Labyrinth“ snýst myndin meira um annað, öllu raunverulegra plott en yfirnátturulegheitin, þ.e.a.s. ofurtöffarann Jacinto sem er í raun og veru bara að vinna á munaðarleysingjahælinu til að stela gulli sem forstöðukona hælisins geymir í sinni vörslu. En aftur eins og í Pan's Labyrinth tengjast heimarnir tveir og það er það sem er svo heillandi við þessar myndir, plottlega séð.
En það er auðvelt að sjá hvað er sjónrænt flott við „The Devil's Backbone“, þar sem hún er öll flott, alltaf (eða svo gott sem). Það er alltaf eitthvað óhugnanlegt við munaðarleysingjahæli og hvað þá eitt slíkt úti í eyðimörk með stóra sprengju í því miðju og um hvert gengur draugur 10 ára barns? Það er bara töff.
En yfir heildina litið nær „The Devil's Backbone“ „Pan's Labyrinth“ bara upp að öxlum og hausinn sem vantar stafar einmitt af því hve snemma og oft þeir sýndu hausinn á Santi. Hefðu þeir beðið með það, þá er aldrei að vita hver stærðarmunurinn væri...
* * * af 5.
sunnudagur, 6. apríl 2008
I'm A Cyborg, But That's Ok (Saibogujiman kwenchana) (2006)
Ég ætla aðeins að brjóta upp bloggstílinn hjá mér, þar sem þessi klassíska gagnrýnisuppbygging er að verða pínulítið þreytt (ég er líka að vonast eftir bónusstigi hvað varðar frumleika - *hint* *hint*).
En að þessu sinni ætla ég að koma með eina blog-on-the-go færslu, þ.e.a.s. ég er nýbúinn að opna myndina „I'm a Cyborg, But That's OK“ eftir Chan-Wook Park, sem er einn af mínum uppáhaldsleikstjórum, og ég mun skrifa um hana á meðan ég horfi.
Komum þá þessari sýningu á veginn.
0 mín.
Opnunarkreditlistinn er frekar töff - fullt af tannhjólum og græjum. Cyborg, kannski? Tónlistin er líka soldið Danny Elfmanleg.
1 mín.
Ok, fyrsta skot myndarinnar er geðveikt.
7 mín.
Þetta voru eflaust einir flottustu opnunarkredits sem ég hef séð. Kynningarnar héldu sumsé áfram eftir tannhjólaþrívíddina, nema nú birtust nöfnin á hinum ýmsu hlutum í myndinni: Vörumerki tölvuskjás og músamottu, á útvarpi og allra svalast á teiprúllu sem Young-goon (tilvonandi aðalpersóna) vefur um nýskorinn úlnliðinn á sér -> 3 hringir, 3 nöfn. Mjög svalt.
10 mín.
Young-goon vann sem sagt í einhvers konar raftækjafjöldaframleiðslu, en missti greinilega vitið og heyrði t.a.m. leiðbeiningarnar í kallkerfinu segja henni að skera sig á púls, tengja víra við, teipa fyrir (með ofangreindri rúllu) og stinga í samband.
Nú liggur hún í sjúkrarúmi á geðspítala og ég var að fylgjast með einnar töku göngutúr um spítalann með fullt af geðsjúklingum rúllandi, skríðandi og labbandi skáhallt um gólfin. Massíf sena.
14 mín.
Young-goon situr og spjallar við sjálfsala um vinahót flúrljósanna þegar grímumaðurinn, sem var hópnauðgað í hernum, læðist til hennar. Það er greinilegt í hvað myndin stefnir.
19 mín.
Stóra, feita, fjólubláa andlitssnertandi kellingin er buínn að bjóðast til að hjálpa Young-goon að svelta sig í hel með því að borða matinn hennar fyrir hana. Þvílíkt örlæti.
Á meðan situr Young-goon og sleikir batterí í tilraun til að endurhlaða sig. Það var víst það sem hún var að reyna að gera í verksmiðjunni. Tærnar á henni eru víst orkumælar.
24 mín.
Vó, kreisí myndataka. Panað hring eftir hring eftir hring í umræðutíma þar sem margvíslegir sjúklingar saka grímumanninn um að hafa stolið frá sér einhverju, t.d. borðtennishæfileikum, minninu og líkamsmittisteygju. Myndatakan er passlega klikkuð miðað við myndefnið.
25 mín.
Aha, grímumaðurinn stal fimmtudegi. Magnað.
29 mín.
Útvarpsröddin segir Young-goon að myrða „The white ones“, sem tóku ömmu hennar, geðklofann/músina, í burtu frá henni. Það ætlar hún að gera þegar hún er fullhlaðinn.
30 mín.
Dauðasyndirnar sjö eru greinilega misskilningur, því hérna er þær réttu: Meðaumkun, sjálfsvorkunn, eirðarleysi, hik, gangslausir dagdraumar, samviskubit og þakklæti - birt í illskuröð.
33 mín.
Ofurundirgefni maðurinn (sem getur ekki einu sinni gengið áfram vegna auðmýktar) á línu myndarinnar hingað til: „Can't there be ping-pong where we only give?“.
Score.
34 mín.
Ah, scratch that!
„A cat is, above all, a furry animal.“
35 mín.
Grímumaðurinn er búinn að stela kurteisi ofurundirgefna mannsins.
...á hvað er ég að horfa?
43 mín.
Önnur umræðuhópssena - ekki alveg jafn klikkuð og áðan. En grímumaðurinn er búinn að skila kurteisinni.
44 mín.
Jæja, nú fer eitthvað að gerast. Vélarnar eru búnar að segja Young-goon að amma hennar er fallin í dá, þ.a. Young-goon þarf að fara að flýta sér að gefa henni fölsku tennurnar hennar. Og hún er búin að biðja grímumanninn um að stela meðaumkun sinni til að geta myrt „The White Ones“.
46 mín.
Young-goon vippar út fingurbyssunum sínum og sallar niður læknana.
Ah, ah - nei. Það gerir hún ekki. Enda bara snargeðveik.
50 mín.
Ég er búinn að taka þá ákvörðun núna að ég ætla að fækka aðeins punktunum - aðallega þar sem þetta er það góð mynd enn svo komið er að ég vil ekki spoila hana meira fyrir fleirum.
Annars var feita, andlitssnertandi konan bara að fljúga í rúminu sínu með stöðurafmagnssokkunum sínum.
55 mín.
Mikið svakalega er þetta sjónrænt æðisleg mynd.
60 mín.
Ég er farinn að elska músíkina í þessari mynd. Hún er kannski ekkert frábær í sjálfu sér, en hún er svo yndislega vel notuð að það er stórskemmtilegt, t.d. svona lounge-lyftu músík í umræðutímarifrildinu og léttur vals í klárlega blóðugasta atriði myndarinnar.
62 mín.
Ok, þetta var held ég eitt flottasta skot sem ég hef séð. Young-goon gekk annan „berserksgang“ og mikið djöfull var það flott:
Ef það sést ekki, þá stendur Young-goon við brúnna niðri til hægri og svoleiðis frussar fingurbyssukúlum yfir læknana. En þetta sjónarhorn hélt sér í 40 sekúndur og fylgdist með henni rölta um svæðið á eftir skelkuðum læknum, sem reyndu allt hvað þeir gátu að flýja undan kúlnahríðinni, en án árangurs.
*Innskot*
Ég er búinn að finna klippuna með þessu æðislega skoti:
Fyrstu 4 mínúturnar ættu að nægja.
70 mín.
Vélbyssumannvélmenni, sálarstuldir, draumsýnir, sjálfsmeiðingar og flugferð með maríubjölli í takt við kóreskt jóðl.
Hvað hefur þessi mynd ekki?
85 mín.
Myndin hefur orðið öllu rómantískari og fallegri en áður. Cyborginn og allsherjarþjófurinn - góð blanda?
Myndin er samt alls ekki verri fyrir vikið.
100 mín.
Úúú, Young-goon er búin að finna tilgang sinn, þann sem amma hennar hefur verið að reyna að segja henni. Nú verður þetta áhugavert. Ein (mjög glæsileg) vísbending:
106 mín.
Jahá, þá er þessu lokið.
Þetta er súrasta og bókstaflega geðveikasta ástarsaga sem ég hef séð. En ég verð eiginlega að segja að þetta er einnig ein sú besta. A.m.k. ein sú besta sem ég hef séð í dágóðan tíma.
Chan-wook Park er bara sjúklega góður. Það er eiginlega bara svo einfalt.
Eins og í fyrri myndum Parks er handritið gott og hugmyndin frumleg, allt útlit er frábært og myndatakan geðveik. Og svo eins og í Oldboy er tónlistarnotkunin æðisleg og jafnvel fyndin á köflum.
Við skulum enda þetta á einum ramma í viðbót.
Klárlega mynd sem ég get hiklaust mælt með!
* * * * af 5.
En að þessu sinni ætla ég að koma með eina blog-on-the-go færslu, þ.e.a.s. ég er nýbúinn að opna myndina „I'm a Cyborg, But That's OK“ eftir Chan-Wook Park, sem er einn af mínum uppáhaldsleikstjórum, og ég mun skrifa um hana á meðan ég horfi.
Komum þá þessari sýningu á veginn.
0 mín.
Opnunarkreditlistinn er frekar töff - fullt af tannhjólum og græjum. Cyborg, kannski? Tónlistin er líka soldið Danny Elfmanleg.
1 mín.
Ok, fyrsta skot myndarinnar er geðveikt.
7 mín.
Þetta voru eflaust einir flottustu opnunarkredits sem ég hef séð. Kynningarnar héldu sumsé áfram eftir tannhjólaþrívíddina, nema nú birtust nöfnin á hinum ýmsu hlutum í myndinni: Vörumerki tölvuskjás og músamottu, á útvarpi og allra svalast á teiprúllu sem Young-goon (tilvonandi aðalpersóna) vefur um nýskorinn úlnliðinn á sér -> 3 hringir, 3 nöfn. Mjög svalt.
10 mín.
Young-goon vann sem sagt í einhvers konar raftækjafjöldaframleiðslu, en missti greinilega vitið og heyrði t.a.m. leiðbeiningarnar í kallkerfinu segja henni að skera sig á púls, tengja víra við, teipa fyrir (með ofangreindri rúllu) og stinga í samband.
Nú liggur hún í sjúkrarúmi á geðspítala og ég var að fylgjast með einnar töku göngutúr um spítalann með fullt af geðsjúklingum rúllandi, skríðandi og labbandi skáhallt um gólfin. Massíf sena.
14 mín.
Young-goon situr og spjallar við sjálfsala um vinahót flúrljósanna þegar grímumaðurinn, sem var hópnauðgað í hernum, læðist til hennar. Það er greinilegt í hvað myndin stefnir.
19 mín.
Stóra, feita, fjólubláa andlitssnertandi kellingin er buínn að bjóðast til að hjálpa Young-goon að svelta sig í hel með því að borða matinn hennar fyrir hana. Þvílíkt örlæti.
