Ég er ekki frá því að þetta sé eitt skemmtilegasta fag sem ég hef verið í alveg síðan ég veit ekki hvenær, og það er eiginlega hálfgerð synd að það sé að klárast. T.a.m. er heimavinnan sú skemmtilegasta sem ég hef kynnst. Mér finnst afskaplega skemmtileg tilhugsun að ég sé að læra heima fyrir morgundaginn núna - því þetta virkar voðalega lítil kvöð. Mér fannst þetta bloggdæmi allt saman talsverð kvöð fyrir áramót, en þá var ég eiginlega ekki búinn að gera mér grein fyrir því hvernig átti að gera þetta skemmtilegt. Og það var auðvelt: Að gera það vel.
Það er mjög gaman að líta yfir nýskrifaða, langa og skrautlega færslu og er það eflaust hinu nýja stigakerfi að þakka, þar sem það kom af stað eins og smá keppni. Ef ekki við aðra nemendur, þá a.m.k. við sjálfan - að toppa færsluna á undan.
Og það færir mig að einu því besta við þennan kúrs: frelsið og áhrifin sem við getum sjálfir haft á efnið. Stigakerfið er besta dæmið um það. Margir voru ekki alveg sáttir við 30 færslu lágmarkið og eftir miklar um- og rökræður gátum við breytt því í sameiningu. Allir glaðir!
Ég á afskaplega erfitt með að tjá mig um bíótímana í sjálfu sér, þar sem ég komst ekki í nema 2 þeirra (The General og American Movie), en myndirnar sem ég náði að vinna upp voru fjölbreyttar, framandi og oftast nær verulega góðar og kynntu mann fyrir myndum sem maður myndi venjulega aldrei hafa horft á. Þar koma inn í myndirnar sem fylgdu leikstjórafyrirlestrunum. Ég get ekki sagt að ég hefði nokkurn tímann leigt mér japanskt drama um konu sem yfirgefur börnin sín í Tokyo eða belgíska mockumentary um fjöldamorðingja. En ég er svo ánægður að hafa séð þessar myndir.
Leikstjóraheimsóknirnar voru líka afskaplega fróðlegar og skemmtilegar, þó sumar hafi verið skemmtilegri en aðrar (Óli de Fleur hefur þar vinninginn).
Það eina sem ég gæti gagnrýnt eitthvað að ráði er lokaprófið. Það er bara fáránlegt að taka lokapróf sem gildir 50% úr áfanga sem inniheldur svo lítið bóklegt efni. Þess vegna vona ég, tilvonandi nemenda vegna, að það verði hægt að breyta þessu eitthvað á næstu árum, því ef ekki væri fyrir þetta kjánalega lokapróf þá væri þetta hið fullkomna fag.
...eða því sem næst.
Takk fyrir frábæran vetur.
miðvikudagur, 16. apríl 2008
þriðjudagur, 15. apríl 2008
Innkaup
Ég fór til Minneapolis og Vancouver í páskafríinu og eins og alvöru Íslendingur fór ég berserksgang í sparnaði með því að kaupa sjittlód af DVD-myndum (ein 12 stykki) því þær eru á mun lægra verði þar en hér.
1. Aladdin (1992)
Ég hef lengi leitað að þessari mynd vegna nostalgíunnar einnar. Það hefði reyndar verið best hefði ég fundið hana á Íslandi með íslenskri talsetningu, því íslenska talsetningin á Aladdin er ein best heppnaða talsetning íslandssögunnar. En maður verður víst bara að „sætta sig við“ frábæra teiknimynd á móðurmáli sínu.
Ég er reyndar ekki enn búinn að horfa á DVD-diskinn en ég er búinn að hlusta á lögin úr henni svo oft að ég kann þau flest öll, enda er Alan Menken ekkert nema snillingur.
Úff, hvað ég hlakka samt til að horfa á þessa snilld aftur.
2. Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)
Ein af myndunum í top 10 listanum mínum og hálfgerður skandall að ég skuli ekki hafa útvegað mér þessa mynd fyrr. Hún er bara svo sæt og falleg og flott og skemmtileg að það er eiginlega ósanngjarnt gagnvart öðrum rómantískum myndum.
3. Austin Powers: International Man of Mystery (1997)
Fyndnasta hlutverk Mike Myers ever (já, fyndnara en Shrek) og líkt og allir kvenkarakterar myndarinnar stenst ég ekki sjarmatröllið sem Austin „Danger“ Powers er. Það eru svo mörg frábær atriði í þessari mynd að það er aðdáunarvert. Til dæmis:
•Dr. Evil sturtar Will Ferrell karakternum ofan í eldgryfjuna en Will Ferrell neitar að deyja. Yndislegt.
•Austin situr fastur á litlum tour-bíl í göngum en reynir samt að snúa bílnum við.
•„Shh!“ senan þegar Dr. Evil er að þagga niður í Scott, syni sínum.
Svo mætti halda lengi áfram.
4. Dan in Real Life (2007)
Steve Carell á sinn besta leik til þessa í yndislega pínlegri en fallegri ástarsögu. Dan verður óvart ástfanginn af kærustu bróður síns, sem er sérstaklega vandræðalegt þar sem öll stórfjölskyldan er saman uppi í sumarbústað. Maður finnur svo til með Dan að það verður hálferfitt að horfa á myndina á köflum.
Krúttlegasta mynd síðasta árs.
5. Death Proof (2007)
Ég keypti hana bara því hún var á svona „2 for 25$“ tilboði og mig langaði að sjá hana. Ég hef ekki enn gert það svo ég hef ekkert um þessa mynd að segja.
6. Fargo (1996)
Frábær mynd úr smiðju Coen bræðra og jafnframt sú næstbesta (rétt á eftir No Country For Old Men en rétt fyrir framan The Big Lebowsky og O Brother, Where Art Thou?). Húmorinn og spennan og viðbjóðurinn er í fullkomnu jafnvægi að skapar frábæra blöndu sem fáir (ef nokkur) hefur náð að leika eftir. Frances McDormand og William H. Macy eru æði og Steve Buscemi útskýrir enn einu sinni af hverju hann er minn uppáhaldsleikari.
7. Hot Fuzz (2007)
Næstfyndnasta mynd síðasta árs og önnur æðislega stór fjöður í hatt Simon Pegg og Nick Frost, en sú fyrri er að sjálfsögðu Shaun of the Dead. Frábær leikur, snilldarhúmor og verulega töff klipping gera þessa mynd afskaplega eigulega.
8. No Country For Old Men (2007)
Ein besta mynd sem ég hef séð.
Enough said.
9. Oldboy (2003)
Loksins, loksins, loksins fann ég hana. Ég hef aldrei kippt DVD-mynd jafnhratt úr nokkurri hillu fyrr en þarna (fyrir utan Garden State hulstrið á sínum tíma). En fyrir frekari lof á myndinni sjá færslu fyrir neðan.
10. Ratatouille (2007)
Keypti hana aðallega því við eigum allar fyrri Pixar myndir á DVD og það er ekki hægt að hætta að safna þeim. Sérstaklega ekki þar sem Ratatouille er æðisleg.
11. Saw (2004)
Klárlega langbesta Saw myndin. Ég man að ég fékk boðsmiða á forsýningu á henni í tilefni af opnun nýja salarins í Laugarásbíói og ég held ég hafi aldrei hlakkað jafn mikið til að fara í bíó og á þessa mynd. Ég hafði bara séð trailerinn og heyrt talað um hana, en það var nóg. Mér fannst þetta bara svo heillandi concept. Jafnast á við Se7en nema hvað Danny Glover, Cary Elwes og Michael Emerson jafnast ekkert á við Morgan Freeman, Kevin Spacey og Brad Pitt.
Samt sem áður æðisleg mynd.
12. 1991 (1991)
Besta mynd Arnold Schwarzenegger fyrr og síðar og ein besta spennumynd sem ég hef nokkurn tímann séð. Það er bara svo einfalt.
(Til gamans má geta að Adam Jones, gítarleikari hljómsveitarinnar Tool, vann að tæknibrellum við T2. Gaman að því.)
Þannig að... já. Þetta voru á annað hundrað dollarar, en öllum vel eytt, held ég.
P.S. Guð minn góður... 4 færslur á einu kvöldi... ég ætti að fara að leggja mig.
