Mr. Brooks

Skellti mér í bíó á Mr. Brooks fyrir nokkru síðan (16. september) og vissi ekki nákvæmlega hvað ég var að fara að sjá. Átti allra helst von á, miðað við treilerinn, einhverri sálfræðidrama um togstreituna milli fjölskyldu-/atvinnumannsins Mr. Brooks og fjöldamorðingjans Mr. Brooks.
Að vissu leyti fékk ég það sem ég vildi. Auk þó nokkurs magns af hasar.

Nú myndu margir gera ráð fyrir því að það væri bara skref til hins betra, en svo var ekki raunin. Mesti hasarinn kom nefnilega Mr. Brooks ekkert við. Hann snerist að mestu leyti um söguna af Demi Moore, framasækinni lögreglukonu sem stendur í erfiðum skilnaði. Verst að sú hliðarsaga tók of mikinn tíma miðað við áhrif hennar á aðalsöguna um Mr. Brooks. Og það fór örlítið í mig.

En ef við lítum nú framhjá Demi og hennar veseni og einblínum á Mr. Brooks sjálfan þá horfir allt öðru og miklu betra við. Mr. Brooks er sumsé virtur viðskiptamaður en jafnframt alræmdur og snargeðveikur fjöldamorðingi. Kevin Costner fannst mér ferlega svalur sem Brooks og var eitthvað svo skemmtilega hjartalaus og kaldur, en samt svo eðlilegur. Að vissu leyti eins og Dexter í samnefndum snilldarsjónvarpsþáttum sem ég mun taka fyrir seinna.
Ekki er William Hurt síðri sem Marshall, ímyndaður og alveg jafn sturlaður samstarfsmaður Brooks.
Dane Cook kom líka skemmtilega á óvart sem léttklikkaður ljósmyndari sem vill ekkert meira en að prófa að myrða einhvern og nýtir sér Mr. Brooks til að koma því í verk. Nokkuð betri hér en í t.a.m. draslinu Employee of the Month.

Allt lúkk á myndinni er nokkuð myrkt og/eða stílhreint - mjög mikið eins og karakter Mr. Brooks. A.m.k. á yfirborðinu. Ég man eiginlega voða lítið eftir öðru í sambandi við myndina, en þar sem ég geri það ekki þá má ætla það að það hafi hvorki verið sérstaklega frábært né arfaslakt.

En heildarfílingurinn lagðist vel í mig og frammistaða Costners og Hurts gera því þessa mynd það góða að hún verðskuldar hin ágætustu meðmæli mín.

* * * * af 5.

Knocked Up

Ég vil byrja á því að benda á það augljósa - djöfull sökka ég í að sinna þessari lesbók minni. En þetta er mitt fyrsta skref í átt að betri vinnubrögðum. Það er hins vegar spurning hvenær ég mun þreytast á göngunni...

En ég fór á Knocked Up í bíó fyrir tveimur mánuðum (svo gott sem upp á dag) með þónokkrar væntingar. „ Plot átlænið“ heillaði mig ekkert sérstaklega og Seth Rogen kveikti þannig séð ekkert í mér, en það var hins vegar Judd Apatow sem gaf mér ástæðuna til að fara að sjá hana. Það er ansi sannfærandi að hafa leikstýrt jafn óvenjugóðri gamanmynd eins og The 40 Year Old Virgin.
Myndin segir sumsé frá Ben Stone, óttalegum lúser, sem býr með vinum sínum, alveg jafn miklir lúserar, og hefur þau glæstu markmið í lífinu að setja upp vefsíðu fulla af kvikmyndanektarsenum. Hann kynnist sjónvarpskynninum Alison á e-u skralli og gerir hana ólétta. Smooth gaur.
Afskaplega einfalt plot í sjálfu sér en virkar furðulega vel. Alveg eins og með The 40 Year Old Virgin, þá er Knocked Up ekki nærri því eins vitlaus og maður býst við í fyrstu. Í myndinni eru óvenju djúpar (miðað við svona mynd) samræður og boðskapurinn leynir ekki á sér.
Leikararnir eru stórskemmtilegir, og þá var ég sérstaklega hrifinn af sambandi Ben og eiginmanns systur Alison, Pete (leikinn af Paul Rudd). Samtölin milli þeirra eru stórskemmtileg og maður kaupir vináttu þeirra algjörlega. Síst fannst mér eiginlega Katherine Heigl í hlutverki Alison. Ég veit ekki hvað það var, en það var bara eitthvað við hana sem ég fílaði ekki.
Ég fór því fullkomlega ánægður út úr bíóinu. Ég hafði búið mig undir heimskulega fyndna, en samt sérkennilega raunhæfa og rómantíska bíómynd og ég fékk eiginlega nákvæmlega það sem ég vildi. Hún er a.m.k. alls ekki síðri en The 40 Year Old Virgin.
Klárlega meðmælanleg mynd!

* * * 1⁄2 af 5