Á meðan situr Young-goon og sleikir batterí í tilraun til að endurhlaða sig. Það var víst það sem hún var að reyna að gera í verksmiðjunni. Tærnar á henni eru víst orkumælar.
24 mín.
Vó, kreisí myndataka. Panað hring eftir hring eftir hring í umræðutíma þar sem margvíslegir sjúklingar saka grímumanninn um að hafa stolið frá sér einhverju, t.d. borðtennishæfileikum, minninu og líkamsmittisteygju. Myndatakan er passlega klikkuð miðað við myndefnið.
25 mín.
Aha, grímumaðurinn stal fimmtudegi. Magnað.
29 mín.
Útvarpsröddin segir Young-goon að myrða „The white ones“, sem tóku ömmu hennar, geðklofann/músina, í burtu frá henni. Það ætlar hún að gera þegar hún er fullhlaðinn.
30 mín.
Dauðasyndirnar sjö eru greinilega misskilningur, því hérna er þær réttu: Meðaumkun, sjálfsvorkunn, eirðarleysi, hik, gangslausir dagdraumar, samviskubit og þakklæti - birt í illskuröð.
33 mín.
Ofurundirgefni maðurinn (sem getur ekki einu sinni gengið áfram vegna auðmýktar) á línu myndarinnar hingað til: „Can't there be ping-pong where we only give?“.
Score.
34 mín.
Ah, scratch that!
„A cat is, above all, a furry animal.“
35 mín.
Grímumaðurinn er búinn að stela kurteisi ofurundirgefna mannsins.
...á hvað er ég að horfa?
43 mín.
Önnur umræðuhópssena - ekki alveg jafn klikkuð og áðan. En grímumaðurinn er búinn að skila kurteisinni.
44 mín.
Jæja, nú fer eitthvað að gerast. Vélarnar eru búnar að segja Young-goon að amma hennar er fallin í dá, þ.a. Young-goon þarf að fara að flýta sér að gefa henni fölsku tennurnar hennar. Og hún er búin að biðja grímumanninn um að stela meðaumkun sinni til að geta myrt „The White Ones“.
46 mín.
Young-goon vippar út fingurbyssunum sínum og sallar niður læknana.
Ah, ah - nei. Það gerir hún ekki. Enda bara snargeðveik.50 mín.
Ég er búinn að taka þá ákvörðun núna að ég ætla að fækka aðeins punktunum - aðallega þar sem þetta er það góð mynd enn svo komið er að ég vil ekki spoila hana meira fyrir fleirum.
Annars var feita, andlitssnertandi konan bara að fljúga í rúminu sínu með stöðurafmagnssokkunum sínum.
55 mín.
Mikið svakalega er þetta sjónrænt æðisleg mynd.
60 mín.
Ég er farinn að elska músíkina í þessari mynd. Hún er kannski ekkert frábær í sjálfu sér, en hún er svo yndislega vel notuð að það er stórskemmtilegt, t.d. svona lounge-lyftu músík í umræðutímarifrildinu og léttur vals í klárlega blóðugasta atriði myndarinnar.
62 mín.
Ok, þetta var held ég eitt flottasta skot sem ég hef séð. Young-goon gekk annan „berserksgang“ og mikið djöfull var það flott:
Ef það sést ekki, þá stendur Young-goon við brúnna niðri til hægri og svoleiðis frussar fingurbyssukúlum yfir læknana. En þetta sjónarhorn hélt sér í 40 sekúndur og fylgdist með henni rölta um svæðið á eftir skelkuðum læknum, sem reyndu allt hvað þeir gátu að flýja undan kúlnahríðinni, en án árangurs.*Innskot*
Ég er búinn að finna klippuna með þessu æðislega skoti:
Fyrstu 4 mínúturnar ættu að nægja.
70 mín.
Vélbyssumannvélmenni, sálarstuldir, draumsýnir, sjálfsmeiðingar og flugferð með maríubjölli í takt við kóreskt jóðl.
Hvað hefur þessi mynd ekki?
85 mín.
Myndin hefur orðið öllu rómantískari og fallegri en áður. Cyborginn og allsherjarþjófurinn - góð blanda?
Myndin er samt alls ekki verri fyrir vikið.
100 mín.
Úúú, Young-goon er búin að finna tilgang sinn, þann sem amma hennar hefur verið að reyna að segja henni. Nú verður þetta áhugavert. Ein (mjög glæsileg) vísbending:
106 mín.
Jahá, þá er þessu lokið.
Þetta er súrasta og bókstaflega geðveikasta ástarsaga sem ég hef séð. En ég verð eiginlega að segja að þetta er einnig ein sú besta. A.m.k. ein sú besta sem ég hef séð í dágóðan tíma.
Chan-wook Park er bara sjúklega góður. Það er eiginlega bara svo einfalt.
Eins og í fyrri myndum Parks er handritið gott og hugmyndin frumleg, allt útlit er frábært og myndatakan geðveik. Og svo eins og í Oldboy er tónlistarnotkunin æðisleg og jafnvel fyndin á köflum.
Við skulum enda þetta á einum ramma í viðbót.
Klárlega mynd sem ég get hiklaust mælt með!
* * * * af 5.
þriðjudagur, 4. mars 2008
Kvikmyndatónlist
Er hún virkilega nauðsynleg eða er þetta bara eitthvað óþarft skraut sem fylgir með aðallega til að auka atvinnumöguleika fyrir fátæka listamenn?
Ég ætla ekki einu sinni að sýna ofangreindri spurningu þá virðingu að svara henni því svarið liggur svo augljóslega fyrir að þeir sem sjá það ekki í hendi sér eru voða mikið að misskilja. Þeir eru a.m.k. að fara á mis við þvílíkan part af kvikmyndaupplifuninni að ég vorkenni þeim meira en ég gagnrýni þá.
Ég er mikill áhugamaður um kvikmyndatónlist og er stoltur eigandi ágætis magns af sándtrökkum, hvort sem ég hef eignast á lögmætan hátt eður ei. Ég er m.a.s. það mikill áhugamaður að ég stefni á að gerast meira en áhugamaður, þ.e.a.s. ég er þegar búinn að sækja um skólavist í LHÍ næsta haust á kvikmyndatónsmíðabraut.
En eins og með kvikmyndir þá eru sum sándtrökkin betri en önnur og það er alls ekki alltaf sem gæði myndar og gæði tónlistar haldast í hendur. T.d. er Lady in the Water frekar misheppnuð mynd en tónlistin er glæsileg og þá er V for Vendetta æðisleg mynd en ég gæti ekki fyrir mitt litla líf raulað stef úr henni (nema þá 1812 forleikinn, en það er líka aðeins annað dæmi). En þetta er kannski ekki alveg nógu gott dæmi, því kvikmyndatónlist sem maður man ekki mikið eftir eða vekur ekki allt of mikla athygli telst oftast til nokkuð góðrar kvikmyndatónlistar. Ég hef a.m.k. venjulega miðað það við að ef þú tekur ekki eftir henni, er hún fín - ef þú tekur eftir henni er hún frábær eða skelfileg. En sem betur fer er afskaplega sjaldgæft að rekast á seinna tilfellið (ég man í augnablikinu bara eftir Das Cabinet des Dr. Caligari.
Dæmi um tónlist sem ég hef tekið eftir er talsvert auðveldara að nefna: Lion King (e. Zimmer), Amélie (e. Tiersen), Jurassic Park & Schindler's List (e. Williams) og nú nýlegast There Will Be Blood (e. Greenwood). En þetta er aðeins örlítið brot af þeim titlum sem mér dettur í hug.
En hvað gerir kvikmyndatónlistin? Hún er venjulega ekki nógu sterk ein og sér til að vekja upp mjög sterkar tilfinningar (það eru þó til undantekningar) en hún er kjörin til þess að auka þau tilfinningalegu áhrif sem myndin á að skapa. Ef við lítum á Jurassic Park sem dæmi, þegar þau eru komin á eyjuna og eru að sjá eðlurnar í fyrsta sinn - afskaplega epískt og tignarlegt atriði. En ég er nokkuð viss um að það væri bara *verulega* kjánalegt ef það heyrðist ekkert nema andköf aðalpersónanna. Það a.m.k. skapar allt aðra stemningu en atriðinu er ætlað að gera. Svo ekki sé minnst á nokkurn veginn *öll* hasaratriði kvikmyndina sem væru óttalega máttlaus án smá tónlistar til að auka stemninguna.
Til dæmis (svo maður noti nú Jurassic Park einu sinni enn):
Þetta er eitt af áhrifaríkari spennuatriðum sem ég man eftir. A.m.k. sem barn var þetta svo taugatrekkjandi að það var engan veginn fyndið og það ætlar enginn að segja mér að það hefði verið jafn spennandi hefði tónlistinni alfarið verið sleppt.
En, það er ekki þar með sagt að viðeigandi tónlist þurfi að vera skellt á öll atriði til að magna þau upp - alls ekki! Cast Away (með Tom Hanks) notast afskaplega lítið við tónlist og svínvirkar það, enda ætlunin að gera hann eins einan og mögulegt er og það er afskaplega erfitt ef voðalega grand og ævintýraleg músík umlykur eyjuna. Og flestar hryllingsmyndir notast gríðarlega mikið við þögn, nema þá gjarnan afskaplega háværa hvelli í bregðuatriðum til að láta manni virkilega bregða, því oftar en ekki er ekki nóg að fá bara skrímsli í andlitið eða einhverja veru skjótast fyrir myndavélina. Þess vegna finnst mér mjög gaman að sjá atriði sem rjúfa þessa hefð örlítið. Til dæmis Chan-Wook Park í stuttmynd sinni Cut (hoppið inn í síðasta þriðjung klippunnar, það er nóg):
Þarna er t.d. enginn hvellur þegar veran fer fyrir myndavélina og finnst mér það skapa meiri taugaspennu sem ég kýs gjarnar fram yfir það að láta bregða mér.
En svo má ekki gleyma dramatíkinni og sorgina sem tónlistin getur vakið upp. Þá er aðallega eitt atriði sem situr svo pikkfast í hausnum á mér að ég efast stórlega um að ég muni nokkurn tímann gleyma því eða jafnvel komast almennilega yfir það: Dauði Mufasa í Lion King.
Þetta er afskaplega sorglegt atriði í sjálfu sér og átakanlegt að horfa á án tónlistar, en með hinni gullfallegu tónlist Hans Zimmer verður þetta sorglegasta atriði sem ég hef nokkurn tímann séð. Tónlistin sumsé magnar upp tilfinningar myndefnisins gríðarlega. Og nú er lagið svo samtengt atriðinu að ég verð nánast klökkur bara af því að hlusta á það. Eins mætti telja upp Schindler's List, Crash o.s.frv.