1. Aladdin (1992)
Ég hef lengi leitað að þessari mynd vegna nostalgíunnar einnar. Það hefði reyndar verið best hefði ég fundið hana á Íslandi með íslenskri talsetningu, því íslenska talsetningin á Aladdin er ein best heppnaða talsetning íslandssögunnar. En maður verður víst bara að „sætta sig við“ frábæra teiknimynd á móðurmáli sínu.
Ég er reyndar ekki enn búinn að horfa á DVD-diskinn en ég er búinn að hlusta á lögin úr henni svo oft að ég kann þau flest öll, enda er Alan Menken ekkert nema snillingur.
Úff, hvað ég hlakka samt til að horfa á þessa snilld aftur.
2. Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)
Ein af myndunum í top 10 listanum mínum og hálfgerður skandall að ég skuli ekki hafa útvegað mér þessa mynd fyrr. Hún er bara svo sæt og falleg og flott og skemmtileg að það er eiginlega ósanngjarnt gagnvart öðrum rómantískum myndum.
3. Austin Powers: International Man of Mystery (1997)
Fyndnasta hlutverk Mike Myers ever (já, fyndnara en Shrek) og líkt og allir kvenkarakterar myndarinnar stenst ég ekki sjarmatröllið sem Austin „Danger“ Powers er. Það eru svo mörg frábær atriði í þessari mynd að það er aðdáunarvert. Til dæmis:
•Dr. Evil sturtar Will Ferrell karakternum ofan í eldgryfjuna en Will Ferrell neitar að deyja. Yndislegt.
•Austin situr fastur á litlum tour-bíl í göngum en reynir samt að snúa bílnum við.
•„Shh!“ senan þegar Dr. Evil er að þagga niður í Scott, syni sínum.
Svo mætti halda lengi áfram.
4. Dan in Real Life (2007)
Steve Carell á sinn besta leik til þessa í yndislega pínlegri en fallegri ástarsögu. Dan verður óvart ástfanginn af kærustu bróður síns, sem er sérstaklega vandræðalegt þar sem öll stórfjölskyldan er saman uppi í sumarbústað. Maður finnur svo til með Dan að það verður hálferfitt að horfa á myndina á köflum.
Krúttlegasta mynd síðasta árs.
5. Death Proof (2007)
Ég keypti hana bara því hún var á svona „2 for 25$“ tilboði og mig langaði að sjá hana. Ég hef ekki enn gert það svo ég hef ekkert um þessa mynd að segja.
6. Fargo (1996)
Frábær mynd úr smiðju Coen bræðra og jafnframt sú næstbesta (rétt á eftir No Country For Old Men en rétt fyrir framan The Big Lebowsky og O Brother, Where Art Thou?). Húmorinn og spennan og viðbjóðurinn er í fullkomnu jafnvægi að skapar frábæra blöndu sem fáir (ef nokkur) hefur náð að leika eftir. Frances McDormand og William H. Macy eru æði og Steve Buscemi útskýrir enn einu sinni af hverju hann er minn uppáhaldsleikari.
7. Hot Fuzz (2007)
Næstfyndnasta mynd síðasta árs og önnur æðislega stór fjöður í hatt Simon Pegg og Nick Frost, en sú fyrri er að sjálfsögðu Shaun of the Dead. Frábær leikur, snilldarhúmor og verulega töff klipping gera þessa mynd afskaplega eigulega.
8. No Country For Old Men (2007)
Ein besta mynd sem ég hef séð.
Enough said.
9. Oldboy (2003)
Loksins, loksins, loksins fann ég hana. Ég hef aldrei kippt DVD-mynd jafnhratt úr nokkurri hillu fyrr en þarna (fyrir utan Garden State hulstrið á sínum tíma). En fyrir frekari lof á myndinni sjá færslu fyrir neðan.
10. Ratatouille (2007)
Keypti hana aðallega því við eigum allar fyrri Pixar myndir á DVD og það er ekki hægt að hætta að safna þeim. Sérstaklega ekki þar sem Ratatouille er æðisleg.
11. Saw (2004)
Klárlega langbesta Saw myndin. Ég man að ég fékk boðsmiða á forsýningu á henni í tilefni af opnun nýja salarins í Laugarásbíói og ég held ég hafi aldrei hlakkað jafn mikið til að fara í bíó og á þessa mynd. Ég hafði bara séð trailerinn og heyrt talað um hana, en það var nóg. Mér fannst þetta bara svo heillandi concept. Jafnast á við Se7en nema hvað Danny Glover, Cary Elwes og Michael Emerson jafnast ekkert á við Morgan Freeman, Kevin Spacey og Brad Pitt.
Samt sem áður æðisleg mynd.
12. 1991 (1991)
Besta mynd Arnold Schwarzenegger fyrr og síðar og ein besta spennumynd sem ég hef nokkurn tímann séð. Það er bara svo einfalt.
(Til gamans má geta að Adam Jones, gítarleikari hljómsveitarinnar Tool, vann að tæknibrellum við T2. Gaman að því.)
Þannig að... já. Þetta voru á annað hundrað dollarar, en öllum vel eytt, held ég.
P.S. Guð minn góður... 4 færslur á einu kvöldi... ég ætti að fara að leggja mig.
Twofer!
Og þá á ég ekki við svarta Harvard nördinn í snilldinni 30 Rock, heldur "two-for-one" færslu um tvær myndir sem horft var á í bíótímunum merkilegu, hverja ég komst eiginlega aldrei í. En á þeim lista voru tvær myndir sem ég hafði séð löngu fyrir tímann og koma hér því tvær stuttar umfjallanir um hvora fyrir sig (gildir það kannski sem mæting líka?).
Some Like It Hot (1959)
Ég man ekki alveg hvað það var sem fékk mig til að horfa á þessa mynd á sínum tíma því þegar ég sá hana stóð ég í þeirri trú að svarthvítar myndir svæfðu mig. Það var reyndar mjög gjarnan raunin. En það hafa líklega verið meðmæli frænda míns (sem nú er í námi við MFA kvikmyndadeildina í Columbia University í New York - vei) sem urðu þess valdandi að ég fékk myndina lánaða hjá honum og horfði á hana einhvern daginn. Ég sá ekki eftir því.
Þessi hugmynd er bara svo pottþétt og svo frábærlega framkvæmd að það er engin furða að hún sé á top 100 á IMDB:
Jerry (Jack Lemmon) og Joe (Tony Curtis) eru tveir fátækir tónlistarmenn sem verða vitni að mafíuárás og flýja því borgina. Eða réttara sagt Joe og Jerry hverfa sporlaust en Josephine og Daphne flýja borgina með kvennahljómsveit sem inniheldur kynbombuna og glæsikvendið Sugar Kane Kowalczyk (Marilyn Monroe). Ekki batna aðstæðurnar þegar Josephine/Joe fellur fyrir Sugar Kane og ríkisbubbinn Osgood Fielding fellur fyrir Daphne. Í kjölfarið fylgja farsakenndar uppákomur og hlægilega spennandi atriði þar sem Daphne og Josephine gera allt hvað „þær“ geta til að halda Jerry og Joe í felum.
Síðan hefur þessi hugmynd gjarnan verið notuð, t.d. í myndum eins og viðbjóðnum Sorority Boys og saurslettunni Juwanna Mann. Mrs. Doubtfire notast reyndar líka við þessa grunnhugmynd en tekst öllu betur upp en hinum tveimur sem ég stefni á að reyna að komast hjá að nefna á nafn, nokkurn tímann aftur.
Ég man að ég var ekkert ofboðslega hrifinn af Marilyn Monroe í þessari mynd, hvorki sem leikkonu né kyntákni (skilgreiningin á 'sexy' hefur breyst aðeins síðan 1959), en Jack Lemmon og Tony Curtis aftur á móti fannst mér frábærir. Og þá sérstaklega Jack Lemmon - sem er einn fremsti gamanleikari sögunnar.
En ég er frænda mínum ævinlega þakklátur fyrir að hafa fengið mig til að afsanna svarthvítu svefnkenninguna og ég vil biðja hvern þann sem tókst að sofna yfir þessari mynd að tala við mig svo ég geti hunsað hann og virt hann ekki viðlits.
* * * * af 5.
