The Mist

The Shawshank Redemption, The Green Mile og The Majestic. Þrír titlar sem voru til þess að ég beið þessarar myndar með gríðarlegri óþreyju. Ekki var verra að sjá nafnið hans Stephen King, þar sem síðustu Darabont/King myndir eru einar bestu myndir sem ég hef séð.

The Mist er kannski ekki alveg eins stórkostleg og The Green Mile og The Shawshank Redemption (enda er verulega erfit að toppa þær) en hún er samt sem áður helvíti góð - ein af betri hryllingsmyndum sem ég hef séð í talsverðan tíma.

Thomas Jane er David Drayton, hamingjusamur fjölskyldufaðir og listamaður, sem fer með syni sínum og leiðinlegum nágranna í stórmarkað litla bæjarins sem þeir búa í. Þaðan snúa þeir svo ekki auðveldlega því á meðan þeir eru þar inni leggst afar dularfull og sjúklega þykk þoka yfir bæinn. Svo þegar inn kemur að því virðist snarklikkaður gaur með blóðnasir röflandi um "eitthvað" í þokunni fer gamanið hjá okkar fólki að kárna og spennan að magnast.

Frank Darabont nær vel að skapa miklu spennu í kringum einangrunina sem fólkið í versluninni er nú komið í og paranojan sem leggst eðlilega yfir fólkið verður nokkuð sannfærandi og trúverðug.

En atriðin sem tengjast "einhverju" í þokunni eru klárlega ein mest intense atriði síðustu ára. Í fyrsta lagi atriðið inni í vörumóttökunni þegar griparmahelvítið rífur The Sherminator í tætlur og svo út. Ég gerði mér ekki grein fyrir því fyrr en atriðið var búið (kannski því að á meðan atriðinu stóð var ég upptekinn við að horfa á The Sherminator rifinn í tætlur) að í atriðinu var engin tónlist og það var örugglega sú staðreynd sem gerði atriðið svo einstakt. Venjulega er allri aksjón drekkt í aggressívri og epískri tónlist en hérna er henni algjörlega sleppt, eflaust til að leggja áherslu á hve ein þau eru í raun og veru.

Næsta sætisbrúnarsena kom stuttu seinna þegar þau senda eitthvað manngrey í reipi út í þokuna. Það var bara eitthvað við þá senu sem fór virkilega í mig og aftur var engin tónlist.
Það var ekki fyrr en gígantísku flugurnar komu sem ég heyrði fyrstu nóturnar í myndinni og það var n.b. eftir hlé (sem ég hata ennþá - en það er efni í aðra öllu stærri og reiðari færslu). En jafnvel þá var hún mjög lítil og smekklega notuð.
En eftir því sem dró á myndina varð ég alltaf hræddari og hræddari um að endirinn yrði bara eitthvað búllsjitt, eins og svo oft vill verða með hryllingsmyndir en ég vil meina að The Mist hafi bara sloppið nokkuð vel.

Ef við lítum á fólkið í versluninni kom Thomas Jane mér ánægjulega á óvart sem David Drayton, þar sem hann sýndi öllu meiri dýpt en í The Punisher þar sem hann er eiginlega bara vondur Vin Diesel með hár. En ekki má gleyma aukakarakterunum, sem eru jafnskrautlegir og þeir eru margir og marga hverja hefur maður séð nokkrum sinnum áður: Þar var að finna litla, krúttlega, feita afgreiðslumanninn sem er í raun miklu harðari en hann virðist vera, nýju kynþokkafullu kennslukonunna, kolklikkuðu trúarofstækiskonunna (leikna afar vel af Marcia Gay Harden), pirraða svarta manninn og hörkutólið sem er í raun drykkfelldur aumingi. Vel fannst mér valið í öll þessi hlutverk og þetta bara gekk allt saman upp, einhvern veginn.

Sumsé þegar öllu er á botninn hvolft er The Mist hin prýðilegasta hryllingsspennumynd og eflaust með þeim betri sem gefnar hafa verið út síðustu ár!

* * * * af 5.