Tónlist í kvikmyndum, eða skortur þar á í sumum tilfellum, er því algjörlega nauðsynleg svo að tilfinningarnar sem myndunum er ætlað að vekja upp komist fullkomlega til skila og það er ekki vottur af vafa í mínum huga að ef tónlist væri algjörlega sleppt úr kvikmyndum væri listgreinin miklu, MIKLU ómerkilegri.
Að lokum vil ég svo bara benda á frumraun mína við kvikmyndatónlist, sem ég samdi fyrir lokaverkefni bróður míns úr Margmiðlunarskóla Íslands sem er er stutt teiknimynd að nafni „Kúlan“. Hana er að finna hér, smellið svo á tengilinn „Kúlan“ uppi í hægra horni síðunnar og njótið vel.
Ég ætla ekki einu sinni að sýna ofangreindri spurningu þá virðingu að svara henni því svarið liggur svo augljóslega fyrir að þeir sem sjá það ekki í hendi sér eru voða mikið að misskilja. Þeir eru a.m.k. að fara á mis við þvílíkan part af kvikmyndaupplifuninni að ég vorkenni þeim meira en ég gagnrýni þá.
Ég er mikill áhugamaður um kvikmyndatónlist og er stoltur eigandi ágætis magns af sándtrökkum, hvort sem ég hef eignast á lögmætan hátt eður ei. Ég er m.a.s. það mikill áhugamaður að ég stefni á að gerast meira en áhugamaður, þ.e.a.s. ég er þegar búinn að sækja um skólavist í LHÍ næsta haust á kvikmyndatónsmíðabraut.
En eins og með kvikmyndir þá eru sum sándtrökkin betri en önnur og það er alls ekki alltaf sem gæði myndar og gæði tónlistar haldast í hendur. T.d. er Lady in the Water frekar misheppnuð mynd en tónlistin er glæsileg og þá er V for Vendetta æðisleg mynd en ég gæti ekki fyrir mitt litla líf raulað stef úr henni (nema þá 1812 forleikinn, en það er líka aðeins annað dæmi). En þetta er kannski ekki alveg nógu gott dæmi, því kvikmyndatónlist sem maður man ekki mikið eftir eða vekur ekki allt of mikla athygli telst oftast til nokkuð góðrar kvikmyndatónlistar. Ég hef a.m.k. venjulega miðað það við að ef þú tekur ekki eftir henni, er hún fín - ef þú tekur eftir henni er hún frábær eða skelfileg. En sem betur fer er afskaplega sjaldgæft að rekast á seinna tilfellið (ég man í augnablikinu bara eftir Das Cabinet des Dr. Caligari.
Dæmi um tónlist sem ég hef tekið eftir er talsvert auðveldara að nefna: Lion King (e. Zimmer), Amélie (e. Tiersen), Jurassic Park & Schindler's List (e. Williams) og nú nýlegast There Will Be Blood (e. Greenwood). En þetta er aðeins örlítið brot af þeim titlum sem mér dettur í hug.
En hvað gerir kvikmyndatónlistin? Hún er venjulega ekki nógu sterk ein og sér til að vekja upp mjög sterkar tilfinningar (það eru þó til undantekningar) en hún er kjörin til þess að auka þau tilfinningalegu áhrif sem myndin á að skapa. Ef við lítum á Jurassic Park sem dæmi, þegar þau eru komin á eyjuna og eru að sjá eðlurnar í fyrsta sinn - afskaplega epískt og tignarlegt atriði. En ég er nokkuð viss um að það væri bara *verulega* kjánalegt ef það heyrðist ekkert nema andköf aðalpersónanna. Það a.m.k. skapar allt aðra stemningu en atriðinu er ætlað að gera. Svo ekki sé minnst á nokkurn veginn *öll* hasaratriði kvikmyndina sem væru óttalega máttlaus án smá tónlistar til að auka stemninguna.
Til dæmis (svo maður noti nú Jurassic Park einu sinni enn):
Þetta er eitt af áhrifaríkari spennuatriðum sem ég man eftir. A.m.k. sem barn var þetta svo taugatrekkjandi að það var engan veginn fyndið og það ætlar enginn að segja mér að það hefði verið jafn spennandi hefði tónlistinni alfarið verið sleppt.
En, það er ekki þar með sagt að viðeigandi tónlist þurfi að vera skellt á öll atriði til að magna þau upp - alls ekki! Cast Away (með Tom Hanks) notast afskaplega lítið við tónlist og svínvirkar það, enda ætlunin að gera hann eins einan og mögulegt er og það er afskaplega erfitt ef voðalega grand og ævintýraleg músík umlykur eyjuna. Og flestar hryllingsmyndir notast gríðarlega mikið við þögn, nema þá gjarnan afskaplega háværa hvelli í bregðuatriðum til að láta manni virkilega bregða, því oftar en ekki er ekki nóg að fá bara skrímsli í andlitið eða einhverja veru skjótast fyrir myndavélina. Þess vegna finnst mér mjög gaman að sjá atriði sem rjúfa þessa hefð örlítið. Til dæmis Chan-Wook Park í stuttmynd sinni Cut (hoppið inn í síðasta þriðjung klippunnar, það er nóg):
Þarna er t.d. enginn hvellur þegar veran fer fyrir myndavélina og finnst mér það skapa meiri taugaspennu sem ég kýs gjarnar fram yfir það að láta bregða mér.
En svo má ekki gleyma dramatíkinni og sorgina sem tónlistin getur vakið upp. Þá er aðallega eitt atriði sem situr svo pikkfast í hausnum á mér að ég efast stórlega um að ég muni nokkurn tímann gleyma því eða jafnvel komast almennilega yfir það: Dauði Mufasa í Lion King.
Þetta er afskaplega sorglegt atriði í sjálfu sér og átakanlegt að horfa á án tónlistar, en með hinni gullfallegu tónlist Hans Zimmer verður þetta sorglegasta atriði sem ég hef nokkurn tímann séð. Tónlistin sumsé magnar upp tilfinningar myndefnisins gríðarlega. Og nú er lagið svo samtengt atriðinu að ég verð nánast klökkur bara af því að hlusta á það. Eins mætti telja upp Schindler's List, Crash o.s.frv.
Tónlist í kvikmyndum, eða skortur þar á í sumum tilfellum, er því algjörlega nauðsynleg svo að tilfinningarnar sem myndunum er ætlað að vekja upp komist fullkomlega til skila og það er ekki vottur af vafa í mínum huga að ef tónlist væri algjörlega sleppt úr kvikmyndum væri listgreinin miklu, MIKLU ómerkilegri.
Að lokum vil ég svo bara benda á frumraun mína við kvikmyndatónlist, sem ég samdi fyrir lokaverkefni bróður míns úr Margmiðlunarskóla Íslands sem er er stutt teiknimynd að nafni „Kúlan“. Hana er að finna hér, smellið svo á tengilinn „Kúlan“ uppi í hægra horni síðunnar og njótið vel.
Brúðguminn (2008)
Eins og ég hef áður fjallað um þá er ég alltaf nokkuð væntingalítill þegar ég fer á íslenskar bíómyndir og hef ég þá langminnstar væntingar til leikaranna. Því eins og ég hef áður sagt, þá eru íslenskir leikarar í bíómyndum afskaplega oft svo greinilega að leika. Leikari X sem leikur karakter Y verður aldrei algjörlega karakter Y á skjánum, heldur alltaf leikari X að leika karakter Y. Ekki alveg nógu gott...En hvað um það, maður getur ekki alltaf afskráð eitthvað af fyrri reynslu. Hver veit nema að íslenskir leikarar hafi lært eitthvað nýtt.
Sú varð eiginlega ekki raunin.
Hilmir Snær leikur Jón - óttalega óspennandi mann - sem er að gifta sig í annað sinn, nú stúlku (Laufey Elíasdóttir) sem er helmingi yngri en hann sjálfur, foreldrum hennar (Jóhann Sigurðarson og Ólafía Hrönn Jónsdóttir) til mikillar armæðu. En það er ekki nóg að fylgjast með nýja brúðkaupinu heldur er flakkað um í tíma milli nýja brúðkaupsins og lokum fyrra hjónabandsins, sem á sér bæði stað úti í Flatey. Í fyrstu áttaði ég mig ekki alveg á flassbökkunum og fannst þetta pínulítið ruglandi, en þegar þetta small allt saman flæddi þetta allt nokkuð vel.
En það flæddi ekki allt svona vel. Og það var eins og mig grunaði - samtölin og frammistaða leikaranna fannst mér það lakasta við myndina, og þá sérstaklega frammistaða Hilma Snæs og Ólafs Darra, sem leikur gamlan vin Jóns sem kemur í nýja brúðkaupið. Öll senan þar sem Hilmir tekur á móti Ólafi fannst mér svo þvinguð og óraunveruleg að mér leið hálfóþægilega að horfa á þetta. Þeir voru svo mikið að leika og það fór ekkert milli mála.
Þröstur Leó var öllu betri og atriðin með þeim þremenningum voru miklu betri og skemmtilegri og m.a.s mörg hver bara mjög góð og fyndin - sem er ekki sjálfgefið með íslenskar kvikmyndir. Það er reyndar nokkuð vel sloppið að einungis Ólafur og Hilmir fóru í taugarnar á mér, því hlutverkin eru mörg og stóðu aðrir leikarar sig með prýði. Nema kannski Margrét Vilhjálmsdóttir, en mér finnst hún almennt séð bara ekkert heillandi leikkona.
Ég hef annars afskaplega lítið um þessa mynd að segja, og vil ég meina að það segi meira um myndina en mig sem penna, því myndin var ágætis afþreying en skildi einhvern veginn ekkert mikið eftir sig.
Jón var bara óttalegur aumingi í upphafi myndar og var alveg jafnmikill aumingi í lok hennar, nú bara með nýrri konu. En mörg atriðanna í Flatey voru kostuleg, t.d. næturpartýið.
Þar með er minni þurrustu færslu í dágóðan tíma lokið og ég vona sjálfur að seinni færslur verði áhugaverðari því það eina sem gæti mögulega verið meira óspennandi en að lesa hana er að skrifa hana.
* * 1⁄2 af 5.
mánudagur, 3. mars 2008
Funny Games (1997)
Jæja, þar kom að því að maður fór að vinna upp myndirnar sem maður missir af í mánudagstímunum, þ.a. ég geri ráð fyrir því að ég fái loksins smá uppreisn æru í mætingarmálum. Þetta er sumsé fyrsti hluti þess ferlis.Ég var pínulítið áhyggjufullur þegar ég tvíklikkaði á .avi fælinn sem ég náði mér í, enda var ég búinn að lesa nokkrar færslur samnemenda minna og hið massíva yfirdrull sem myndin fékk á bloggheimum og því leist mér ekki á blikuna. En ég horfði nú á hana samt sem áður.