Oldboy (2003)
Ég hef lofsamað Oldboy á þessu bloggi áður og það er ærin ástæða fyrir því að hún er á topp 10 listanum mínum. Hún er einfaldlega svo ógeðslega góð!
Ég man ennþá eftir því þegar ég sá hana fyrst - tók hana í algjörri blindni á leigu því að „ekkert betra“ var til. Það varð reyndar furðulega satt, þar sem það var bókstaflega ekkert betra til og er ekki enn (með örfáum undantekningum).
Oh Dae-Su er rænt eitt kvöldið eftir massívt fyllerí og vaknar í læstu herbergi úr hverju er engin undankomuleið. Þar vaknar hann svo næstu 5475 morgna (námundun) þegar hann er skyndilega látin laus. Hann fær aldrei útskýringu á þessu en ákveður (eðlilega) að reyna að komast að því. Og hefst þá ein magnaðasta, flottasta og truflaðasta kvikmyndaupplifun mín.
Ég elska allt lúkk á myndinni og sum skotin og atriðin eru einfaldlega stórglæsileg (líkt og í öllum Chan-wook Park myndum sem ég hef séð). Til dæmis er í henni eitt flottasta bardagaatriði sem ég hef nokkurn tímann á ævi minni séð:
Það sem gerir þetta svona fokking geðveikt atriði er:
1. Það er allt í einni helvítis töku.
2. Hann er einn á móti sjittlód af gaurum.
3. Hann er laminn í klessu sjálfur - enda gæti enginn farið skrámulaust í gegnum svona hóp! ...nema Batman.
4. Hljóðið er geðveikt og laust við þetta Hollywood "DÚSHJ" hljóð. Kóresk andlit hljóta að vera úr öðru efni en Hollywood andlit.
5. Lagið er klikkað (The Old Boy eftir Yeong-wook Jo og já, ég á sándtrakkið).
6. Hann er bara svo fokk harður.
Myndin er, eins og klippið fyrir ofan gefur til kynna, frekar brútal, en það þjónar þó tilgangi, ólíkt myndum eins og Saw III og IV og Hostel dúettinum. Maður áttar sig bara á því hve mikið Oh Dae-Su hatar fangara sína þegar hann rífur tennurnar úr einum þeirra með hamri og hve mikið hann hatar svo sjálfan sig þegar hann sker úr sér tunguna. Eins og Chan-wook Park segir sjálfur:
En Oldboy er sumsé ekkert nema tær snilld og ef einhver á eftir að upplifa þetta meistaraverk þá hefur ekki kynnst kvikmyndaheiminum til fulls.
* * * * * + af 5
Some Like It Hot (1959)Ég man ekki alveg hvað það var sem fékk mig til að horfa á þessa mynd á sínum tíma því þegar ég sá hana stóð ég í þeirri trú að svarthvítar myndir svæfðu mig. Það var reyndar mjög gjarnan raunin. En það hafa líklega verið meðmæli frænda míns (sem nú er í námi við MFA kvikmyndadeildina í Columbia University í New York - vei) sem urðu þess valdandi að ég fékk myndina lánaða hjá honum og horfði á hana einhvern daginn. Ég sá ekki eftir því.
Þessi hugmynd er bara svo pottþétt og svo frábærlega framkvæmd að það er engin furða að hún sé á top 100 á IMDB:
Jerry (Jack Lemmon) og Joe (Tony Curtis) eru tveir fátækir tónlistarmenn sem verða vitni að mafíuárás og flýja því borgina. Eða réttara sagt Joe og Jerry hverfa sporlaust en Josephine og Daphne flýja borgina með kvennahljómsveit sem inniheldur kynbombuna og glæsikvendið Sugar Kane Kowalczyk (Marilyn Monroe). Ekki batna aðstæðurnar þegar Josephine/Joe fellur fyrir Sugar Kane og ríkisbubbinn Osgood Fielding fellur fyrir Daphne. Í kjölfarið fylgja farsakenndar uppákomur og hlægilega spennandi atriði þar sem Daphne og Josephine gera allt hvað „þær“ geta til að halda Jerry og Joe í felum.
Síðan hefur þessi hugmynd gjarnan verið notuð, t.d. í myndum eins og viðbjóðnum Sorority Boys og saurslettunni Juwanna Mann. Mrs. Doubtfire notast reyndar líka við þessa grunnhugmynd en tekst öllu betur upp en hinum tveimur sem ég stefni á að reyna að komast hjá að nefna á nafn, nokkurn tímann aftur.
Ég man að ég var ekkert ofboðslega hrifinn af Marilyn Monroe í þessari mynd, hvorki sem leikkonu né kyntákni (skilgreiningin á 'sexy' hefur breyst aðeins síðan 1959), en Jack Lemmon og Tony Curtis aftur á móti fannst mér frábærir. Og þá sérstaklega Jack Lemmon - sem er einn fremsti gamanleikari sögunnar.En ég er frænda mínum ævinlega þakklátur fyrir að hafa fengið mig til að afsanna svarthvítu svefnkenninguna og ég vil biðja hvern þann sem tókst að sofna yfir þessari mynd að tala við mig svo ég geti hunsað hann og virt hann ekki viðlits.
* * * * af 5.
Oldboy (2003)Ég hef lofsamað Oldboy á þessu bloggi áður og það er ærin ástæða fyrir því að hún er á topp 10 listanum mínum. Hún er einfaldlega svo ógeðslega góð!
Ég man ennþá eftir því þegar ég sá hana fyrst - tók hana í algjörri blindni á leigu því að „ekkert betra“ var til. Það varð reyndar furðulega satt, þar sem það var bókstaflega ekkert betra til og er ekki enn (með örfáum undantekningum).
Oh Dae-Su er rænt eitt kvöldið eftir massívt fyllerí og vaknar í læstu herbergi úr hverju er engin undankomuleið. Þar vaknar hann svo næstu 5475 morgna (námundun) þegar hann er skyndilega látin laus. Hann fær aldrei útskýringu á þessu en ákveður (eðlilega) að reyna að komast að því. Og hefst þá ein magnaðasta, flottasta og truflaðasta kvikmyndaupplifun mín.Ég elska allt lúkk á myndinni og sum skotin og atriðin eru einfaldlega stórglæsileg (líkt og í öllum Chan-wook Park myndum sem ég hef séð). Til dæmis er í henni eitt flottasta bardagaatriði sem ég hef nokkurn tímann á ævi minni séð:
Það sem gerir þetta svona fokking geðveikt atriði er:
1. Það er allt í einni helvítis töku.
2. Hann er einn á móti sjittlód af gaurum.
3. Hann er laminn í klessu sjálfur - enda gæti enginn farið skrámulaust í gegnum svona hóp! ...nema Batman.
4. Hljóðið er geðveikt og laust við þetta Hollywood "DÚSHJ" hljóð. Kóresk andlit hljóta að vera úr öðru efni en Hollywood andlit.
5. Lagið er klikkað (The Old Boy eftir Yeong-wook Jo og já, ég á sándtrakkið).
6. Hann er bara svo fokk harður.
Myndin er, eins og klippið fyrir ofan gefur til kynna, frekar brútal, en það þjónar þó tilgangi, ólíkt myndum eins og Saw III og IV og Hostel dúettinum. Maður áttar sig bara á því hve mikið Oh Dae-Su hatar fangara sína þegar hann rífur tennurnar úr einum þeirra með hamri og hve mikið hann hatar svo sjálfan sig þegar hann sker úr sér tunguna. Eins og Chan-wook Park segir sjálfur:
"I have principles and rules. I deal very carefully with acts of violence and make sure that audiences understand how much suffering these acts cause."En það er líka eitt sem Oldboy gerði mér sem ég er gríðarlega þakklátur fyrir: hún opnaði nýjan heim kvikmynda fyrir mér. Það var Oldboy sem kveikti það ljós í hausnum á mér að það eru til ógeðslega mikið af æðislegum myndum utan Bandaríkjanna. Þess vegna hef ég horft á myndir eins og Cidade De Deus, Tsotsi, Pan's Labyrinth, fjórar Chan-wook Park myndir í viðbót o.fl. o.fl. Það er reyndar óheppilegt að eiga vini (eða vin, öllu heldur) sem neitar að horfa á og hefur enga trú á myndum sem ekki eru á ensku. En það er bara eitt af takmörkum mínum í lífinu - að opna augun á viðkomandi einstakling.
