Brúðguminn (2008)

Eins og ég hef áður fjallað um þá er ég alltaf nokkuð væntingalítill þegar ég fer á íslenskar bíómyndir og hef ég þá langminnstar væntingar til leikaranna. Því eins og ég hef áður sagt, þá eru íslenskir leikarar í bíómyndum afskaplega oft svo greinilega að leika. Leikari X sem leikur karakter Y verður aldrei algjörlega karakter Y á skjánum, heldur alltaf leikari X að leika karakter Y. Ekki alveg nógu gott...

En hvað um það, maður getur ekki alltaf afskráð eitthvað af fyrri reynslu. Hver veit nema að íslenskir leikarar hafi lært eitthvað nýtt.

Sú varð eiginlega ekki raunin.

Hilmir Snær leikur Jón - óttalega óspennandi mann - sem er að gifta sig í annað sinn, nú stúlku (Laufey Elíasdóttir) sem er helmingi yngri en hann sjálfur, foreldrum hennar (Jóhann Sigurðarson og Ólafía Hrönn Jónsdóttir) til mikillar armæðu. En það er ekki nóg að fylgjast með nýja brúðkaupinu heldur er flakkað um í tíma milli nýja brúðkaupsins og lokum fyrra hjónabandsins, sem á sér bæði stað úti í Flatey. Í fyrstu áttaði ég mig ekki alveg á flassbökkunum og fannst þetta pínulítið ruglandi, en þegar þetta small allt saman flæddi þetta allt nokkuð vel.

En það flæddi ekki allt svona vel. Og það var eins og mig grunaði - samtölin og frammistaða leikaranna fannst mér það lakasta við myndina, og þá sérstaklega frammistaða Hilma Snæs og Ólafs Darra, sem leikur gamlan vin Jóns sem kemur í nýja brúðkaupið. Öll senan þar sem Hilmir tekur á móti Ólafi fannst mér svo þvinguð og óraunveruleg að mér leið hálfóþægilega að horfa á þetta. Þeir voru svo mikið að leika og það fór ekkert milli mála. Þröstur Leó var öllu betri og atriðin með þeim þremenningum voru miklu betri og skemmtilegri og m.a.s mörg hver bara mjög góð og fyndin - sem er ekki sjálfgefið með íslenskar kvikmyndir.
Það er reyndar nokkuð vel sloppið að einungis Ólafur og Hilmir fóru í taugarnar á mér, því hlutverkin eru mörg og stóðu aðrir leikarar sig með prýði. Nema kannski Margrét Vilhjálmsdóttir, en mér finnst hún almennt séð bara ekkert heillandi leikkona.

Ég hef annars afskaplega lítið um þessa mynd að segja, og vil ég meina að það segi meira um myndina en mig sem penna, því myndin var ágætis afþreying en skildi einhvern veginn ekkert mikið eftir sig.
Jón var bara óttalegur aumingi í upphafi myndar og var alveg jafnmikill aumingi í lok hennar, nú bara með nýrri konu. En mörg atriðanna í Flatey voru kostuleg, t.d. næturpartýið.

Þar með er minni þurrustu færslu í dágóðan tíma lokið og ég vona sjálfur að seinni færslur verði áhugaverðari því það eina sem gæti mögulega verið meira óspennandi en að lesa hana er að skrifa hana.

* * 1⁄2 af 5.