Ég komst að því eftir nokkrar mínútur að ég hafði þegar horft á treilerinn fyrir bandarísku endurgerðina og hafði þá ákveðið að þetta væri áhugaverð mynd en núna, eftir að hafa séð originalinn er ég ekki viss þar sem endurgerðin virðist vera *nákvæmlega* eins. En ég er ekki þar með að segja að mér hafi fundist originallinn lélegur - mér finnst bara óþarfi að fara tvisvar sinnum á sömu myndina í bíó á mismunandi tungumáli, ég get það á DVD-disknum.
Myndin byrjar verulega vel - alveg frá því titillinn birtist og John Zorn er blastaður í klessu. Mjög skemmtilegur kontrast við klassísku tónlistina sem hafði opnað myndina á rólegan hátt. Hjónin Anna (Susanne Lothar) og Georg (Ulrich Mühe) fara sumsé ásamt syni sínum, Georg (lítill austurískur strákur sem lítur út eins og stelpa), í glæsilegt sumarhús. Þar eru þau heimsótt af tveimur ungum, kurteisum drengjum (altént í fáránlega stuttum stuttbuxum) sem koma í von um að fá lánuð egg. En þeir eru öllu truflaðari en virtist í fyrstu og taka þeir fjölskylduna í gíslingu í einhverjum sjúkum sadistaleik sínum.
Hér eru fyrstu 5 mínútur myndarinnar, sem mér finnst segja afskaplega mikið um hvernig myndin er - róleg en truflandi.
Á þessum kafla er myndin hreinlega verulega góð. Hún er svo raunveruleg, eitthvað, þannig að maður hefur afskaplega mikla samúð með fjölskyldunni, á meðan Paul og Peter fótbrjóta Georg eldri, neyða Önnu til að afklæðast og troða koddaveri yfir höfuðið á Georg yngri. Verulega truflandi.
Það er samt farið afskaplega rólega í allt þetta, þ.a. maður fær aldrei þennan Hollywood hasarfíling, sem er svo hættulegur, heldur verður þetta bara sálfræðilega átakanlegt og ógnvekjandi. En það er ekki þar með sagt að hún sé ekki spennandi, því þegar Georg yngri sleppur út og fer að leita að hjálp með hvítklæddan Paul á eftir sér er verulega taugatrekkjandi. Sérstaklega var ég hrifinn af því þegar Paul kveikir á John Zorn og leitar að Georgi í húsi nágrannanna.
Hvað get ég sagt? Ég fíla John Zorn lagið í myndinni.
En myndin nær ekki að viðhalda þessum taugatrekkjandi sjarma sínum út alla myndina. Því seinni helmingur myndarinnar, allt frá sjúklega langa og hæga stofuskotinu, verður nákvæmlega það - löng og hæg. Ég geng nú ekki svo langt að kalla seinni helminginn ömurlegan eða segja að hann verðskuldi neikvæða stjörnugjöf, en hann var verulega ómerkilegur miðað við fyrri hlutann. En ég verð þó að viðurkenna að mér fannst langa skotið nokkuð töff, þó það væri hægt... mjög hægt.
*Spoilerar framundan*
En greinilega ólíkt mörgum var ég verulega að fíla endinn á myndinni. Ég hef alltaf lúmskt gaman að myndum sem enda ekki eins og að því virðist allar myndir gera. Það var, jú, kannski ögn ótímabært að drepa strákinn fyrstan og lama þannig spennuna, en það var án nokkurs vafa öðruvísi. Og oftar en ekki er ég hrifinn af 'öðruvísi'. Ég var frekar hræddur um þegar Paul og Peter eru búnir að myrða Georg eldri og eru með Önnu bundna á bátnum að nú hlyti Hollywood-stíllinn að ná til Haneke og Anna gengur berserksgang og nær fram einhverri epískri hefnd.
En nei.
Þeir hreinlega taka af henni hnífinn og hrinda henni út í vatnið og drekkja henni.
Góð lausn.
Mér fannst ég ekkert þurfa neina sérstaka ástæðu fyrir leiknum þeirra. Mér fannst alveg nóg að vita að þessir gæjar eru bara snarklikkaðir sadistar. Og síðasta atriðið þegar þeir banka einfaldlega upp á hjá næstu fjölskyldu og biðja um egg - þá varð ég sáttur. Ég er bara nokkuð þreyttur á þessum klassísku, idiot-proof, svart á hvítu, lokuðu, góðu endum. Þ.a. þegar myndir enda illa, þá er ég sáttur - svona oftast nær.
En það var eitt sem fór virkilega í taugarnar á mér. Það var kannski ekkert skelfilega pirrandi í sjálfu sér, en það var bara svo óþarfi að ég skil ekki alveg af hverju því var haldið inni. Ég er að sjálfsögðu að tala um þennan fjórða vegg sem hverfur við og við. Það er bara svo kjánalega óþarft. Sérstaklega lína Peters: „We're not up to feature film length yet. You want a real ending with plausible plot development.“ og helvítis fjarstýringardæmið.Ég geri ráð fyrir því að pælingin hafi verið að það að kvikmynda „leikinn“ þeirra leggði einfaldlega ennþá meiri áherslu á að þetta var bara einhver sick leikur hjá þeim. Eða jafnvel það að Peter fannst hann vera kvikmyndaður og væri þess vegna að skapa áhugavert og truflandi myndefni. Þ.e.a.s. annað hvort var leikurinn orsök að kvikmyndinni eða afleiðing hennar. En hvort heldur sem er, þá fannst mér það bara óþarfi og hálfkjánalegt.
Og *það* fannst mér vondi punkturinn við þessa annars verulega töff mynd.
* * * af 5.
No Country for Old Men
Ég ætla bara að skella mér beint í pönchlínu færslunnar: Mikið djöfull er þetta góð mynd!Ég var voða lítið búinn að kynna mér myndina fyrirfram (fyrir utan einkuninna á IMDB sem var náttúrulega ekki slæm hvatning) og vissi því voða lítið hvað ég var að fara að sjá. Ég hafði kannski ekki sem mestu trú á Coen bræðrum eftir Ladykillers klúðrið en ákvað samt að gefa þeim séns þar sem O Brother, Where Art Thou, The Big Lebowski og Fargo eru ekkert nema snilld. Mikið djöfull er ég sáttur við þann séns!
Til að „ríkappa“ söguþráðinn í sem fæstum orðum, þá finnur Llewelyn Moss (Josh Brolin) tösku fulla af peningum eftir misheppnaða eiturlyfjasölu og er að flýja undan svalasta vonda kalli síðustu ára(-tuga, jafnvel), Anton Chigurh (Javier Bordem). Tommy Lee Jones leikur svo lögreglustjórann Ed Tom Bell sem dandalast svolítið utan aðalatburðarásarinnar. Afskaplega einfalt plott í sjálfu sér en sjitt, hvað það virkaði.
Allt útlit myndarinnar er verulega töff. Allt tómlega, þurra landslagið í eyðimerkuratriðunum, einföldu og þurru mótel- og hótelherbergin og allar persónur líta verulega vel út. Aldrei hefur nokkur maður púllað jafn ljóta hárgreiðslu en verið jafn svalur og Javier Bordem. Sem færir mig að aðalaðdáunarefni myndarinnar.
Anton Chigurh er svalasti vondi kall síðan Hannibal Lecter. Og þá á ég við „Silence of the Lambs“- Hannibal Lecter, ekki „Red Dragon“- Hannibal Lecter. Hann er svo yndislega sjúkur og sálarlaus að maður getur ekki annað en fyllst lotningu fyrir svo miklu illmenni. Ég man ekki eftir að hafa séð Javier Bardem nokkurn tímann áður en ég mun aldrei gleyma því nafni aftur, svo góður var hann. Ég meina, hvernig geturðu ekki borið óttablandna virðingu fyrir þessum manni:
Einskær snilld. Svo sannarlega að Óskarnum sínum kominn.
Og það er öll myndin, í raun og veru. Handritið er frábært. Allur díalógur verulega flottur en samt hálfkjánalega hnyttinn eins og Coen bræður eiga til að verða. Minnti mig gjarnan á Fargo - sem er ekki vond tenging.
En það var einn gígantískur, svartur, svartur blettur á sýningunni á hverjum hvorki Coen bræður né nokkur leikaranna bera einhverja ábyrgð. Í frábæru hótel-showdowni sem er eflaust eitt af mest spennandi atriðum sem ég man eftir skríður Josh Brolin út um glugga í ofvæni og stemning er myrt svo kaldranalega að það var eins og að stappa á kettlingum.
Þetta var versta hlé sögunnar.
En ég verð samt að vanda orðalag mitt hér því annars gæti ég misskilist, vegna þess að ÖLL hlé eru ekkert nema argasti viðbjóður og mesti moodkiller sem fyrirfinnst! Og af hverju? Svo fólk geti fengið sér annan popppoka og lakkrísreimar. Ég hef lengi hatað hlé, eins og sambíóferðafólk mitt veit mætavel og kemst að aftur og aftur í hvert einasta sinn sem ljósin kvikna og listaverkið á tjaldinu skemmt í þágu sætinda og græðgi.
En allt í lagi, ég skil svo sem það að hafa hlé á myndum sem eru 180 mínútur og lengri því sumir geta hreinlega ekki haldið í sér svo lengi og eru greinilega ekki nógu forsjálir til að létta á sér fyrir helvítis sýninguna. En allt í lagi, ég skil það. En þegar myndir undir þeirri lengd eru klipptar í tvennt bara til að græða nokkra þúsundkalla er bara skandall.
Ég meina, þetta er eins og að fara út að borða og í miðju kafi er maturinn tekinn af þér og þér bent á að salatbarinn er nú opinn. 10 mínútum síðar færðu svo matinn aftur og borðar nú kaldan og óspennandi afganginn.
Að fólk skuli taka þátt í svona kjaftæði, það skil ég ekki.
Nú ímynda ég mér bara hve góð myndin hefði verið hefði mest spennandi hasarsena síðustu ára ekki verið fleyguð af spjallandi bíógestum og leiðindarauli Hjálma í hátalarakerfinu. Þrátt fyrir það nær hún samt í fullt hús stiga í mínum bókum, sem sýnir bersýnilega hve geðveik þessi mynd er. Og bara til að endurtaka hve frábær Javier Bardem er:
Djöfulsins snilld.
* * * * * af 5.
fimmtudagur, 21. febrúar 2008
Untraceable
Ef þú átt eftir að sjá Untraceable og ef þið langar ennþá að gera það þá mæli ég gegn því að lesa lengra því eftir þessa færslu mun þig ekki langa til þess lengur.Nei, reyndar mæli ég með því að lesa áfram, því þá geturðu sparað þér tímann og peninginn sem ég eyddi í að horfa á þetta rusl. Þetta kvöld missti ég 900 krónur og 100 mínútur af lífi mínu sem ég mun aldrei fá aftur. Og fyrir hvað?
(En svona í alvörunni, þá er þessi færsla uppfull af spoilerum.)