En Oldboy er sumsé ekkert nema tær snilld og ef einhver á eftir að upplifa þetta meistaraverk þá hefur ekki kynnst kvikmyndaheiminum til fulls.
* * * * * + af 5
Mannaveiðar (2008) (TV)
Ég hafði eiginlega engra kosta völ en að horfa á þessa þætti. Ekki einungis vegna þess að Siggi sagði okkur að gera það heldur varð ég að gera það fjölskyldunnar vegna, þar sem Sveinbjörn I. Baldvinsson, handritshöfundur þáttanna (sem og mynda á borð við Foxtrot og Tár úr steini) er föðurbróðir minn.
Ekki það að það hafi þurft að neyða mig til að horfa á þessa þætti.
Ég verð þó að viðurkenna að ég var ekkert allt of spenntur fyrir þessum þáttum í upphafi. Eins og ég hef svo oft minnst á á íslenskur þátta- og kvikmyndaleikur verið afspyrnugervilegur og síðasta hlutverk Ólafs Darra var ekki gott (Brúðguminn). En fyrsti þátturinn fékk mig til að skipta um skoðun.
Gæsaskyttur fara að hrynja niður hér og þar um landið með högl í andlitinu og lögreglumennirnir Gunnar, feiti sóðinn sem fer óhefðbundnar leiðir í vinnu sinni, og Hinrik, steríliseraði fullkomnunnarsinninn, vinna saman að málinu. Kannski ekki frumlegustu karakterarnir í sjónvarpssögunni, en uppskrift sem virkar. Aðrir karakterar þáttanna eru eiginlega miklu sniðugari: Katrín - mótorhjólasveitabeyglan sem liggur undir grun, Símon - kjánalegi bjáninn sem tekur Dale Carnegie fram yfir rannsókn málsins og danski skotfærasérfræðingurinn sem sést sjaldan (ef nokkurn tímann) án sígarettu í munnvikinu.
Ég nenni eiginlega ekki að fara í söguframvindu þáttanna, sem myndi klárlega brjóta í bága við quantity over quality stílinn minn, þar sem hún var nokkuð pottþétt. Vísbendingar hér og þar berast þeim Gunnari og Hinriki og að sjálfsögðu fá þeir gátur til að leysa, a la The Riddler, því annars deyr einhver. Nokkuð gott, allt saman.
Aftur á móti var ég ekki hrifinn af endinum. Og þess vegna ætla ég að henda upp einum svona gæja:
*SPOILER*
Allt í lagi, ég átti ekki von á því að það væri Jóhann (mig minnir að hann hafi heitið það) fyrr en rátt á undan Hinriki og Gunnari og er sú staðreynd allt í góðu. En ástæðan fyrir morðunum fannst mér kjánaleg. Ok, það virkar alveg þegar hann drap Leif - og það var m.a.s. bara nokkuð töff.
En mér hefur bara alltaf verið illa við „að finna verðugan andstæðing“ ástæðuna. Hún minnir mig bara á vonbrigðin sem ég varð fyrir í t.d. Mindhunters, töff mynd sem klúðraði plot twistinu allsvakalega. Mér finnst hún bara vera svolítið copout.
*SPOILER búinn*
En fyrir utan þennan galla þá eru þetta hinir fínustu þættir. Spennan fín og húmorinn góður („Ég verð alltaf svangur þegar ég sé Borgarnes“ er t.d. æðisleg lína sem mun eflaust lifa lengi). Leikurinn var reyndar svolítið eins og íslenskum leik hættir til að vera, en þó í minni mæli en gjarnan, en ég fékk þó aftur trú á Ólaf Darra sem er mjög skemmtilegur hérna.
Sumsé, þetta eru hinir fínustu þættir og eflaust bestu íslensku spennuþættir sem ég hef séð (taka skal fram að þetta er skoðun mín óháð fjölskyldutengslum og að ég hef ekki séð Pressu).
Fínt stöff.
Ekki það að það hafi þurft að neyða mig til að horfa á þessa þætti.
Ég verð þó að viðurkenna að ég var ekkert allt of spenntur fyrir þessum þáttum í upphafi. Eins og ég hef svo oft minnst á á íslenskur þátta- og kvikmyndaleikur verið afspyrnugervilegur og síðasta hlutverk Ólafs Darra var ekki gott (Brúðguminn). En fyrsti þátturinn fékk mig til að skipta um skoðun.
Gæsaskyttur fara að hrynja niður hér og þar um landið með högl í andlitinu og lögreglumennirnir Gunnar, feiti sóðinn sem fer óhefðbundnar leiðir í vinnu sinni, og Hinrik, steríliseraði fullkomnunnarsinninn, vinna saman að málinu. Kannski ekki frumlegustu karakterarnir í sjónvarpssögunni, en uppskrift sem virkar. Aðrir karakterar þáttanna eru eiginlega miklu sniðugari: Katrín - mótorhjólasveitabeyglan sem liggur undir grun, Símon - kjánalegi bjáninn sem tekur Dale Carnegie fram yfir rannsókn málsins og danski skotfærasérfræðingurinn sem sést sjaldan (ef nokkurn tímann) án sígarettu í munnvikinu.
Ég nenni eiginlega ekki að fara í söguframvindu þáttanna, sem myndi klárlega brjóta í bága við quantity over quality stílinn minn, þar sem hún var nokkuð pottþétt. Vísbendingar hér og þar berast þeim Gunnari og Hinriki og að sjálfsögðu fá þeir gátur til að leysa, a la The Riddler, því annars deyr einhver. Nokkuð gott, allt saman.
Aftur á móti var ég ekki hrifinn af endinum. Og þess vegna ætla ég að henda upp einum svona gæja:
Allt í lagi, ég átti ekki von á því að það væri Jóhann (mig minnir að hann hafi heitið það) fyrr en rátt á undan Hinriki og Gunnari og er sú staðreynd allt í góðu. En ástæðan fyrir morðunum fannst mér kjánaleg. Ok, það virkar alveg þegar hann drap Leif - og það var m.a.s. bara nokkuð töff.
En mér hefur bara alltaf verið illa við „að finna verðugan andstæðing“ ástæðuna. Hún minnir mig bara á vonbrigðin sem ég varð fyrir í t.d. Mindhunters, töff mynd sem klúðraði plot twistinu allsvakalega. Mér finnst hún bara vera svolítið copout.
En fyrir utan þennan galla þá eru þetta hinir fínustu þættir. Spennan fín og húmorinn góður („Ég verð alltaf svangur þegar ég sé Borgarnes“ er t.d. æðisleg lína sem mun eflaust lifa lengi). Leikurinn var reyndar svolítið eins og íslenskum leik hættir til að vera, en þó í minni mæli en gjarnan, en ég fékk þó aftur trú á Ólaf Darra sem er mjög skemmtilegur hérna.
Sumsé, þetta eru hinir fínustu þættir og eflaust bestu íslensku spennuþættir sem ég hef séð (taka skal fram að þetta er skoðun mín óháð fjölskyldutengslum og að ég hef ekki séð Pressu).
Fínt stöff.
Stóra planið (2008)
Þegar ég fór á myndina var ég orðinn pirraður áður en ég var sestur niður, en ekki út í myndina eða aðstandendur hennar, heldur kvikmyndahúsið. 1300 kall fyrir bíó er sjúklega mikið. Nánast jafn dýrt og bensínkostnaðurinn við að koma sér þangað - ZING.En hvað um það, maður sér ekki eftir peningnum þegar maður horfir á hágæðamynd - sem Stóra planið var ekki.
Ég viðurkenni reyndar að hún var eiginlega algjörlega laus við hinn einkennandi skelfilega íslenska kvikmyndaleik. Langflest samtölin flæddu frekar vel og virkuðu mjög eðlileg. Enda, eins og Ólafur „de Fleur“ Jóhannesson sagði (sem var btw frábær heimsókn - sú besta hingað til), voru leikararnir meira og minna að spinna samtölin sín á milli. Það er greinilega the way to go fyrir íslenskan kvikmyndaleik, því þessi klassíski skelfilegi er oft hreint út sagt pínlegur.