Untraceable hljómaði í fyrstu afskaplega vel og treilerinn sannfærði mig svo um að sjá hana. Vondur maður rænir fólki, setur það í nett truflandi pyntingartæki og sýnir það allt saman yfir netið á heimasíðunni www.killwithme.com. En það er ekki nóg fyrir svona vondan mann. Hann tengir nefnilega vefsíðuteljarann við pyntingartólið og eftir því sem fleiri horfa á síðuna, því hraðar deyr fórnarlambið. Þessi hugmynd fannst mér helvíti töff. En sagan er þar með ekki öll sögð. Diane Lane leikur nefnilega FBI-útsendaran Jennifer Marsh úr deild
tölvuglæpa og reynir hún, ásamt hinum ótrúlega óspennandi rannsóknarlögreglumanni Eric Box (Billy Burke) og krúttlega comic-relief kollega hennar Griffin Dowd (Colin Hanks), að hafa uppi á vonda internetmanninum.Ég held í alvörunni að mér hafi sjaldan, ef ekki aldrei, verið jafn ógeðslega sama um karakterana í bíómynd. Ég hafði einhvern veginn nákvæmlega enga samúð með neinum, nema þá kannski pínulítið með fórnarlömbunum á meðan þau voru að geispa golunni í sýrubaðinu/ljóskastarabaðinu/blóðbaðinu. En það er bara því pyntingaaðferðirnar voru nett truflandi.
Meðan ég sat úti í sal og lét mér leiðast gat ég sagt til um nánast hverja einustu framvindu sögunnar áður en hún gerðist, því maður hefur séð þær flest allar áður, og þær sem voru nýjar, voru það ómerkilegar að það kom ekkert á óvart að þær höfðu ekki verið notaðar áður:
•Að sjálfsögðu fattar morðinginn að Diane Lane er að stýra rannsókninni og fer því að bögga hana og dóttur hennar (já, hún er einstæð móðir - Shocker).
•Að sjálfsögðu er Colin Hanks rænt og myrtur í beinni útsendingu til að gera hefndaraðgerðir Diane Lane enn persónulegri.
•Að sjálfsögðu valdi internetillmennið fórnarlömb sín ekki af handahófi heldur höfðu þau öll komið nálægt dauða föður hans.
•Og að sjálfsögðu er Diane Lane sjálfri rænt. En þar sem þetta er Diane Lane þá getur hún auðvitað bjargað sjálfri sér og yfirbugað vefskúrkinn.
Eins og þið sjáið - allt algjörlega ófyrirsjáanleg og frumleg söguelement.
En öll ofangreind atriði eru frábær miðað við síðasta skot myndarinnar sem er að ég held eitt það hallærislegasta sem ég hef nokkurn tímann á ævi minni séð. Því eftir að hún yfirbugar netníðinginn í beinni útsendingu fyrir framan milljónir áhorfenda
tekur hún upp lögregluskjöldinn sinn, treður honum framan í myndavélina og horfir ofboðslega hörð á almúgann sem er nú samsekur að nokkrum morðum.Það eina sem hefði getað gert þetta hallærislegra var ef það hengi bandarískur fáni á veggnum fyrir aftan hana.
En svona í þágu almennings vil ég nú taka saman þessa mynd í örfáum orðum:
Óspennandi og ómerkilegt, hallærislegt drasl sem klúðrar góðri hugmynd með ömurlegu handriti og slöppum leik.
1⁄2 af 5.
þriðjudagur, 12. febrúar 2008
Cloverfield
Cloverfield teaserinn er trailer sem svínvirkaði á mig. Ég sá hann fyrst fyrir einhverju ári eða svo og hugsaði strax að þetta væri áhugaverð mynd. Og ef hún væri ekki góð þá væri hún a.m.k. helvíti flott, þannig að mér fannst ég vera nokkuð öruggur með að vera ánægður, a.m.k. að einhverju leyti.Það sem heillaði mig við trailerinn var líklega það sama og átti að heilla almenning: Vídeókameru-lúkkið og raunveruleikafílíngurinn. Þetta var bara svo töff þegar ég horfði á þetta í fyrsta sinn að ég hreinlega varð að sjá þessa mynd. Sem ég og gerði. Sem er einmitt ástæðan fyrir þessu röfli mínu.
Og hananú.
Vídeókamerulúkkið heldur sér í gegnum alla myndina og allt gert til að gera það sem trúverðugast. T.d. er myndin ekki nema 85 mínútur og rúmast því á DV spólu og síðan eru á stöku stað sýnd lítil brot af því sem "var á spólunni" áður en sagan okkar hefst, sem skapar um leið eins konar subplott.
*SPOILER ALERT*
Það sem fór kannski einna helst í mig var hve fljótt þeir sýndu skrímslið okkar. Þeir sýndu það reyndar ekki vel en ég hefði alveg verið sáttur við að vera skilinn eftir í myrkrinu í smástund í viðbót.
En þetta var algjörlega minniháttar vandamál í mínum augum. En ekki má svo gleyma litlu börnum stóra skrímslisins. Þau voru kannski ekki þau frumlegustu í útliti en eltingarleikurinn í lestargöngunum fannst mér það intense að ég fyrirgaf hönnunina á þeim algjörlega!En svo ég endurtaki sjálfan mig, þá er raunveruleikafílíngurinn við Cloverfield það sem er hvað svalast við hana. Þess vegna virkar helvíti vel að nota leikara sem a.m.k. ég man ekki eftir að hafa séð nokkurn tímann áður. En þau skila sínu ágætlega og draga myndina ekkert niður frá því að vera með skemmtilegri skrímslamyndum sem ég hef séð.
Godzilla hvað?
* * * 1⁄2 af 5.
laugardagur, 9. febrúar 2008
The Mist
The Shawshank Redemption, The Green Mile og The Majestic. Þrír titlar sem voru til þess að ég beið þessarar myndar með gríðarlegri óþreyju. Ekki var verra að sjá nafnið hans Stephen King, þar sem síðustu Darabont/King myndir eru einar bestu myndir sem ég hef séð.The Mist er kannski ekki alveg eins stórkostleg og The Green Mile og The Shawshank Redemption (enda er verulega erfit að toppa þær) en hún er samt sem áður helvíti góð - ein af betri hryllingsmyndum sem ég hef séð í talsverðan tíma.
Thomas Jane er David Drayton, hamingjusamur fjölskyldufaðir og listamaður, sem fer með syni sínum og leiðinlegum nágranna í stórmarkað litla bæjarins sem þeir búa í. Þaðan snúa þeir svo ekki auðveldlega því á meðan þeir eru þar inni leggst afar dularfull og sjúklega þykk þoka yfir bæinn. Svo þegar inn kemur að því virðist snarklikkaður gaur með blóðnasir röflandi um "eitthvað" í þokunni fer gamanið hjá okkar fólki að kárna og spennan að magnast.
Frank Darabont nær vel að skapa miklu spennu í kringum einangrunina sem fólkið í versluninni er nú komið í og paranojan sem leggst eðlilega yfir fólkið verður nokkuð sannfærandi og trúverðug.
En atriðin sem tengjast "einhverju" í þokunni eru klárlega ein mest intense atriði síðustu ára. Í fyrsta lagi atriðið inni í vörumóttökunni þegar griparmahelvítið rífur The Sherminator í tætlur og svo út. Ég gerði mér ekki grein fyrir því fyrr en atriðið var búið (kannski því að á meðan atriðinu stóð var ég upptekinn við að horfa á The Sherminator rifinn í tætlur) að í atriðinu var engin tónlist og það var örugglega sú staðreynd sem gerði atriðið svo einstakt. Venjulega er allri aksjón drekkt í aggressívri og epískri tónlist en hérna er henni algjörlega sleppt, eflaust til að leggja áherslu á hve ein þau eru í raun og veru.Næsta sætisbrúnarsena kom stuttu seinna þegar þau senda eitthvað manngrey í reipi út í þokuna. Það var bara eitthvað við þá senu sem fór virkilega í mig og aftur var engin tónlist.
Það var ekki fyrr en gígantísku flugurnar komu sem ég heyrði fyrstu nóturnar í myndinni og það var n.b. eftir hlé (sem ég hata ennþá - en það er efni í aðra öllu stærri og reiðari færslu). En jafnvel þá var hún mjög lítil og smekklega notuð.
En eftir því sem dró á myndina varð ég alltaf hræddari og hræddari um að endirinn yrði bara eitthvað búllsjitt, eins og svo oft vill verða með hryllingsmyndir en ég vil meina að The Mist hafi bara sloppið nokkuð vel.
Ef við lítum á fólkið í versluninni kom Thomas Jane mér ánægjulega á óvart sem David Drayton, þar sem hann sýndi öllu meiri dýpt en í The Punisher þar sem hann er eiginlega bara vondur Vin Diesel með hár. En ekki má gleyma aukakarakterunum, sem eru jafnskrautlegir og þeir eru margir og marga hverja hefur maður séð nokkrum sinnum áður: Þar var að finna litla, krúttlega, feita afgreiðslumanninn sem er í raun miklu harðari en hann virðist vera, nýju kynþokkafullu kennslukonunna, kolklikkuðu trúarofstækiskonunna (leikna afar vel af Marcia Gay Harden), pirraða svarta manninn og hörkutólið sem er í raun drykkfelldur aumingi. Vel fannst mér valið í öll þessi hlutverk og þetta bara gekk allt saman upp, einhvern veginn.Sumsé þegar öllu er á botninn hvolft er The Mist hin prýðilegasta hryllingsspennumynd og eflaust með þeim betri sem gefnar hafa verið út síðustu ár!
* * * * af 5.
föstudagur, 8. febrúar 2008
National Treasure : Book of Secrets
Nicolas Cage leggur af stað í stórhættulegan leiðangur um helstu sögustaði Bandaríkjanna í leit að ótrúlega mikilvægum pappír (sem gæti vel verið mikilvægasti pappír heimsins) en þarf á sama tíma að reyna að vinna ástir óvenjusögufróðrar konu, hlusta á afskaplega pirrandi brandarakall og flýja undan stórhættulegum sögufróðum mönnum sem eru að leita að sama pappír, en vilja einungis nota hann til ills! Myndin endar svo á svakalegu show-downi inni í gígantísku steinhofi með gildrum og hættum hvarvetna.Nú er bara ein spurning: Hvorri National Treasure myndanna var ég að lýsa?
Eins og mér fannst fyrri myndin ágætis afþreying, þá var hún ekki alveg nógu áhugaverð fyrir framhald. Hvað þá framhald sem virkar næstum því eins og fáránlega tilgangslaus endurgerð?
En myndin var nú ekki alslæm. Fyrst má nefna það að eins og alvöru blockbuster mynd þá er hún helvíti flott. Allir staðir, öll stönt og öll aksjón lítur helvíti epískt út. Hún er líka (eins og blockbusterar) ansi sniðug og hnyttin, stundum ótrúlega hnyttin. Og þá meina ég 'ótrúlega' as in "ekki sjens" frekar en "fokk já". Þegar þú liggur á brún lífs og dauða (sem í þessu tilfelli reynist vera gígantísk steinhella sem vegar salt á hundgamalli súlu) þá grunar mig að þú sért ekkert ofboðslega mikið að henda one-linerum hingað og þangað. A.m.k. myndi maður alls ekki hlusta á þá og koma með alveg jafn gott comeback. Það bara virkar ekki þannig.
Myndin þjáist einnig soldið fyrir það að vera sjúklega bandarísk, alveg eins og fyrri myndin. Það er svo sem allt gott og blessað í sjálfu sér, en maður bara getur orðið svolítið þreyttur á þessari gríðarlegu föðurlandsást Kanans („The constitution of America - The SINGLE MOST IMPORTANT DOCUMENT IN THE WORLD!!!“ - *blaktandi fáni í bakgrunni*).
Leikararnir sinna þessu svo sem ágætlega, þó að þetta sé ekki beint mest krefjandi hlutverk ársins. Nicolas Cage stendur nokkurn veginn alltaf fyrir sínu, á meðan Diane Kruger (ástkona hans) fór eiginlega bara í taugarnar á mér. Það sama gerði Justin Bartha sem hnyttnasti gaur myndarinnar og eins töff og Jon Voight er venjulega olli hann mér smá vonbrigðum hérna. Ed Harris er reyndar harðari en allt sem vondi sagnfræðingurinn og gerir það ágætlega.
National Treasure : Book of Secrets er svo sem allt í lagi áhorfs en ef maður hefur séð fyrri myndina þá er ódýrara að rifja hana bara upp, því að það breytist eiginlega ekki neitt þar á milli.
* * af 5.
miðvikudagur, 2. janúar 2008
Uppgjörið
Nú er árið og enda og því góð ástæða til að fara yifr kvikmyndaárið 2007. Hér kemur sumsé stutt yfirlit yfir allar þær myndir sem ég fór á í bíó í fyrra.
1. Children of Men (2.1.2007)
Þvílík byrjun á kvikmyndaárinu! Frábær mynd í alla staði! Clive Owen góður eins og endranær, plottið nokkuð töff og kvikmyndatakan ein sú besta sem ég man eftir. Einnar töku atriðið í lokin þegar Clive Owen er fylgt eftir yfir allan helvítis vígvöllinn og inn í blokkina er bara snilld!
* * * * *
2. Stranger than Fiction (7.1.2007)
Eflaust besta mynd Will Ferrell. Hugmyndin frábær og framkvæmdin mjög góð. "Stranger than Fiction" er fyrir Will Ferrell eins og "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" er fyrir Jim Carrey. Stórskemmtileg mynd.
* * * *
3. The Prestige (12.1.2007)
Christopher Nolan kemur enn einu sinni með frábæra mynd. Christian Bale verulega svalur og Hugh Jackman nógu sannfærandi til að ekki einu sinni Dr. Cox gæti ekki fílað hann. Og ekki má gleyma kick-ass plot tvistinu.
* * * *
4. Night at the Museum (21.1.2007)
Fór á hana með litlar væntingar sem voru flest allar uppfylltar. Ekkert stórvirki í kvikmyndasögunni, enda eflaust aldrei plönuð sem eitthvað slíkt. Bara ágætis fjölskylduskemmtun. Varð kannski helst fyrir vonbrigðum með Robin Williams. En maður fyrirgefur honum það og horfir bara aftur á uppistandið hans.
* * *
5. Babel (23.1.2007)
Verulega flott mynd. Verulega hæg, en verulega flott. Alls engin feel-good mynd og að mörgu leyti bara niðurdrepandi. En samt sem áður verulega flott.
* * * *
6. Blood Diamond (28.1.2007)
Fínasta spennumynd. Leonardo Di Caprio er fínn en Djimon Hounsou enn betri. Ágætis afþreying.
* * * 1⁄2
7. Little Miss Sunshine (29.1.2007)
Frábær mynd. Hún er bara svo yndisleg, eitthvað. Karakterarnir svo sympatískir að maður bæði hlær og grætur með þeim. Alan Arkin vel að Óskarnum sínum kominn en ég hefði ekki orðið fúll við að sjá Abigail Breslin fá sinn.
* * * * 1⁄2
8. Dreamgirls (9.2.2007)
Fín, fönký og bara nokkuð skemmtileg. Fyrir hlé. Eftir hlé er hún bara of mikið væl og hvert vælulag of langt. Jennifer Hudson syngur sjúklega vel, hún má eiga það, en maður þolir bara ákveðið magn af RnB krúsídúllum á einu kvöldi. Dreamgirls finnur það magn, gefur svo í og skilur mann eftir í svo miklum drulluútblæstri að manni verður óglatt.
* *
9. Pan's Labyrinth (11.2.2007)
Eftir að hafa séð treilerinn á netinu langaði mig ógeðslega að sjá þessa mynd. Sem ég og gerði. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Hún er bara svo flott að öllu leyti. Myndatakan, búningarnir, umhverfið, förðunin, leikurinn, sagan og allur fílíngurinn yfir þessari mynd er til fyrirmyndar. Svona átti Lady in the Water að vera - en tókst bara ekki.
* * * * 1⁄2
10. The Last King of Scotland (25.2.2007)
Ég sá svo fyrir að Forest Whitaker fengi Óskarinn fyrir hana, enda á hann hann alveg skilið. Hann er svo dásamlega sturlaður og kolsnargeggjaður, en samt svo viðkunnanlegur sem Idi Amin að maður vissi ekki alveg hvort maður átti að hata einræðisherrann eða elska manneskjuna. Frábær mynd.
* * * *
11. The Number 23 (5.3.2007)
Óttalega misheppnuð. Grunnhugmyndin hljómaði ágætlega en myndin sjálf var svo klisjukennd og sjúklega idiot-proof að ég móðgaðist næstum því. Jim Carrey hefur valið betri myndir.
*
12. 300 (18.3.2007)
Sjúklega flott, bæði "effect-wise" og "action-wise" en hún skildi ekkert meira eftir sig en það. Klárlega EKKI besta mynd ársins - ólíkt skoðunum lesenda "24 stunda" - en fínasta afþreying.
* * 1⁄2
13. Hot Fuzz (1.4.2007)
Frábær gamanmynd. Simon Pegg og Nick Frost koma með aðra snilld sem gefur Shaun of the Dead ekkert eftir. Myndin verður nokkuð flippuð í lokin, en samt bara nógu flippuð til að verða ógeðslega fyndin. Stórgóð skemmtun.
* * * *
14. Blades of Glory (28.4.2007)
Ekta Will Ferrell gamanmynd - heimskuleg og óttalega ómerkileg í sjálfu sér, en samt sem áður verulega fyndin. Jon Heder er líka ágætur, en Napoleon Dynamite er ennþá hans toppur.
* * *
15. Spiderman 3 (4.5.2007)
Ekta blockbuster trilogíulok - flott og epísk í útliti en óttalegt rusl í raun og veru. Hún var bara óttalegt overkill, eitthvað.
* *
16. Zodiac (20.5.2007)
Var búinn að hlakka lengi til þessarar myndar, enda mikill David Fincher aðdáandi og þegar ég loksins sá hana gekk ég út úr salnum fullkomlega sáttur. Zodiac er bara helvíti góð raðmorðingjarannsóknarmynd.
* * * *
17. Pirates of the Caribbean : At World's End (24.5.2007)
Alveg eins og Spiderman 3, nema hvað Johnny Depp er miklu skemmtilegri en Tobey Maguire.
* * 1⁄2
18. 28 Weeks Later (1.6.2007)
Verulega töff og alls ekki síðri en "28 Days Later". Upphafsatriði myndarinnar er til að mynda ótrúlega svalt og gefur mér ennþá gæsahúð þegar ég hugsa um það. Pottþétt vírusfaraldursmynd.
* * * 1⁄2
19. Das Leben Der Anderen (7.6.2007)
Snilld. Í henni er enginn hasar, enginn bilaður húmor og voða lítill kynþokki (hóran sem hann sefur hjá er ekki beint gella) en hún er samt frábær. Vel að Óskarnum sínum kominn og klárlega ein besta mynd ársins.
* * * * *
20. Ocean's Thirteen (10.6.2007)
Ég hef alltaf haft gaman af myndum sem fjalla um eitthvað úthugsað rán eða eitthvað þvíumlíkt. Þess vegna líkaði mér vel við Ocean's Eleven og illa við Ocean's Twelve. Ocean's Thirteen stendur nær Ocean's Eleven að gæðum.
* * *
21. The Invisible (21.6.2007)
Lítt þekkt mynd enda ærin ástæða fyrir því. Hún er bara ekkert góð. Táningsstrákur er næstum myrtur og skilinn eftir í skógi og andi hans fer um bæinn í von um að láta bjarga líkama sínum. Hljómaði vel í fyrstu, en leikurinn og handritið er bara ekki neitt neitt og dregur alla myndina niður í svaðið.
* 1⁄2
22. Shrek the Third (22.6.2007)
Bara nokkuð skemmtileg. Ekki eins frábær og fyrsta myndin en - já - bara nokkuð skemmtileg.
* * 1⁄2
23. Evan Almighty (4.7.2007)
Drasl. Var svosem sniðug fyrir hlé, en varð bara væmin og of kristileg eftir hlé. Eins og ég var bjartsýnn...
*
24. The Lookout (8.7.2007)
Vanmetin mynd, að mínu mati. Var stutt í bíó og bara í litlum sölum en var bara furðulega góð. Jeff Daniels var sérstaklega flottur - alveg þar til í lokasenunum. Þá er hann bara kjánalegur og klisjukenndur.
* * *
25. Die Hard 4.0 (10.7.2007)
John McClane er mættur aftur - hnyttnari, ýktari og fjölskylduvænni en nokkru sinni fyrr! Die Hard mynd sem inniheldur hvorki blóð né blótsyrði er ekki Die Hard mynd! Hann fékk ekki einu sinni að segja línuna sína í friði! Þeir drulluðu einhverjum helvítis skothvelli inn í hana: „Yibbee-ka-yay, Mother f*BANG*er!“ - það er bara svindl.
Ágætis hasarmynd, en bara svik við Die Hard málstaðinn.
* * 1⁄2
26. 1804 (15.7.2007)
Flott og ógnvekjandi. Báðir endarnir eru m.a.s. góðir (já, þeir eru 2 - sá einn í bíó, annan í DVD-útgáfunni), en það eru einmitt oftast endarnir sem eyðileggja svona myndir.
* * * 1⁄2
27. Transformers (22.7.2007)
Flottari en andskotinn og nokkuð fyndin, en skilur ekkert eftir sig. Alvöru sumarsmellur.
Með vélmennum.
Og sjittlód af sprengingum.
* * *
28. Planet Terror (6.8.2007)
Yndislega blóðug og ógeðsleg og æðislega over-the-top. Stórskemmtilegur djókur á vírusfaraldursmyndir.