Stóra planið segir frá Davíð (Pétur Jóhann Sigfússon), gjörsamlega misheppnuðum handrukkara, sem verður skyndilega bigshot þegar hann kynnist Haraldi Haraldssyni (Eggert Þorleifsson), alræmdum fyrrverandi glæpaforingja Íslands. En þegar líða tekur á samband þeirra Davíðs og Haralds fara mál að flækjast og teygja sig allt til æsku Davíðs þegar keyrt var á bróður hans.
Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að Eggert Þorleifsson er einn fyndnasti og besti gamanleikari íslensku þjóðarinnar og þessi mynd breytir þeirri skoðun ekkert. Hann fer afar vel með hlutverk sitt sem hinn stórskemmdi og kengruglaði Haraldur. Til að mynda er atriðið á bílaþvottaplaninu algjörlega óborganlegt og það er örugglega ekki margir aðrir en Eggert sem gætu gert það jafn fyndið og raun bar vitni.
Pétur Jóhann kemur líka sterkur inn, enda vann hann sig mjög hátt upp í virðingarstiga mínum í Næturvaktinni (þó ekki eins hátt og Jón Gnarr, en það er efni í aðra færslu). Davíð er ekkert allt of ólíkur Ólafi Ragnar heldur - báðir óttalegir lúserar sem trúa í blindni á það að þeir verði loksins eitthvað. Benedikt Erlingsson og Ingvar E. eru líka pottþéttir eins og ávallt, sem og Stefan C. Schaefer sem hinn yndislegi og kjánalegi Wolfi, sem kom mér skemmtilegast á óvart.
Myndin byrjar nokkuð skemmtilega (burtséð frá ákeyrslunni, sem var sjokkerandi og furðulega brútal miðað við íslenskan klassa) og heldur fínum dampi fram að hléi (sem ég hata svo innilega ennþá, btw). En eftir hlé kárnaði gamanið. Jú jú, brandararnir voru ennþá til staðar en myndin varð bara eitthvað svo stefnulaus og máttlaus. Maður vissi einhvern veginn ekkert hvað hafði gerst, hvað var að gerast og hvað þá hvað mun gerast. Það fannst mér hálfsvekkjandi þar sem fyrri hluti myndarinnar var bara nokkuð fínn.
Ég hef voða lítið meira um þessa mynd að segja, enda stefni ég á að punga út þessum síðustu færslum í kannski aðeins meiri quantity over quality stíl, lesendum (lesanda?) til gífurlegar armæðu.
En hvað um það.
Stóra planið er svo sem sæmileg mynd. Fyndin og vel leikin en nær bara ekki að fylgja því eftir til enda.
* * af 5.
miðvikudagur, 9. apríl 2008
Man Bites Dog (C'est arrivé près de chez vous) (1992)
Ok, mig var farið að dauðlanga að sjá þessa mynd eftir að hafa lesið bloggfærslur samnemenda minna, þar sem þeir lofsömuðu hana hver á fætur öðrum. T.d. segir Árni: „...Man Bites Dog toppar þó eiginlega flest sem ég hef séð“ og Bóbó er á sömu nótum: „Vá, þessi mynd er alveg hreint rosaleg". Þannig að auðvitað var ég spenntur.Ein lína leiddi hugsanir mínar í gegnum alla myndina: „Þetta er svo rangt á svo marga vegu“.
Man Bites Dog er belgísk mockumentary frá 1992 sem fjallar um fjöldamorðingjann, þjófinn og allsherjar öfuguggann og viðbjóðinn Benoit Poelvoorde, sem er eflaust einn sjúkasti karakter sem ég hef séð, btw. En þrír kvikmyndagerðar-menn, Remy, Andre og Patrick/Franco/Vincent (ástæðan fyrir margnefninu er vegna „vinnuslysa“) fylgja honum eftir, og stundum jafnvel meira en það, í þessum viðbjóði sínum.
Benoit virðist á yfirborðinu vera nokkuð sjarmerandi náungi: listunnandi, sælkeri, fjölskyldumaður og kemur ávallt vel fyrir. Alvöru Parísarsjentilmenni. En mikið djöfull er það rangt, og því er skellt framan í mann eftir hátt í 15 sekúndur.
Og í kjölfarið fáum við heillandi útskýring á kerfinu yfir hve mikla þyngd þarf til að sökkva hinum ýmsu líkum. T.d. þarf þrefalda líkamsþyngd fyrir meðalmanneskju, fjórfalda fyrir börn því þau eru svo létt en allt að fimmfalda líkamsþyngd fyrir gamalt fólk því beinin eru full af holrýmum. Yndislega sjúkt.Þessi varð fórnarlamb eftir 15 sekúndur og lík hálfri mínútu síðar.
En myndin verður bæði grafískari og sjúkari en þetta. Ójá.
T.d. kæfir hann ungan strák með kodda, eftir að strákurinn gekk inná Benoit slengja höfði pabba hans við vask. Smekklegt.
Hann skýtur vin sinn í höfuðið í sínu eigin afmælisboði vegna þess eins að hann var eitthvað að hvíslast á við vinkonu Benoit og hlæja. En sú sena er einmitt ein sú gallsúrasta sem ég hef nokkurn tímann séð. Ég átti svo sem von á slysaskoti í þeirri senu (a la Pulp Fiction) en nei, nei - hann skýtur hann bara, sest svo niður og fær sér köku.
Blása á kertin, óska sér, skjóta vin sinn, borða köku - endurtakist hvert ár.
En öll þessi atriði verða óttalega hjákátleg miðað við viðbjóðinn sem á sér stað eftir fylleríið þeirra fjórmenninganna (þar sem þeir svolgruðu í sig hverjum umgangnum á fætur öðrum af „Dead Baby, boy“ sem samanstóð af gini, tónik, ólífu og tveimur sykurmolum (bundin við ólífuna til að sökkva henni líkt og barnslíki)).
En ég á að sjálfsögðu við þegar fjórmenningarnir ryðjast inn í íbúð ungs pars sem er „í miðjum klíðum“ og ákveða líkt og herramenn að leysa unga manninn af hólmi! Hver á fætur öðrum! Á meðan Benoit heldur byssu upp að andliti unga mannsins. En það er ekki búið enn, ónei. Eftir að þeir ljúka sér allir af, skellihlæjandi, er klippt á næsta morgun. Okkar menn liggja sofandi á eldhúsgólfinu, buxnalausir, ungi maðurinn blóðugur og líflaus uppi á eldhúsborðinu og unga konan rist á hol með allt til sýningar.
Eins sjúkt og þetta er, þá er skotið samt nokkuð flott.
Mér leið hálfilla að horfa á þetta...
En ef við lítum á þessa kvikmyndagerðina á bakvið þessa mynd í stað myndefnisins, þá er þetta nokkuð aðdáunarvert, þar sem þetta var einhvers konar útskriftarverkefni kvikmyndagerðarmannanna (sem léku einmitt kvikmyndagerðarmennina). Og ef við lítum á „Man Bites Dog“ í því samhengi þá er hún helvíti glæsileg.
En annars verð ég að segja að mér fannst hún ekki eins heillandi og ofangreindum samnemendum mínum og fannst mér hún meira truflandi en góð.
En þetta er alls ekki slæm mynd.
Hún er afskaplega ill og viðbjóðsleg að öllu leyti, en ekki slæm.
* * 1⁄2 af 5.
þriðjudagur, 8. apríl 2008
Joint Security Area (Gongdong gyeongbi guyeok JSA) (2000)
Ég held ég sé farinn að nálgast ískyggilega mikið það stig að geta sagt án nokkurs vafa að minn uppáhaldsleikstjóri (a.m.k. topp 3) er Chan-Wook Park. Nú var ég að ljúka að horfa á JSA, sem er þá önnur Chan-wook Park myndin mín á jafnmörgum kvöldum og jafnframt sú fimmta (sjötta ef ég tel stuttmyndir með) sem ég hef séð. Ég get sagt það með 126% vissu að þær eru allar verulega góðar, þó sumar séu betri en aðrar. Oldboy er t.a.m. best, og ég er ekki frá því að JSA komi beint inn í annað sætið. Þar á eftir kemur Lady Vengeance, svo I'm a Cyborg, But That's OK í því fjórða og að lokum Sympathy for Mr. Vengeance („Cut“ úr Three Extremes er svo sér á lista). En aftur árétta ég að þetta eru allt hágæðamyndir og ég fæ næstum því samviskubit yfir því að raða þeim upp á þennan hátt.En, já, JSA er víst aðalefni þessarar færslu.