* * * *
29. The Bourne Ultimatum (23.8.2007)
Ekki eins góð og sú fyrsta, en samt helvíti góð. Skemmtileg undantekning frá trilogíulokareglunni.
* * * 1⁄2
30. Astrópía (26.8. 2007)
Fór inn með litlar væntingar og fór út bara nokkuð sáttur. Ég átti alls ekki von á að íslensk mynd gæti púllað einhvern ævintýraheim. Ég hafði greinilega rangt fyrir mér. Verst bara hvað það var helvíti dýrt á hana...
* * 1⁄2
31. Disturbia (2.9.2007)
Greinileg stæling á "Rear Window" eftir Hitchcock en samt sem áður þrususpennandi. Skemmtilega uppfærð til nútímaaðstæðna og David Morse er ferlega creepy sem sleazy, sjarmerandi, morðóði nágranninn.
* * *
32. Knocked Up (9.9.2007)
Fyndin og ekki eins vitlaus og við var að búast. Alveg eins og maður upplifði með "40 Year Old Virgin". Hin fínasta kómedíurómantík.
* * *
33. Mr. Brooks (16.9.2007)
Kevin Costner er verulega svalur og William Hurt engu síðri. Demi Moore er aftur á móti hálfpirrandi. Sagan töff, lúkkið svalt og leikurinn góður.
* * * *
34. Veðramót (19.9.2007)
Ágætis drama. Eins og svo oft áður eru margir íslensku leikaranna ósannfærandi (nema Jörundur og Hilmir - og svo að sjálfsögðu Baldvin Kári), en myndin er samt ekki svo slæm. Krakkarnir eru einnig ágætir í sínum hlutverkum. Ekki allir, þó...
* * 1⁄2
35. Shoot 'em Up (22.9.2007)
Ekkert nema snilld, allan fokking tímann. One-linerar eru alls staðar og öllum lögum eðlisfræðinnar er grimmilega misþyrmt til þess eins að gera Clive Owen svalari en Chuck Norris og Steven Seagal til samans. Þarf ég að segja meira?
* * * * 1⁄2
36. Superbad (1.10.2007)
Nokkuð fyndin mynd, verð ég að segja. Ekkert stórvirki, en ég efast líka um að hún hafi verið ætluð sem eitthvað slíkt. Hún átti eflaust að koma manni til að hlæja og skemmta sér í tæpa tvo tíma og það tókst barasta mjög vel.
* * * 1⁄2
37. Helvetica (3.10.2007)
Súrasta bíóferð lífs míns. Ég fór bara á þessa mynd til þess að geta sagst hafa horft á tveggja tíma heimildamynd um leturgerð. Hún var samt furðulega áhugaverð á köflum. Hina kaflana var hún eiginlega bara leiðinleg. Hún er nú einu sinni bara um font...
* *
38. Auf der anderen Seite (7.10.2007)
Hin RIFF-myndin sem ég sá á árinu og öllu áhugaverðari en Helvetica. Nokkuð flott og á köflum átakanleg mynd með flottum leikurum og góðu handriti.
* * * 1⁄2
39. 3:10 to Yuma (10.10.2007)
Russell Crowe og Christian Bale leika (gagnkynhneigða) kúreka með byssur. Þarf maður meira?
Já, en 3:10 to Yuma inniheldur það mest allt. Fín saga, góður leikur og flott lúkk.
* * * 1⁄2
40. The Kingdom (14.10.2007)
Eins og vitur maður mælti einu sinni: „"The Kingdom" er "Syriana" fyrir fífl“, og það er svolítið til í því. Ófrumlegir karakterar og fyrirsjáanlegt plott mæta ágætis hasarsenum og fínni tónlist í afskaplega meðalgóðri mynd.
* * 1⁄2
41. Michael Clayton (4.11.2007)
George Clooney er verulega flottur í góðri samsærislögfræðirannsóknarkvikmynd, sem því miður er aðeins of langdregin. Ekki mjög - alls ekki - en bara smá.
* * *
42. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (11.11.2007)
Það eina sem er lengra en titillinn er myndin sjálf. Hún er samt sem áður mjög flott (bæði sjónrænt og efnislega) og Brad Pitt og Casey Affleck standa sig báðir með prýði. Það er ekki spurning hver er virkilega góði "Affleck-inn"...
* * * *
43. Wedding Daze (18.11.2007)
Hugmyndin að plottinu fannst mér voða sniðug en utan hennar hefur þessi mynd ekkert sem maður hefur ekki séð oft áður. Það er þó ekki þar með sagt að mér leiddist hún - alls ekki. Ég myndi bara ekki vilja eignast hana á DVD.
* *
44. Dan in Real Life (25.11.2007)
Þessa mynd fílaði ég í botn. Hún var svo sæt en samt svo pínlega sorgleg. Maður finnur virkilega til með persónu Steve Carell, sem á fantagóðan leik hérna. Verst bara hvað hún var ögn fyrirsjáanleg á köflum.
* * * *
45. Hitman (30.11.2007)
Leikirnir eru miklu betri en myndin, sem hefur þó sinn sjarma líka. Aðallega bardagaatriðin.
Ok, *bara* bardagaatriðin.
Ég er líka bara ennþá ógeðslega feginn því að Vin Diesel lék ekki Agent 47.
* *
46. Run, Fat Boy, Run (16.12.2007)
Simon Pegg er náttúrulega alltaf æði í mínum augum eftir "Shaun of the Dead" og "Hot Fuzz". Þessi er alls ekki jafngóð. Þetta er bara sniðug og hugljúf feel-good mynd. Stundum þarf maður bara að sjá einhverja svoleiðis.
* * 1⁄2
47. I Am Legend (29.12.2007)
Verulega töff og nokkuð ógnvekjandi, en skrímslin voru bara of óraunveruleg til að ég gæti fílað myndina í botn. Will Smith stendur þó fyrir sínu.
* * * 1⁄2
48. We Own the Night (30.12.2007)
Afskaplega flöt mynd, eitthvað. Það eru bara nokkrir litlir hápunktar á víð og dreif um myndina en á milli þeirra er hún voða stefnulaus.
* *
Niðurstöður
Besta mynd ársins:
Das Leben der Anderen
Fyndnasta mynd ársins:
Shoot 'em Up
Sorglegasta mynd ársins:
I Am Legend
Lélegasta mynd ársins:
The Number 23
Vonbrigði ársins:
Evan Almighty
Jahá - þar hafiði það.
365 dagar, 48 myndir og yfir 50.000 krónur.
Sjitt....
1. Children of Men (2.1.2007)
Þvílík byrjun á kvikmyndaárinu! Frábær mynd í alla staði! Clive Owen góður eins og endranær, plottið nokkuð töff og kvikmyndatakan ein sú besta sem ég man eftir. Einnar töku atriðið í lokin þegar Clive Owen er fylgt eftir yfir allan helvítis vígvöllinn og inn í blokkina er bara snilld!
* * * * *
2. Stranger than Fiction (7.1.2007)
Eflaust besta mynd Will Ferrell. Hugmyndin frábær og framkvæmdin mjög góð. "Stranger than Fiction" er fyrir Will Ferrell eins og "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" er fyrir Jim Carrey. Stórskemmtileg mynd.
* * * *
3. The Prestige (12.1.2007)
Christopher Nolan kemur enn einu sinni með frábæra mynd. Christian Bale verulega svalur og Hugh Jackman nógu sannfærandi til að ekki einu sinni Dr. Cox gæti ekki fílað hann. Og ekki má gleyma kick-ass plot tvistinu.
* * * *
4. Night at the Museum (21.1.2007)
Fór á hana með litlar væntingar sem voru flest allar uppfylltar. Ekkert stórvirki í kvikmyndasögunni, enda eflaust aldrei plönuð sem eitthvað slíkt. Bara ágætis fjölskylduskemmtun. Varð kannski helst fyrir vonbrigðum með Robin Williams. En maður fyrirgefur honum það og horfir bara aftur á uppistandið hans.
* * *
5. Babel (23.1.2007)
Verulega flott mynd. Verulega hæg, en verulega flott. Alls engin feel-good mynd og að mörgu leyti bara niðurdrepandi. En samt sem áður verulega flott.
* * * *
6. Blood Diamond (28.1.2007)
Fínasta spennumynd. Leonardo Di Caprio er fínn en Djimon Hounsou enn betri. Ágætis afþreying.
* * * 1⁄2
7. Little Miss Sunshine (29.1.2007)
Frábær mynd. Hún er bara svo yndisleg, eitthvað. Karakterarnir svo sympatískir að maður bæði hlær og grætur með þeim. Alan Arkin vel að Óskarnum sínum kominn en ég hefði ekki orðið fúll við að sjá Abigail Breslin fá sinn.
* * * * 1⁄2
8. Dreamgirls (9.2.2007)
Fín, fönký og bara nokkuð skemmtileg. Fyrir hlé. Eftir hlé er hún bara of mikið væl og hvert vælulag of langt. Jennifer Hudson syngur sjúklega vel, hún má eiga það, en maður þolir bara ákveðið magn af RnB krúsídúllum á einu kvöldi. Dreamgirls finnur það magn, gefur svo í og skilur mann eftir í svo miklum drulluútblæstri að manni verður óglatt.
* *
9. Pan's Labyrinth (11.2.2007)
Eftir að hafa séð treilerinn á netinu langaði mig ógeðslega að sjá þessa mynd. Sem ég og gerði. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Hún er bara svo flott að öllu leyti. Myndatakan, búningarnir, umhverfið, förðunin, leikurinn, sagan og allur fílíngurinn yfir þessari mynd er til fyrirmyndar. Svona átti Lady in the Water að vera - en tókst bara ekki.
* * * * 1⁄2
10. The Last King of Scotland (25.2.2007)
Ég sá svo fyrir að Forest Whitaker fengi Óskarinn fyrir hana, enda á hann hann alveg skilið. Hann er svo dásamlega sturlaður og kolsnargeggjaður, en samt svo viðkunnanlegur sem Idi Amin að maður vissi ekki alveg hvort maður átti að hata einræðisherrann eða elska manneskjuna. Frábær mynd.
* * * *
11. The Number 23 (5.3.2007)
Óttalega misheppnuð. Grunnhugmyndin hljómaði ágætlega en myndin sjálf var svo klisjukennd og sjúklega idiot-proof að ég móðgaðist næstum því. Jim Carrey hefur valið betri myndir.
*
12. 300 (18.3.2007)
Sjúklega flott, bæði "effect-wise" og "action-wise" en hún skildi ekkert meira eftir sig en það. Klárlega EKKI besta mynd ársins - ólíkt skoðunum lesenda "24 stunda" - en fínasta afþreying.
* * 1⁄2
13. Hot Fuzz (1.4.2007)
Frábær gamanmynd. Simon Pegg og Nick Frost koma með aðra snilld sem gefur Shaun of the Dead ekkert eftir. Myndin verður nokkuð flippuð í lokin, en samt bara nógu flippuð til að verða ógeðslega fyndin. Stórgóð skemmtun.
* * * *
14. Blades of Glory (28.4.2007)
Ekta Will Ferrell gamanmynd - heimskuleg og óttalega ómerkileg í sjálfu sér, en samt sem áður verulega fyndin. Jon Heder er líka ágætur, en Napoleon Dynamite er ennþá hans toppur.
* * *
15. Spiderman 3 (4.5.2007)
Ekta blockbuster trilogíulok - flott og epísk í útliti en óttalegt rusl í raun og veru. Hún var bara óttalegt overkill, eitthvað.
* *
16. Zodiac (20.5.2007)
Var búinn að hlakka lengi til þessarar myndar, enda mikill David Fincher aðdáandi og þegar ég loksins sá hana gekk ég út úr salnum fullkomlega sáttur. Zodiac er bara helvíti góð raðmorðingjarannsóknarmynd.
* * * *
17. Pirates of the Caribbean : At World's End (24.5.2007)
Alveg eins og Spiderman 3, nema hvað Johnny Depp er miklu skemmtilegri en Tobey Maguire.
* * 1⁄2
18. 28 Weeks Later (1.6.2007)
Verulega töff og alls ekki síðri en "28 Days Later". Upphafsatriði myndarinnar er til að mynda ótrúlega svalt og gefur mér ennþá gæsahúð þegar ég hugsa um það. Pottþétt vírusfaraldursmynd.
* * * 1⁄2
19. Das Leben Der Anderen (7.6.2007)
Snilld. Í henni er enginn hasar, enginn bilaður húmor og voða lítill kynþokki (hóran sem hann sefur hjá er ekki beint gella) en hún er samt frábær. Vel að Óskarnum sínum kominn og klárlega ein besta mynd ársins.
* * * * *
20. Ocean's Thirteen (10.6.2007)
Ég hef alltaf haft gaman af myndum sem fjalla um eitthvað úthugsað rán eða eitthvað þvíumlíkt. Þess vegna líkaði mér vel við Ocean's Eleven og illa við Ocean's Twelve. Ocean's Thirteen stendur nær Ocean's Eleven að gæðum.
* * *
21. The Invisible (21.6.2007)
Lítt þekkt mynd enda ærin ástæða fyrir því. Hún er bara ekkert góð. Táningsstrákur er næstum myrtur og skilinn eftir í skógi og andi hans fer um bæinn í von um að láta bjarga líkama sínum. Hljómaði vel í fyrstu, en leikurinn og handritið er bara ekki neitt neitt og dregur alla myndina niður í svaðið.
* 1⁄2
22. Shrek the Third (22.6.2007)
Bara nokkuð skemmtileg. Ekki eins frábær og fyrsta myndin en - já - bara nokkuð skemmtileg.
* * 1⁄2
23. Evan Almighty (4.7.2007)
Drasl. Var svosem sniðug fyrir hlé, en varð bara væmin og of kristileg eftir hlé. Eins og ég var bjartsýnn...
*
24. The Lookout (8.7.2007)
Vanmetin mynd, að mínu mati. Var stutt í bíó og bara í litlum sölum en var bara furðulega góð. Jeff Daniels var sérstaklega flottur - alveg þar til í lokasenunum. Þá er hann bara kjánalegur og klisjukenndur.
* * *
25. Die Hard 4.0 (10.7.2007)
John McClane er mættur aftur - hnyttnari, ýktari og fjölskylduvænni en nokkru sinni fyrr! Die Hard mynd sem inniheldur hvorki blóð né blótsyrði er ekki Die Hard mynd! Hann fékk ekki einu sinni að segja línuna sína í friði! Þeir drulluðu einhverjum helvítis skothvelli inn í hana: „Yibbee-ka-yay, Mother f*BANG*er!“ - það er bara svindl.
Ágætis hasarmynd, en bara svik við Die Hard málstaðinn.
* * 1⁄2
26. 1804 (15.7.2007)
Flott og ógnvekjandi. Báðir endarnir eru m.a.s. góðir (já, þeir eru 2 - sá einn í bíó, annan í DVD-útgáfunni), en það eru einmitt oftast endarnir sem eyðileggja svona myndir.
* * * 1⁄2
27. Transformers (22.7.2007)
Flottari en andskotinn og nokkuð fyndin, en skilur ekkert eftir sig. Alvöru sumarsmellur.
Með vélmennum.
Og sjittlód af sprengingum.
* * *
28. Planet Terror (6.8.2007)
Yndislega blóðug og ógeðsleg og æðislega over-the-top. Stórskemmtilegur djókur á vírusfaraldursmyndir.
* * * *
29. The Bourne Ultimatum (23.8.2007)
Ekki eins góð og sú fyrsta, en samt helvíti góð. Skemmtileg undantekning frá trilogíulokareglunni.
* * * 1⁄2
30. Astrópía (26.8. 2007)
Fór inn með litlar væntingar og fór út bara nokkuð sáttur. Ég átti alls ekki von á að íslensk mynd gæti púllað einhvern ævintýraheim. Ég hafði greinilega rangt fyrir mér. Verst bara hvað það var helvíti dýrt á hana...
* * 1⁄2
31. Disturbia (2.9.2007)
Greinileg stæling á "Rear Window" eftir Hitchcock en samt sem áður þrususpennandi. Skemmtilega uppfærð til nútímaaðstæðna og David Morse er ferlega creepy sem sleazy, sjarmerandi, morðóði nágranninn.
* * *
32. Knocked Up (9.9.2007)
Fyndin og ekki eins vitlaus og við var að búast. Alveg eins og maður upplifði með "40 Year Old Virgin". Hin fínasta kómedíurómantík.
* * *
33. Mr. Brooks (16.9.2007)
Kevin Costner er verulega svalur og William Hurt engu síðri. Demi Moore er aftur á móti hálfpirrandi. Sagan töff, lúkkið svalt og leikurinn góður.
* * * *
34. Veðramót (19.9.2007)
Ágætis drama. Eins og svo oft áður eru margir íslensku leikaranna ósannfærandi (nema Jörundur og Hilmir - og svo að sjálfsögðu Baldvin Kári), en myndin er samt ekki svo slæm. Krakkarnir eru einnig ágætir í sínum hlutverkum. Ekki allir, þó...
* * 1⁄2
35. Shoot 'em Up (22.9.2007)
Ekkert nema snilld, allan fokking tímann. One-linerar eru alls staðar og öllum lögum eðlisfræðinnar er grimmilega misþyrmt til þess eins að gera Clive Owen svalari en Chuck Norris og Steven Seagal til samans. Þarf ég að segja meira?
* * * * 1⁄2
36. Superbad (1.10.2007)
Nokkuð fyndin mynd, verð ég að segja. Ekkert stórvirki, en ég efast líka um að hún hafi verið ætluð sem eitthvað slíkt. Hún átti eflaust að koma manni til að hlæja og skemmta sér í tæpa tvo tíma og það tókst barasta mjög vel.
* * * 1⁄2
37. Helvetica (3.10.2007)
Súrasta bíóferð lífs míns. Ég fór bara á þessa mynd til þess að geta sagst hafa horft á tveggja tíma heimildamynd um leturgerð. Hún var samt furðulega áhugaverð á köflum. Hina kaflana var hún eiginlega bara leiðinleg. Hún er nú einu sinni bara um font...
* *
38. Auf der anderen Seite (7.10.2007)
Hin RIFF-myndin sem ég sá á árinu og öllu áhugaverðari en Helvetica. Nokkuð flott og á köflum átakanleg mynd með flottum leikurum og góðu handriti.
* * * 1⁄2
39. 3:10 to Yuma (10.10.2007)
Russell Crowe og Christian Bale leika (gagnkynhneigða) kúreka með byssur. Þarf maður meira?
Já, en 3:10 to Yuma inniheldur það mest allt. Fín saga, góður leikur og flott lúkk.
* * * 1⁄2
40. The Kingdom (14.10.2007)
Eins og vitur maður mælti einu sinni: „"The Kingdom" er "Syriana" fyrir fífl“, og það er svolítið til í því. Ófrumlegir karakterar og fyrirsjáanlegt plott mæta ágætis hasarsenum og fínni tónlist í afskaplega meðalgóðri mynd.
* * 1⁄2
41. Michael Clayton (4.11.2007)
George Clooney er verulega flottur í góðri samsærislögfræðirannsóknarkvikmynd, sem því miður er aðeins of langdregin. Ekki mjög - alls ekki - en bara smá.
* * *
42. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (11.11.2007)
Það eina sem er lengra en titillinn er myndin sjálf. Hún er samt sem áður mjög flott (bæði sjónrænt og efnislega) og Brad Pitt og Casey Affleck standa sig báðir með prýði. Það er ekki spurning hver er virkilega góði "Affleck-inn"...
* * * *
43. Wedding Daze (18.11.2007)
Hugmyndin að plottinu fannst mér voða sniðug en utan hennar hefur þessi mynd ekkert sem maður hefur ekki séð oft áður. Það er þó ekki þar með sagt að mér leiddist hún - alls ekki. Ég myndi bara ekki vilja eignast hana á DVD.
* *
44. Dan in Real Life (25.11.2007)
Þessa mynd fílaði ég í botn. Hún var svo sæt en samt svo pínlega sorgleg. Maður finnur virkilega til með persónu Steve Carell, sem á fantagóðan leik hérna. Verst bara hvað hún var ögn fyrirsjáanleg á köflum.
* * * *
45. Hitman (30.11.2007)
Leikirnir eru miklu betri en myndin, sem hefur þó sinn sjarma líka. Aðallega bardagaatriðin.
Ok, *bara* bardagaatriðin.
Ég er líka bara ennþá ógeðslega feginn því að Vin Diesel lék ekki Agent 47.
* *
46. Run, Fat Boy, Run (16.12.2007)
Simon Pegg er náttúrulega alltaf æði í mínum augum eftir "Shaun of the Dead" og "Hot Fuzz". Þessi er alls ekki jafngóð. Þetta er bara sniðug og hugljúf feel-good mynd. Stundum þarf maður bara að sjá einhverja svoleiðis.
* * 1⁄2
47. I Am Legend (29.12.2007)
Verulega töff og nokkuð ógnvekjandi, en skrímslin voru bara of óraunveruleg til að ég gæti fílað myndina í botn. Will Smith stendur þó fyrir sínu.
* * * 1⁄2
48. We Own the Night (30.12.2007)
Afskaplega flöt mynd, eitthvað. Það eru bara nokkrir litlir hápunktar á víð og dreif um myndina en á milli þeirra er hún voða stefnulaus.
* *
Besta mynd ársins:
Das Leben der Anderen
Fyndnasta mynd ársins:
Shoot 'em Up
Sorglegasta mynd ársins:
I Am Legend
Lélegasta mynd ársins:
The Number 23
Vonbrigði ársins:
Evan Almighty
Jahá - þar hafiði það.
365 dagar, 48 myndir og yfir 50.000 krónur.
Sjitt....
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)