Ég var ekki búinn að kynna mér þessa mynd neitt að ráði þegar ég - uhh - útvegaði mér hana í dag, nema ég vissi það að þetta væri einhvers konar herdrama úr stríðinu milli Norður- og Suður-Kóreu. Í „Einskis manns landi“ milli Norður- og Suður-Kóreu er ein tenging, svokallað Joint Security Area í Panmunjeom, og einmitt þar gerist öll myndin. Upp kemur massíft vesen þegar tveir norður-kóreskir hermenn finnast látnir í vaktturni N-Kóreu megin og bendir allt til þess að þeir hafi verið myrtir af S-Kóreumanninum Sgt. Lee Soo-hyeok. En sögum hans og hins n-kóreska Sgt. Oh Kyeong-pil, sem einnig var vitni að þessu, ber ekki saman þ.a. til er kölluð hlutlaus svissnesk/sænsk sveit til að rannsaka málið, sem er alls ekki svo einfalt og það virðist vera í fyrstu.
Sgt. Oh situr vinstra megin, Sgt. Lee hægra megin og fyrir miðju er svo hin svissnesk/kóreska Maj. Sophie E. Jean, yfirmaður rannsóknarinnar. Ég vil síðan benda á ótrúlega sænska gaurinn uppi til hægri.Myndin er frekar myrk - og þá í bókstaflegri merkingu, þar sem mest öll atburðarrásin á sér stað um nótt - og eins og við er að búast frá Chan-Wook Park myndum lítur hún glæsilega út í alla staði. Náttúran kemur meira við sögu hér en áður, af augljósum ástæðum og eru mörg náttúruskotin afskaplega flott.
Ég er afskaplega hrifinn af birtunni í þessu skoti. Það og staðreyndina að það er ekkert þarna nema hermennirnir og stráin.Það fer ekki mikið fyrir tónlistinni framan af myndinni en þegar líða tekur á og dramatíkin og átakanleikinn magnast upp spilar hún stærra og stærra hlutverk og hefur hún leitt til þess að akkúrat núna er ég að - uhh - útvega mér einhver af verkum Yeong-wook Jo (sem sér um tónlistina í flestum myndum Parks). Tónlistarnotkunin er einnig öllu hefðbundnari hérna, fyrir utan kóresku ballöðuna við eina stríðssenuna, en hún virkaði furðulega vel, bæði sem bakgrunnstónlist og svo féll hún vel að sögunni.
Þá vitiði það. Ef þið viljið upplifa þessa mjög svo góðu mynd upp á eigin spýtur þá ráðlegg ég ykkur að hætta að lesa hérna.
Augljóst er að aðalefni myndarinnar er í raun og veru vinátta S-Kóreumannanna Sgt. Lee og Pvt. Nam við N-Kóreumennina Sgt. Oh og Pvt. Jeong. Þeir eiga alls ekki að vera vinir, enda engin vinátta milli þjóðanna. Þ.a. að því leyti er JSA svolítið eins og asísk buddy-útgáfa af Rómeó og Júlíu.
Og líkt og í Rómeó og Júlíu endar samband þeirra með hamförum þegar yfirmaður þeirra Oh og Jeung gengur inn á fjórmenningana sem voru að hafa það gott saman. Spennan sem myndast í þeirri senu þar sem þeir standa með byssurnar á lofti, togstreitan milli þess að skjóta vini sína annars vegar og svíkja þjóð sína hins vegar, er rosaleg.„Why can't we all just... get along?“
Fílíngurinn sem Park nær að mynda í þessari senu er bæði sjúklega spennandi og verulega átakanlegur. Jeung velur hér þjóð sína fram yfir hina nýju vini.Og eftirmálar þessa eru ekki síður átakanlegir, þegar Oh og Lee mætast við yfirheyrslur, hvor með sína lygasöguna að vopni í tilraun til að fela vináttu sína. Hræðslan við það að málið komist upp er m.a.s. svo mikil hjá Nam að strax og hann grunar að rannsóknarteymið sé að nálgast sannleikann reynir hann að fremja sjálfsmorð.
En eitt það glæsilegasta við þessa mynd er án nokkurs vafa síðasti rammi myndarinnar: ljósmyndin sem bandaríski ferðamaðurinn tekur af landamærunum innan JSA.
Einn útpældasti lokarammi sem ég veit um.
Pælingin sem liggur á bakvið þennan ramma er aðdáunarverð og fer eflaust framhjá flestum. Myndin sýnir okkur sigur fjórmenninganna á mótlætinu en leyfir jafnframt sorginni sem fylgir málalokunum að síga inn. Lee reynir að skýla Oh fyrir myndatökunni, sem sýna aðgerðir Lee í myndinni í hnotskurn: tilraunir hans til að verja Oh, sem bjargaði lífi hans í byrjun. Ef við köfum enn dýpra (kannski er ég að teygja mig ofan í drulluna) þá má jafnvel líta á bandaríska ferðamanninn sem tók myndina sem tákn fyrir Bandaríkin í heild sinni - fylgjast með utan frá en sjá jafnframt ekki þann mikla mun sem aðskilur þjóðirnar í raun og veru og samstöðuna milli þeirra.
Eins og ég segi, þetta er kannski fisk, en þar sem Park er víst með prófgráðu í heimspeki gæti ég alveg trúað því að það sé mikil merking á bakvið þetta skot.
JSA er sumsé þrælmögnuð mynd og ég gæti þurft að endurskoða Topp 10 listann minn á næstu dögum...
* * * * 1⁄2 af 5.
The Devil's Backbone (El Espinazo del diablo) (2001)
Það var eiginlega alveg sama hvað ég reyndi mikið, en allan tímann sem ég horfði á „The Devil's Backbone“ hugsaði ég bara „Pan's Labyrinth“. Það kemur kannski ekkert ofboðslega á óvart, þar sem báðar myndirnar eru yfirnáttúrulegar myndir um spænsku borgarastyrjöldina í leikstjórn Guillermo Del Toro.En þetta er sem sagt önnur „uppvinnslumyndarfærsla“ í tilraun til að bæta mætingareinkuninna mína (hún batnar við þessa færslu, ekki satt?), þar sem ég kemst ómögulega í mánudagsbíótímana. Þannig að ég notaði eitthvert hádegið þegar ég lá veikur heima og horfði á „The Devil's Backbone“.
Myndin hefst, að því virðist, á afskaplega random hátt: Gamall maður (þó með flotta rödd) talar um drauga, sprengja dettur úr flugvél og lítill blóðugur drengur er lagður hreyfingarlaus ofan í vatnslaug. En viti menn, þetta er ekki random! Nema kannski sprengjan. Ég áttaði mig ekki alveg á henni. Hún var verulega svöl, það er engin vafi um það - féll æðislega vel inn í leikvöllinn (no pun intended) en tilgangurinn með henni var vafasamur í mínum augum. Kannski voru hljóðin í henni tengd Santi og táknaði óánægju draugsin.
Eða hún var bara ógeðslega töff skraut og ég er að kafa eftir ímynduðum perlum. Það er þægilegast svoleiðis.
Myndin fjallar um Carlos, 10 ára gamall sonur fallins hermanns í borgarastyrjöldinni sem skilinn er eftir á munaðarleysingjahæli lengst úti í rassgati. Það er einmitt frekar sárt atriði þegar fóstri hans leggur töskuna hans frá sér, labbar upp í bíl og keyrir burt án þess að líta til baka á Carlos sem hleypur eins og fætur toga á eftir honum. Ég fæ alveg sting í sólarplexusinn (Mr. Skallagrímsson, einhver?).
En hvað um það. Hann kynnist einhverjum strákum á svæðinu, sem eru bara óttaleg fífl við greyið Carlos, og það sem öllu óhugnanlegra er, hann fær líka fyrstu kynni að massívum draugagangi stráks sem heitir Santi (sami Santi og minnst er á hér að ofan).
Mörg atriðanna í kringum Santi eru verulega töff og það sem betra er, þau eru ekki eitthvað bregðuatriðarunk eins og tíðkast gjarnan. Hér er bara byggð upp spenna um að það gæti verið einhver þarna og svo hún leyst með því að það var kannski eitthvað þarna. En það fannst mér samt stór galli við myndina hvað þeir sýndu Santi snemma og mikið.En líkt og í „Pan's Labyrinth“ snýst myndin meira um annað, öllu raunverulegra plott en yfirnátturulegheitin, þ.e.a.s. ofurtöffarann Jacinto sem er í raun og veru bara að vinna á munaðarleysingjahælinu til að stela gulli sem forstöðukona hælisins geymir í sinni vörslu. En aftur eins og í Pan's Labyrinth tengjast heimarnir tveir og það er það sem er svo heillandi við þessar myndir, plottlega séð.
En það er auðvelt að sjá hvað er sjónrænt flott við „The Devil's Backbone“, þar sem hún er öll flott, alltaf (eða svo gott sem). Það er alltaf eitthvað óhugnanlegt við munaðarleysingjahæli og hvað þá eitt slíkt úti í eyðimörk með stóra sprengju í því miðju og um hvert gengur draugur 10 ára barns? Það er bara töff.
En yfir heildina litið nær „The Devil's Backbone“ „Pan's Labyrinth“ bara upp að öxlum og hausinn sem vantar stafar einmitt af því hve snemma og oft þeir sýndu hausinn á Santi. Hefðu þeir beðið með það, þá er aldrei að vita hver stærðarmunurinn væri...
* * * af 5.
sunnudagur, 6. apríl 2008
I'm A Cyborg, But That's Ok (Saibogujiman kwenchana) (2006)
Ég ætla aðeins að brjóta upp bloggstílinn hjá mér, þar sem þessi klassíska gagnrýnisuppbygging er að verða pínulítið þreytt (ég er líka að vonast eftir bónusstigi hvað varðar frumleika - *hint* *hint*).
En að þessu sinni ætla ég að koma með eina blog-on-the-go færslu, þ.e.a.s. ég er nýbúinn að opna myndina „I'm a Cyborg, But That's OK“ eftir Chan-Wook Park, sem er einn af mínum uppáhaldsleikstjórum, og ég mun skrifa um hana á meðan ég horfi.
Komum þá þessari sýningu á veginn.
0 mín.
Opnunarkreditlistinn er frekar töff - fullt af tannhjólum og græjum. Cyborg, kannski? Tónlistin er líka soldið Danny Elfmanleg.
1 mín.
Ok, fyrsta skot myndarinnar er geðveikt.
7 mín.
Þetta voru eflaust einir flottustu opnunarkredits sem ég hef séð. Kynningarnar héldu sumsé áfram eftir tannhjólaþrívíddina, nema nú birtust nöfnin á hinum ýmsu hlutum í myndinni: Vörumerki tölvuskjás og músamottu, á útvarpi og allra svalast á teiprúllu sem Young-goon (tilvonandi aðalpersóna) vefur um nýskorinn úlnliðinn á sér -> 3 hringir, 3 nöfn. Mjög svalt.
10 mín.
Young-goon vann sem sagt í einhvers konar raftækjafjöldaframleiðslu, en missti greinilega vitið og heyrði t.a.m. leiðbeiningarnar í kallkerfinu segja henni að skera sig á púls, tengja víra við, teipa fyrir (með ofangreindri rúllu) og stinga í samband.
Nú liggur hún í sjúkrarúmi á geðspítala og ég var að fylgjast með einnar töku göngutúr um spítalann með fullt af geðsjúklingum rúllandi, skríðandi og labbandi skáhallt um gólfin. Massíf sena.
14 mín.
Young-goon situr og spjallar við sjálfsala um vinahót flúrljósanna þegar grímumaðurinn, sem var hópnauðgað í hernum, læðist til hennar. Það er greinilegt í hvað myndin stefnir.
19 mín.
Stóra, feita, fjólubláa andlitssnertandi kellingin er buínn að bjóðast til að hjálpa Young-goon að svelta sig í hel með því að borða matinn hennar fyrir hana. Þvílíkt örlæti.
Á meðan situr Young-goon og sleikir batterí í tilraun til að endurhlaða sig. Það var víst það sem hún var að reyna að gera í verksmiðjunni. Tærnar á henni eru víst orkumælar.
24 mín.
Vó, kreisí myndataka. Panað hring eftir hring eftir hring í umræðutíma þar sem margvíslegir sjúklingar saka grímumanninn um að hafa stolið frá sér einhverju, t.d. borðtennishæfileikum, minninu og líkamsmittisteygju. Myndatakan er passlega klikkuð miðað við myndefnið.
25 mín.
Aha, grímumaðurinn stal fimmtudegi. Magnað.
29 mín.
Útvarpsröddin segir Young-goon að myrða „The white ones“, sem tóku ömmu hennar, geðklofann/músina, í burtu frá henni. Það ætlar hún að gera þegar hún er fullhlaðinn.
30 mín.
Dauðasyndirnar sjö eru greinilega misskilningur, því hérna er þær réttu: Meðaumkun, sjálfsvorkunn, eirðarleysi, hik, gangslausir dagdraumar, samviskubit og þakklæti - birt í illskuröð.
33 mín.
Ofurundirgefni maðurinn (sem getur ekki einu sinni gengið áfram vegna auðmýktar) á línu myndarinnar hingað til: „Can't there be ping-pong where we only give?“.
Score.
34 mín.
Ah, scratch that!
„A cat is, above all, a furry animal.“
35 mín.
Grímumaðurinn er búinn að stela kurteisi ofurundirgefna mannsins.
...á hvað er ég að horfa?
43 mín.
Önnur umræðuhópssena - ekki alveg jafn klikkuð og áðan. En grímumaðurinn er búinn að skila kurteisinni.
44 mín.
Jæja, nú fer eitthvað að gerast. Vélarnar eru búnar að segja Young-goon að amma hennar er fallin í dá, þ.a. Young-goon þarf að fara að flýta sér að gefa henni fölsku tennurnar hennar. Og hún er búin að biðja grímumanninn um að stela meðaumkun sinni til að geta myrt „The White Ones“.
46 mín.
Young-goon vippar út fingurbyssunum sínum og sallar niður læknana.
Ah, ah - nei. Það gerir hún ekki. Enda bara snargeðveik.
50 mín.
Ég er búinn að taka þá ákvörðun núna að ég ætla að fækka aðeins punktunum - aðallega þar sem þetta er það góð mynd enn svo komið er að ég vil ekki spoila hana meira fyrir fleirum.
Annars var feita, andlitssnertandi konan bara að fljúga í rúminu sínu með stöðurafmagnssokkunum sínum.
55 mín.
Mikið svakalega er þetta sjónrænt æðisleg mynd.
60 mín.
Ég er farinn að elska músíkina í þessari mynd. Hún er kannski ekkert frábær í sjálfu sér, en hún er svo yndislega vel notuð að það er stórskemmtilegt, t.d. svona lounge-lyftu músík í umræðutímarifrildinu og léttur vals í klárlega blóðugasta atriði myndarinnar.
62 mín.
Ok, þetta var held ég eitt flottasta skot sem ég hef séð. Young-goon gekk annan „berserksgang“ og mikið djöfull var það flott:
Ef það sést ekki, þá stendur Young-goon við brúnna niðri til hægri og svoleiðis frussar fingurbyssukúlum yfir læknana. En þetta sjónarhorn hélt sér í 40 sekúndur og fylgdist með henni rölta um svæðið á eftir skelkuðum læknum, sem reyndu allt hvað þeir gátu að flýja undan kúlnahríðinni, en án árangurs.
*Innskot*
Ég er búinn að finna klippuna með þessu æðislega skoti:
Fyrstu 4 mínúturnar ættu að nægja.
70 mín.
Vélbyssumannvélmenni, sálarstuldir, draumsýnir, sjálfsmeiðingar og flugferð með maríubjölli í takt við kóreskt jóðl.
Hvað hefur þessi mynd ekki?
85 mín.
Myndin hefur orðið öllu rómantískari og fallegri en áður. Cyborginn og allsherjarþjófurinn - góð blanda?
Myndin er samt alls ekki verri fyrir vikið.
100 mín.
Úúú, Young-goon er búin að finna tilgang sinn, þann sem amma hennar hefur verið að reyna að segja henni. Nú verður þetta áhugavert. Ein (mjög glæsileg) vísbending:
106 mín.
Jahá, þá er þessu lokið.
Þetta er súrasta og bókstaflega geðveikasta ástarsaga sem ég hef séð. En ég verð eiginlega að segja að þetta er einnig ein sú besta. A.m.k. ein sú besta sem ég hef séð í dágóðan tíma.
Chan-wook Park er bara sjúklega góður. Það er eiginlega bara svo einfalt.
Eins og í fyrri myndum Parks er handritið gott og hugmyndin frumleg, allt útlit er frábært og myndatakan geðveik. Og svo eins og í Oldboy er tónlistarnotkunin æðisleg og jafnvel fyndin á köflum.
Við skulum enda þetta á einum ramma í viðbót.
Klárlega mynd sem ég get hiklaust mælt með!
* * * * af 5.
En að þessu sinni ætla ég að koma með eina blog-on-the-go færslu, þ.e.a.s. ég er nýbúinn að opna myndina „I'm a Cyborg, But That's OK“ eftir Chan-Wook Park, sem er einn af mínum uppáhaldsleikstjórum, og ég mun skrifa um hana á meðan ég horfi.
Komum þá þessari sýningu á veginn.
0 mín.
Opnunarkreditlistinn er frekar töff - fullt af tannhjólum og græjum. Cyborg, kannski? Tónlistin er líka soldið Danny Elfmanleg.
1 mín.
Ok, fyrsta skot myndarinnar er geðveikt.
7 mín.
Þetta voru eflaust einir flottustu opnunarkredits sem ég hef séð. Kynningarnar héldu sumsé áfram eftir tannhjólaþrívíddina, nema nú birtust nöfnin á hinum ýmsu hlutum í myndinni: Vörumerki tölvuskjás og músamottu, á útvarpi og allra svalast á teiprúllu sem Young-goon (tilvonandi aðalpersóna) vefur um nýskorinn úlnliðinn á sér -> 3 hringir, 3 nöfn. Mjög svalt.
10 mín.
Young-goon vann sem sagt í einhvers konar raftækjafjöldaframleiðslu, en missti greinilega vitið og heyrði t.a.m. leiðbeiningarnar í kallkerfinu segja henni að skera sig á púls, tengja víra við, teipa fyrir (með ofangreindri rúllu) og stinga í samband.
Nú liggur hún í sjúkrarúmi á geðspítala og ég var að fylgjast með einnar töku göngutúr um spítalann með fullt af geðsjúklingum rúllandi, skríðandi og labbandi skáhallt um gólfin. Massíf sena.
14 mín.
Young-goon situr og spjallar við sjálfsala um vinahót flúrljósanna þegar grímumaðurinn, sem var hópnauðgað í hernum, læðist til hennar. Það er greinilegt í hvað myndin stefnir.
19 mín.
Stóra, feita, fjólubláa andlitssnertandi kellingin er buínn að bjóðast til að hjálpa Young-goon að svelta sig í hel með því að borða matinn hennar fyrir hana. Þvílíkt örlæti.
Á meðan situr Young-goon og sleikir batterí í tilraun til að endurhlaða sig. Það var víst það sem hún var að reyna að gera í verksmiðjunni. Tærnar á henni eru víst orkumælar.
24 mín.
Vó, kreisí myndataka. Panað hring eftir hring eftir hring í umræðutíma þar sem margvíslegir sjúklingar saka grímumanninn um að hafa stolið frá sér einhverju, t.d. borðtennishæfileikum, minninu og líkamsmittisteygju. Myndatakan er passlega klikkuð miðað við myndefnið.
25 mín.
Aha, grímumaðurinn stal fimmtudegi. Magnað.
29 mín.
Útvarpsröddin segir Young-goon að myrða „The white ones“, sem tóku ömmu hennar, geðklofann/músina, í burtu frá henni. Það ætlar hún að gera þegar hún er fullhlaðinn.
30 mín.
Dauðasyndirnar sjö eru greinilega misskilningur, því hérna er þær réttu: Meðaumkun, sjálfsvorkunn, eirðarleysi, hik, gangslausir dagdraumar, samviskubit og þakklæti - birt í illskuröð.
33 mín.
Ofurundirgefni maðurinn (sem getur ekki einu sinni gengið áfram vegna auðmýktar) á línu myndarinnar hingað til: „Can't there be ping-pong where we only give?“.
Score.
34 mín.
Ah, scratch that!
„A cat is, above all, a furry animal.“
35 mín.
Grímumaðurinn er búinn að stela kurteisi ofurundirgefna mannsins.
...á hvað er ég að horfa?
43 mín.
Önnur umræðuhópssena - ekki alveg jafn klikkuð og áðan. En grímumaðurinn er búinn að skila kurteisinni.
44 mín.
Jæja, nú fer eitthvað að gerast. Vélarnar eru búnar að segja Young-goon að amma hennar er fallin í dá, þ.a. Young-goon þarf að fara að flýta sér að gefa henni fölsku tennurnar hennar. Og hún er búin að biðja grímumanninn um að stela meðaumkun sinni til að geta myrt „The White Ones“.
46 mín.
Young-goon vippar út fingurbyssunum sínum og sallar niður læknana.
Ah, ah - nei. Það gerir hún ekki. Enda bara snargeðveik.50 mín.
Ég er búinn að taka þá ákvörðun núna að ég ætla að fækka aðeins punktunum - aðallega þar sem þetta er það góð mynd enn svo komið er að ég vil ekki spoila hana meira fyrir fleirum.
Annars var feita, andlitssnertandi konan bara að fljúga í rúminu sínu með stöðurafmagnssokkunum sínum.
55 mín.
Mikið svakalega er þetta sjónrænt æðisleg mynd.
60 mín.
Ég er farinn að elska músíkina í þessari mynd. Hún er kannski ekkert frábær í sjálfu sér, en hún er svo yndislega vel notuð að það er stórskemmtilegt, t.d. svona lounge-lyftu músík í umræðutímarifrildinu og léttur vals í klárlega blóðugasta atriði myndarinnar.
62 mín.
Ok, þetta var held ég eitt flottasta skot sem ég hef séð. Young-goon gekk annan „berserksgang“ og mikið djöfull var það flott:
Ef það sést ekki, þá stendur Young-goon við brúnna niðri til hægri og svoleiðis frussar fingurbyssukúlum yfir læknana. En þetta sjónarhorn hélt sér í 40 sekúndur og fylgdist með henni rölta um svæðið á eftir skelkuðum læknum, sem reyndu allt hvað þeir gátu að flýja undan kúlnahríðinni, en án árangurs.*Innskot*
Ég er búinn að finna klippuna með þessu æðislega skoti:
Fyrstu 4 mínúturnar ættu að nægja.
70 mín.
Vélbyssumannvélmenni, sálarstuldir, draumsýnir, sjálfsmeiðingar og flugferð með maríubjölli í takt við kóreskt jóðl.
Hvað hefur þessi mynd ekki?
85 mín.
Myndin hefur orðið öllu rómantískari og fallegri en áður. Cyborginn og allsherjarþjófurinn - góð blanda?
Myndin er samt alls ekki verri fyrir vikið.
100 mín.
Úúú, Young-goon er búin að finna tilgang sinn, þann sem amma hennar hefur verið að reyna að segja henni. Nú verður þetta áhugavert. Ein (mjög glæsileg) vísbending:
106 mín.
Jahá, þá er þessu lokið.
Þetta er súrasta og bókstaflega geðveikasta ástarsaga sem ég hef séð. En ég verð eiginlega að segja að þetta er einnig ein sú besta. A.m.k. ein sú besta sem ég hef séð í dágóðan tíma.
Chan-wook Park er bara sjúklega góður. Það er eiginlega bara svo einfalt.
Eins og í fyrri myndum Parks er handritið gott og hugmyndin frumleg, allt útlit er frábært og myndatakan geðveik. Og svo eins og í Oldboy er tónlistarnotkunin æðisleg og jafnvel fyndin á köflum.
Við skulum enda þetta á einum ramma í viðbót.
Klárlega mynd sem ég get hiklaust mælt með!
* * * * af 5.
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)